Πόθε κορσικανέ
κάνεις κομμάτια το καθρεφτάκι
που έχωσαν στα δόντια τ'αγοριού
και κυκλωμένος τώρα από παντού
βγάζει τη γλώσσα την πενικιλίνη
ό,τι αγαπώ η κατάρα το γυρνά
κι εγώ το πνίγω αμέσως στη λεκάνη
μα βγαίνει πάλι η γάτα η σύφιλη
και κάνει βάρδια επάνω μου το βράδυ
η σάρκα του κελιού μου είναι η θάλασσα
σ' αυτήν ξεμολογιέμαι σαν χτυπάει
η ώρα για να βγω απ' αυτή την κόλαση
κι ο δαίμονας που μου 'σπειραν στη ράχη
τρελό περήφανο καλπάζει άτι
πάνω στο νυφικό σας το κρεβάτι.
Από τη συλλογή "Η αίρεση της τίγρης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου