Άνοιξε την ατζέντα της και γύριζε τα φύλλα
ονόματα τηλέφωνα και διευθύνσεις
φτάνει στο τέλος
γυρίζει πάλι απ’ την αρχή
βάζει σταυρό στους πεθαμένους
δεν τους σβήνει
σ’ αυτούς που λείπουν μακριά
ένα μαντίλι
κόβει από δω ράβει από κει
και πάλι απ’ την αρχή
και δεν πιστεύει
όπως τα έξοδα: τόσο για νοίκι
τόσο για φως
και για νερό
βάλε και τ’ άλαλο τηλέφωνο
κι αφήνεις τελευταίο το φαί
και ύστερα τα ρούχα
γδυτός κι ανεζωσμένος θα γυρνάς
και λογαριάζεις με μολυβάκι και χαρτί
νύχτες και νύχτες
τη ζωή σου
και όλο τα μπερδεύεις κι όλο
ξαναμετράς στα δάχτυλά σου που τα ξέρεις
τι μένει λες
τι μένει
τι απόμεινε
Κι αρχίζεις να πυροβολείς ετοιμοθάνατους
πού να τους κουβαλάς μέσα στο χιόνι
~~*~~
Έλεγα τ’ όνομά σου
χωρίς να σε θέλω τίποτα
Μ’ άκουγες δε μ’ άκουγες
φώναζα τ’ όνομά σου
σαν τα παιδιά που παίζοντας μιλάνε μόνα
χωρίς να περιμένω τίποτα
έλεγα και ξανάλεγα
το όνομά σου
έτσι για να τ’ ακούω
καθώς σε έπλαθα
Τώρα όλο εκείνο τον καφέ
να συλλογιέμαι
που χρώσταγα του καφετζή
όταν το μαύρο σύννεφο
μου ’δωσε μια
και βρέθηκα στην άλλη άκρη
με τ’ όνομά σου αιμόφυρτο
μες στη φωνή μου
~~*~~
Κάποτε θα ’πρεπε αυτή η ιστορία να τελειώνει
μαζί ή μόνη
μαζί
μόνη
όχι μαζί
και ξανά μόνη
να μείνει ή να φύγει
να μείνει
να φύγει
να μείνει να
να φύγει πάλι
Στο τέλος αποφάσισε
ό,τι ήτανε από αρχής συντελεσμένο
μαζί
να μείνει μόνη
μαζί να φύγει
μόνη
Πες μου μια ιστορία χωρίς τέλος
Ελευθερίου, Α., 2015. Αγγελική Ελευθερίου - Τα ποιήματα (1978-2011). εκδ. Γαβριηλίδης
