Αργύρης Χιόνης (πώς γίνεται ένας ποιητής να πεθάνει;)

Πέφτεις απ'το κλαδί και κλαις

γιατί;

δεν το'ξερες πως είσαι φύλλο; 

Η ποίηση πρέπει να'ναι ένα 

ζαχαρωμένο βότσαλο

πάνω που θα'χεις γλυκαθεί

να σπας τα δόντια σου. 

Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους. 

Είναι δυο  άνθρωποι :

Ο ένας με μαχαίρι,  ο άλλος άοπλος.

Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλον. "Θα σε σκοτώσω"

"Μα γιατί" ρωτά ο άοπλος, 

"τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις"

"Γι αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν, μπορεί να σ αγαπούσα"  

λέει αυτός με το μαχαίρι.

"'Η και να με μισούσες"  λέει ο άοπλος, 

"να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες. Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση ;  Ελα να γνωριστούμε"

"Κι αν σ αγαπήσω"  επιμένει ο οπλισμένος,   "αν σ αγαπήσω, τι θα κάνει τούτο το μαχαίρι ;"

"Ω, μη φοβάσαι..." λέει ο άοπλος..

"σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη..   Και τότε...  είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση" ...

Όποιος χαράζει τ'όνομά του στη φλούδα ενός δέντρου, πράξη τελεί ερωτική ημιτελή. 

Αν θέλει να ολοκληρωθεί αυτή η πράξη, πρέπει και στη δική του φλούδα να χαράξει το

όνομα του δέντρου. Μονάχα τότε θα θροΐσουν γλυκά τα φύλλα της καρδιάς του. 

Ποιητής, μετανάστης- για 20 περίπου χρόνια οργώνει την Ευρώπη. Έπειτα- από διάφορες δουλειές- εγκαθίσταται πάλι στην Ελλάδα, σε ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας. Αυτή τη φορά οργώνει τη γη. Απομονώνεται και μοναδικό του ενδιαφέρον αποτελεί η ποίηση και η διαβίωσή του. Πίστεψε στο υπαρξιακό αδιέξοδο και το παράλογο της ζωής. Η Βίβλος, ο Κάφκα και ο Μπέκετ ήταν αυτοί που τον επηρέασαν στο τελευταίο θέμα. Παρόλα αυτά ένα παράλογο του επιφυλάσσει η ζωή: τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα περνάει στην εξοχή- φορώντας "το βρακί του χώματος" (σύμφωνα με δικά του λόγια) βρίσκοντας την ουσία της υπάρξεως μέσα από την απομόνωση και όχι από την αποξένωση, μακριά από τις μεγαλουπόλεις, ωστόσο τα Χριστούγεννα του 2011 πεθαίνει στην Αθήνα βρισκόμενος για επίσκεψη σε σπίτι φίλων. 

Και εμείς αναρωτιόμαστε: πώς γίνεται ένας ποιητής να πεθάνει...; 

Στη μνήμη του Αργύρη Χιόνη.