Η Εικόνα της Ημέρας #5

Ο Νίκος Καρούζος στο σπίτι του

Υπ'αριθμ. 6 σημείωση στις "Σημειώσεις" για το ποίημα "Το Κλειδί" του Κ. Ταχτσή

Crossing the Divide, 2014, M. Blender

Το ποίημα αυτό, μαζί με το "Ολύμπια, Καθαρή Δευτέρα" και δύο άλλα, που δε βρίσκω πια στ' αρχεία μου, τα δημοσίευσα κατά το Καβαφικό πρότυπο σε φέιγ-βολάντ. Το Πάσχα του 1953 το πέρασα στο Άγιον Όρος. Εκεί γνώρισα τρεις νέους. Στον έναν απ' αυτούς, που ήταν αεροπόρος, χάρισα τα τέσσερα αυτά φέιγ-βολάντ, κυρίως επειδή έν' απ' τα ποιήματα είχε για θέμα, αν θυμάμαι καλά, έναν αεροπόρο που σκοτώνεται. Στην επιστροφή μας, μόλις φτάσαμε στην Ουρανούπολη και πηδήσαμε απ' το καΐκι στη στεριά κάναμε ουρά μπροστά στο άθλιο αποχωρητήριο ενός καφενείου. Πρώτος μπήκε ο αεροπόρος. Ύστερα εγώ. Κι είδα χάμω τα φέιγ-βολάντ με τα ποιήματά μου, που είχε χρησιμοποιήσει για να σκουπιστεί.

~ Αγγελάκης, Α. 1989. Κώστας Ταχτσής: Η Κοινωνική 

και Ποιητική του Περίπτωση, εκδ. Καστανιώτης, σ. 53 -54

Με αφορμή τους ιπτάμενους αρουραίους (μέρος β')

«Αχ», είπε ο ποντικός, «μέρα τη μέρα ο κόσμος γίνεται και πιο στενός. Στην αρχή ήταν τόσο μεγάλος, που με φόβιζε, έτρεχα κι έτρεχα και ήμουνα πανευτυχής που επιτέλους, μακριά πολύ μακριά δεξιά κι αριστερά μου, έβλεπα τοίχους, αλλά αυτοί οι ατέλειωτοι τοίχοι πλησιάζουν με τέτοια ταχύτητα ο ένας τον άλλο, που βρίσκομαι ήδη στο τελευταίο δωμάτιο, κι εκεί στη γωνία υπάρχει η παγίδα, όπου τρέχω να χωθώ».

«Γιατί δεν άλλαζες διαδρομή;» είπε η γάτα και τον καταβρόχθισε.

~ Φ. Κάφκα, Μικρός Μύθος, 

Μεγάλοι συγγραφείς γράφουν τις πιο μικρές ιστορίες του κόσμου, 

μτφ Αντώνης Μπίκος, εκδ. Γνώση

Με αφορμή τους ιπτάμενους αρουραίους

"Τα περιστέρια τι είναι;" με ρώτησε μία συνάδελφος από τη δουλειά, όταν αντέδρασα στο γεγονός ότι δεν κόβει ταχύτητα με το αμάξι, περνώντας ξυστά από τα περιστέρια, "Τα περιστέρια είναι ιπτάμενοι αρουραίοι. Και να τα πατήσουμε δεν έγινε τίποτα". 

Κι έκτοτε έχω στο μυαλό το ποίημα Franz Kafka του Μίλτου Σαχτούρη... 

Ο Φραντς Κάφκα ζούσε σ' ένα μεγάλο υγρό δωμάτιο

στρωμένο μ' ένα βρώμικο παλιό χαλί. 

Πού και πού διάτρεχε το χαλί ένας μεγάλος

γκρίζος ποντικός.

Ο πόντικας αυτός, έλεγε συχνά ο Φραντς,

ο πόντικας αυτός, είναι η αγαπημένη μου κι εγώ. 

(ΕΚΤΟΠΛΑΣΜΑΤΑ, 1986)

1 από τις 1082 Φωνές του Antonio Porchia:

Καμιά φορά, τη νύχτα, ανάβω ένα φως για να μη βλέπω .

ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ – ΦΩΝΕΣ. Mτφρ.: Βασίλης Λαλιώτης.

Εκδόσεις Ίνδικτος και Εκδόσεις Ενδυμίων