Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν: Το Τριακοστό Έτος [απόσπασμα]

Για την τελευταία μέρα. 

Αύγουστος! Να οι μέρες από ατσάλι που πυρακτώθηκαν μέσα σ’ένα καμίνι. Έτρεμε ο καιρός.

Οι ακρογιαλιές πιασμένες κι η θάλασσα δεν ύψωνε πια τις στρατιές τα κύματά της παρά ανάδινε μιαν εξάντληση, βαθιά, γαλάζια.

Στη σχάρα, πάνω στην άμμο, ψημένη, καμένη: η ανθρώπινη σάρκα που τόσο εύκολα φθείρεται. Μπροστά στη θάλασσα, πάνω στην ψιλή άμμο: η σάρκα.

Τον κυρίευε αγωνία που το καλοκαίρι ξοδεύονταν έτσι. Γιατί αυτό σήμαινε πως σε λίγο έφτανε το φθινόπωρο. Ο Αύγουστος ήταν όλο πανικό, πίεση, ν’ αδράξεις, να ζήσεις γρήγορα.

Πάνω στην ψιλή άμμο αγκαλιάζονταν οι γυναίκες, πίσω απ’ τα βράχια, στις καμπίνες μέσα, στ’ αυτοκίνητα που έστεκαν κάτω απ’ τη σκιά των πεύκων· και μες στην πόλη ακόμα, το απομεσήμερο, πίσω απ’ τα κατεβασμένα στόρια, δίνονταν μισοκοιμισμένες ή έμεναν, μιαν ώρα αργότερα, με τα ψηλά τακούνια κολλημένα πάνω στη μαλακωμένη άσφαλτο στους ήσυχους, απέραντους δρόμους, αρπάζοντας, σαν να ζητούσαν από κάπου να κρατηθούν, μιαν αγκαλιά που διάβαινε μπροστά τους.

Λέξη καμιά δεν ακούστηκε τούτο το καλοκαίρι.

Κανένα όνομα.

I. Bachmann, Το Τριακοστό Έτος. Η Undine Φεύγει., μτφ. Αθανάσιος Λάμπρου, εκδ. Ύψιλον, 1996 

Gentlemen, I just don’t belong here.

Το 1987, η πολυβραβευμένη συγγραφέας Ursula K. Le Guin κλήθηκε να γράψει έναν πρόλογο για τον πρώτο τόμο της σειράς Synergy: New Science Fiction, μια νέα σειρά τεσσάρων ανθολογιών που εκδόθηκαν από τον George Zebrowski και σκοπό είχε να παρουσιάσει ιστορίες επιστημονικής φαντασίας από συγγραφείς τόσο καθιερωμένους όσο και ανερχόμενους. Για την Ursula K. Le Guin, ωστόσο, το βιβλίο ήταν αξιοσημείωτο όχι για τις ιστορίες του αλλά για την πλήρη απουσία γυναικείων φωνών. Αντέδρασε μέσω αυτής της σύντομης επιστολής.

Αγαπητέ Κύριε Radziewicz,

μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να προλογίζει ένα βιβλίο στο οποίο ο Brian Aldiss, όπως ανέμενα, εκφράζεται περιφρονητικά για το έργο μου, γιατί τότε θα μπορούσα να περηφανεύομαι για την μεγαλοψυχία μου. Εντούτοις δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να προλογίζει ένα βιβλίο, το πρώτο από τη σειρά, που όχι μόνο δεν περιλαμβάνει γυναίκες συγγραφείς, αλλά έχει κι έναν τόνο αυτό-ικανοποίησης, εξ ολοκλήρου αρσενικής σαν σε κλαμπ ή σε αποδυτήρια. Εδώ δεν θα είχα να κάνω με μεγαλοψυχία, αλλά με ανοησία. Δεν ανήκω εδώ, κύριοι.

Ειλικρινά δική σας,

(υπογραφή)

Ursula K. Le Guin