Ελιά, Αγκάθα Κωνσταντινίδου |
Τον Ιανουάριο του 2002, απομονωμένος στη Ραμάλα, ο εθνικός ποιητής των Παλαιστινίων Μαχμούντ Νταρουίς σημειώνει μέρα με τη μέρα, σε σύντομα ποιήματα, τις εντυπώσεις του από έναν πόλεμο όλο και πιο άγριο, γράφοντας την "Κατάσταση Πολιορκίας" ένα εκτενές ποίημα που αποτελείται από εκατό περίπου θραύσματα, ως αντίδραση στην επίθεση του ισραηλινού στρατού κατοχής στα παλαιστινιακά εδάφη.
Παρακάτω μερικά θραύσματα:
Όταν τα αεροπλάνα χάνονται, πετούν
τα περιστέρια,
άσπρα άσπρα. Πλένουν του ουρανού τα μάγουλα
με ελεύθερα φτερά και ανακτούν τη λαμπρότητα,
την κυριότητα των αιθέρων και του παιχνιδιού.
Ψηλότερα και πιο ψηλά ακόμη, πετούν
τα περιστέρια, άσπρα άσπρα.
«Αχ να ‘τανε ο ουρανός αληθινός»
[μου λέει κάποιος που περνά ανάμεσα από δυο
οβίδες].
Τα κυπαρίσσια πίσω απ’ τους στρατιώτες,
μιναρέδες,
κρατούν τον ουρανό για να μην πέσει.
Πίσω απ’ το σιδερένιο φράχτη, στρατιώτες
κατουράνε
-κάτω από τον πυργίσκο ενός άρματος-
Κι η φθινοπωρινή ημέρα ολοκληρώνει τη χρυσή
της βόλτα
μέσα σ’ ένα δρόμο φαρδύ, όπως η εκκλησία
μετά την κυριακάτικη προσευχή…
Μόνοι, είμαστε μόνοι ως το μεδούλι
εκτός μονάχα από τις επισκέψεις ενός ουράνιου
τόξου.
Οι απώλειές μας:
Δύο με οχτώ μάρτυρες τη μέρα
Δέκα τραυματίες
Είκοσι σπίτια
Πενήντα ελιόδεντρα
Κι ας μην ξεχνάμε τη δομική ανισορροπία
Που θα χτυπήσει το ποίημα, το θεατρικό έργο
Και τον μισοτελειωμένο πίνακα.
Η μάνα είπε:
Δεν τον είδα να περπατά μέσα στο αίμα του,
δεν είδα την πορφύρα στα πόδια του.
Με την πλάτη στον τοίχο
κι ένα φλιτζάνι ζεστό χαμομήλι στο χέρι,
σκεφτόταν το μέλλον του…
Ο χώρος άρωμα
Καθώς μια γη θυμάμαι
Εισπνέω το αίμα αυτού του αρώματος
Και την απόδημη ψυχή μου νοσταλγώ.
Μ. Νταρουίς, Κατάσταση πολιορκίας, μτφ Αγγελικής Σιγούρο, εκδ. Μαΐστρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου