Ξέρουμε πως προσβάλλουμε τα πνευματικά δικαιώματα με την κάθε δημοσίευση στο blog και ότι με ένα νεύμα του νόμου και του δημιουργού και του κληρονόμου και του εκδοτικού και του θιγμένου θα μπορούσαμε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να βρεθούμε είτε πίσω από τα κάγκελα, είτε πάνω σ'αυτά. Όμως ό,τι ανεβαίνει, ανεβαίνει από την φυσική διάθεση να μοιραστούμε, να θυμίσουμε, να μονολογήσουμε όπως θα το κάναμε ούτως ή άλλως.

Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2023

Δύο ποιήματα για το Φθινόπωρο

 




ΘΕΑΜΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ

 

 

ξεκίνησαν τα πουλιά χτικιάρικα το κάλεσμα τους

τα αργά

αργά τα

βαριά ξασπρισμένα μεσημέρια

και ο κόσμος απλωμένος στα καλώδια

αργεί

να ισορροπήσει πάνω από το κεφάλι

θυμίζει

τη χωριάτικη μουριά που όλο γέρνει

κι από τη μουριά     

την αναιμική ταράτσα στο μπαλκόνι

φτηνό κράμα  απογευμάτων

φαίνεται

ξεκίνησαν  οι

μυροβλύτες απλωμένοι στα καλώδια

παράφωνα ακούγονται μέσα στην πόλη

πάντοτε

παράφορα σωριάζονται 

μ’ένα γδούπο στο τσιμέντο

τόσα φτερά πάνω στα καλώδια    ατακτοποίητα

πάντοτε

παράπονο τα έχω



~ * ~ 




ΕΙΧΑΝ ΚΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΒΕΡΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ

 

 

τα πουλιά θυμάμαι Οκτώβρης περίπου θυμάμαι οξιές

αντιαεροπορικά

ανάστροφα ψαχ’τά  ανοιγμένα βροχή  φτεροκαρφωμένα 

παντού παντού

καλαμιές σαν κοχλίες κάποιο απ’όλα  φοράει το γκρεμό του

και κρέμεται

πέφτει ο χρόνος στάζει σπουργίτες τα μεγάλα βράδια

ξυλοκόποι 

κι είναι μαύρο παιχνίδι τούτες οι κράμπες πουλιών

λέω δεν είναι

κι ό,τι τσιρίζει στις συκιές ασημένια κόκκινα

με κοιτάνε

σκέλεθρα δυο κοκκινολαίμης στρόβιλος τρέμει

σκισμένος

κι ένας πελώριος γκιώνης χορταριασμένος κοιτάει

κοιτιόνται 

να το νιώθω το’να στ’άλλο φυσάει κοινόχρηστη λύπη

εκτεθειμένου



Από τη συλλογή Άγια Νήπια (2019), εκδ. Άπαρσις