 |
| H Sylvia Plath με τον Nicholas και την Frieda |
Ένα κυματιστό, πηδηχτό, ξύλινο
ξωτικό, ο σκίουρος εμφανίστηκε
μέσα απ’ τα κωνοφόρα δέντρα του Κέιπ Κοντ, πάνω απ’ τις ρίζες,
ο πρώτος ανιχνευτής στο άγριο παιχνίδι αυτής της ηπείρου,
μικροσκοπικός αυτόχθονας Αμερικανός. Κινούμενος
με ηλεκτρικά πόδια ακριβείας
μέσω της διάταξης των κυκλωμάτων του. Αυτός ήταν ο πρώτος
πραγματικός ιθαγενής –
αφουγκραζόταν ακίνητος μπροστά στο φλας,
το παρατηρούσε ακίνητος. Μ’ έβλεπε
να κάθομαι και να διαβάζω ένα βιβλίο – κι εγώ ένας παράξενος
αιχμάλωτος,
να χάνω τα πολύτιμα χρόνια μου, με χαμηλωμένα μάτια,
πέρα δώθε, πέρα δώθε,
πάνω στη σελίδα μου. Μου ‘γνεψε με την ουρά του –
μ’ αφύπνισε, επιτακτικά, σ’ αυτήν τη φιλία
που θα μοιραζόταν μαζί μου
για μερικά ακόμα δευτερόλεπτα.
Τα μάτια του
μαύρα σαν το μελάνι, πεταχτά, χαρούμενα,
μ’ έκλειναν σ’ ένα νέο όραμα, με ξύπνησαν,
και τ’ αναγνώρισα.
Παρέμενες
ξένη για μένα, σαν ένα μοντέλο στη βιτρίνα,
αμερικανικό, περιοδεύον υπερπροϊόν αεροδρομίου,
μέσα απ’ τις ιδιαίτερες στιγμές μας όλες αυτές τις εβδομάδες
ως εκείνη τη στιγμή,
που αστραπιαία, ανταποκρίθηκες στο κάτι μου,
μιμήθηκες την γκριμάτσα του σκίουρου. Σκέφτηκα
πως ένα οκτάχρονο παιδί έγινε ξαφνικά σκίουρος.
Σουφρωμένο στόμα, φουσκωμένα μάγουλα. Και ξαφνικά,
μέσα σε μια στιγμή – καθώς γελούσα
κράτησα την εικόνα σου ισοβίως
και φώναξα: «Αυτός είναι ο πρώτος πραγματικός μου σκίουρος!»
Ένα φάντασμα θολό, ένα πνεύμα του δάσους, μ’ όρκισε
να φροντίσω τ’ ορφανό του.
Χιουζ, Τ., 2004. Γράμματα Γενεθλίων, μτφ Γιάννης Αντιόχου, εκδ. Μελάνι
