Στο ρόδινο μακάριο φώς, νά με, ανεβαίνω τής αυγής, με σηκωμένα χέρια
η θεία γαλήνη μέ καλεί του πέλαου, έτσι για να βγώ προς τα γαλάζια αιθέρια
μα ώ οι άξαφνες πνοές της γής, που μέσ'στα στήθια μου χιμάν
και ακέρια με κλονίζουν!
Ώ Δία, το πέλαγο είν' βαρύ και τα λυτά μου τα μαλλιά σάν πέτρες με βυθίζουν!
Αύρες, τρεχάτε, - ώ Κυμοθόη, ώ Γλαύκη, - ελάτε πιάστε μου
τα χέρια απ' τη μασκάλη.
Δέν πρόσμενα έτσι μονομιάς παραδομένη να βρεθώ μέσ' στού Ήλιου την αγκάλη...
Άγγελος Σικελιανός, Αναδυομένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου