Κανείς δεν μοιάζει να ξέρει τι να κάνει και δεν υπάρχει ένα τέλος σ' αυτό. Ξέρουμε ότι ο αέρας που αναπνέουμε και το φαΐ που τρώμε είναι χάλια. Καθόμαστε μπροστά στις τηλεοράσεις μας ενώ κάποιος εκφωνητής μας λέει ότι σήμερα είχαμε 15 ανθρωποκτονίες και 63 βίαια εγκλήματα, λες και έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα! Ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ακόμα χειρότερα, είναι τρελά! Παντού τα πάντα έχουν τρελαθεί και δεν βγαίνουμε πια έξω. Καθόμαστε στο σπίτι. Σιγά - σιγά ο κόσμος στον οποίο ζούμε μικραίνει. Το μόνο που λέμε είναι "σας παρακαλώ. Αφήστε μας έστω ήσυχους στα σαλόνια μας. Αφήστε με να έχω την τοστιέρα μου, την τηλεόρασή μου, τις ζάντες αλουμινίου μου. Δεν πρόκειται να πω τίποτα. Απλά αφήστε μας ήσυχους". Εγώ δεν θα σας αφήσω ήσυχους. Θέλω να θυμώσετε! Δεν θέλω να διαμαρτυρηθείτε ή να βανδαλίσετε. [...] Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρώτα πρέπει να θυμώσετε! Πρέπει να πείτε: "είμαι άνθρωπος, γαμώτο! Η ζωή μου έχει αξία!"
