Ξέρουμε πως προσβάλλουμε τα πνευματικά δικαιώματα με την κάθε δημοσίευση στο blog και ότι με ένα νεύμα του νόμου και του δημιουργού και του κληρονόμου και του εκδοτικού και του θιγμένου θα μπορούσαμε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να βρεθούμε είτε πίσω από τα κάγκελα, είτε πάνω σ'αυτά. Όμως ό,τι ανεβαίνει, ανεβαίνει από την φυσική διάθεση να μοιραστούμε, να θυμίσουμε, να μονολογήσουμε όπως θα το κάναμε ούτως ή άλλως.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Γιώργος Κακουλίδης

Πόθε κορσικανέ
κάνεις κομμάτια το καθρεφτάκι
που έχωσαν στα δόντια τ'αγοριού
και κυκλωμένος τώρα από παντού
βγάζει τη γλώσσα την πενικιλίνη
ό,τι αγαπώ η κατάρα το γυρνά
κι εγώ το πνίγω αμέσως στη λεκάνη
μα βγαίνει πάλι η γάτα η σύφιλη
και κάνει βάρδια επάνω μου το βράδυ
η σάρκα του κελιού μου είναι η θάλασσα
σ' αυτήν ξεμολογιέμαι σαν χτυπάει
η ώρα για να βγω απ' αυτή την κόλαση
κι ο δαίμονας που μου 'σπειραν στη ράχη
τρελό περήφανο καλπάζει άτι
πάνω στο νυφικό σας το κρεβάτι.

Από τη συλλογή "Η αίρεση της τίγρης"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου