1.
Είναι τέτοια
η απελπισία στο να κρύβεις τις λέξεις που θες να πεις
Που δεν είναι
καλύτερο να αποτυγχάνεται η προσπάθεια
Απ’ το να μη
γίνεται καθόλου;
Οι ώρες μετά
τη φυγή σου πέφτουν πάνω μου βαριές
σύντομα θ’
αρχίσουν σιγά-σιγά να σέρνονται
πάνω σ’ ένα
κρεβάτι απ’ τη δική σου έλλειψη
όπου οι μάχες
αρπάζονται τυφλά
αναζωπυρώνοντας
αναμνήσεις από αγάπες παλιές
αντικρίζοντας
ματιές εκεί όπου κάποτε έβλεπα τα δικά σου μάτια
αλλά όλα
είναι προτιμότερο να συμβαίνουν σύντομα παρά ποτέ
η ανάγκη μου,
μαύρη και σκοτεινή πιτσιλάει τα πρόσωπά τους
και σου λέω
ξανά πως εννέα μέρες δεν είναι ποτέ
αρκετές
γι’ αυτούς
που αγαπάμε
ούτε εννέα
μήνες
ούτε εννέα
ζωές
2.
Και σου λέω
πάλι
εάν εσύ δεν
με διδάξεις δεν θα μάθω
σου λέω πάλι
υπάρχει πάντα κάτι το τελευταίο
ακόμα και τις
τελευταίες φορές
τις
τελευταίες φορές που ικετεύεις
τις
τελευταίες φορές που αγαπάς
ξέροντας πως
να μη ξέρεις να προσποιείσαι
κάτι το
τελευταίο ακόμη και την τελευταία φορά που σου λέω
εάν εσύ δεν
μ’ αγαπήσεις δε θ’ αγαπηθώ ποτέ
εάν εγώ δεν
σ’ αγαπήσω δε θ’ αγαπήσω ποτέ
η ανατάραξη
των περασμένων λέξεων κατευθείαν στην καρδιά και πάλι
Αγάπη αγάπη
αγάπη σαν γδούπος βαρύς ενός παλιού εμβόλου
χτυπώντας
τους αναλλοίωτους σωρούς των λέξεων
κι εγώ
τρομοκρατημένος και πάλι
πως ίσως δεν
αγαπηθώ
πως ίσως
αγαπήσω αλλά όχι εσένα
πως ίσως
αγαπηθώ αλλά όχι από εσένα
ξέροντας πως
να μη ξέρω να προσποιούμαι
εγώ και όλοι
οι άλλοι που θα σε αγαπήσουν
αν σε
αγαπήσουν
εκτός κι αν
δεν σ’ αγαπήσουν
(μτφ.
Κατερίνα Καντσού)
