Υπέμεινα αυτή τη δουλειά για περίπου εννιά χρόνια. Ήταν εννιά
χρόνια αδιάκοπης δυστυχίας. Οι άντρες συνάδελφοί μου δεν ενδιαφέρονταν παρά
μόνο για ιπποδρομίες, το ποδόσφαιρο και τις άσεμνες ιστορίες. Κάποτε, μια
γυναίκα, αναγνώστρια, έπεσε θύμα βιασμού ενώ πήγαινε στην τουαλέτα. Οι
περισσότεροι θεώρησαν το γεγονός αναμενόμενο, αφού οι ανδρικές τουαλέτες ήταν
δίπλα στις γυναικείες. Μια μέρα ήρθαν να με δουν δύο φίλες μου, αρκετά
αριστοκρατικές και καλοπροαίρετες – κυρίες της καλής κοινωνίας. Μια-δυο μέρες αργότερα
μου τηλεφώνησαν και μου είπαν: «Μπορεί να το βρίσκεις διασκεδαστικό να
δουλεύεις σε ένα τέτοιο μέρος, αλλά υποσχέσου μας ότι, πριν βγει ο μήνας, θα
έχεις βρει μια δουλειά με μισθό τουλάχιστον εννιακόσια πέσος». Τους έδωσα τον
λόγο μου ότι θα το έκανα. Η ειρωνεία ήταν ότι εκείνη την εποχή ήμουν ένας πολύ
γνωστός συγγραφέας, παντού αλλού εκτός από αυτή τη βιβλιοθήκη. Θυμάμαι ότι ένας
συνάδελφος μου πρόσεξε σε μια εγκυκλοπαίδεια το όνομα κάποιου Χόρχε Λουίς
Μπόρχες, πράγμα που τον έκανε να αναρωτιέται για τη σύμπτωση των ονομάτων και
της ημερομηνίας γέννησης. Εκείνα τα χρόνια, αλλά ακόμη και σήμερα, έκαναν δώρο
στους δημοτικούς υπαλλήλους ματέ σε συσκευασία τους ενός λίτρου, για να έχουν
να πίνουν στο σπίτι. Μερικές φορές, τα βράδια, καθώς περπατούσα τα δέκα
τετράγωνα μέχρι τις γραμμές του τραμ, τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα. Αυτά τα
μικροδωράκια από τους προϊσταμένους μου υπογράμμιζαν πάντα τη δουλική και
μίζερη ύπαρξή μου.
Γούνταλ, Τ., 2003. Jorge Luis Borges. Ο Άνθρωπος στον Καθρέφτη του Βιβλίου, [εκδ.] Νεφέλη, Αθήνα
