Υπάρχει ακόμη η φωτογραφία μου στο τραπέζι σου;
Ξαναδιαβάζεις πότε πότε τα γράμματά μου;
Το μικρό χωριάτικο σπίτι με την κυρτή
ξύλινη στέγη είναι πάντοτε γραφικό όπως τότε;
Χτυπάει ακόμη το κουδούνι του σπιτιού τόσο τσιριχτά
και σταματάει μετά πάντοτε τρομαγμένο;...
Γαυγίζει πάντοτε ο Ντάκελ Γιούλιους τόσο βραχνά;
Τ’ απογεύματα είναι όπως τότε τόσο σιωπηλά;
Εξακολουθείς να μην έχεις τηλέφωνο;
Έχεις πάντοτε στο μπαλκόνι εκείνη την αιώρα;
Ακούς ακόμη δίσκους με Σούμπερτ
στο παλιό γραμμόφωνο;
Υπάρχουν πάντοτε κύβοι ζάχαρης για το τσάϊ;
Η Ιωάννα λέει πάντοτε
«Απαγορεύεται να πατάτε
στο γρασίδι του κήπου»;
Η θαλάσσια αύρα φυσά το πρωί πάντοτε τόσο δροσερή;
Χαμογελά την νύχτα η Σελήνη τόσο αμήχανη;
Ψάχνεις ποτέ να με βρεις στον δρόμο;
... Είναι ακόμη η φωτογραφία μου στο τραπέζι σου;
Είναι ακόμη η φωτογραφία μου...; Μα αφού εγώ η ίδια την έσκισα!
Και μην πιστέψεις ότι μου λείπει η δικιά σου.
Απλά είναι φορές που θέλει κάποιος να μάθει ένα σωρό πράγματα,
όταν είναι μόνος, ολομόναχος...
(μετάφραση: Γιάννης Φαρμακίδης)
Η Mascha Kaléko (το βαφτιστικό της όνομα ήταν Golda Malka Aufen, 1907 - 1975) γεννήθηκε στην Πολωνία, αλλά μεγάλωσε στην Γερμανία. Άρχισε να γράφει ποιήματα στη γερμανική γλώσσα, πρώτη παρουσία το 1929 - το 1933 οι Ναζί λογοκρίνουν τα ποιήματά της. Λίγο πριν την έναρξη του Β' ΠΠ, μεταναστεύει στην Νέα Υόρκη, επιστρέφει το 1956 (αλλού γράφει το 1960) στο Βερολίνο για να παραλάβει το βραβείο Fontane, το οποίο τελικά αρνείται επειδή θα της το έδινε ένας πρώην αξιωματούχος των Ναζί. Βιοποριζόταν ως γραμματέας και αυτή η θέαση πίσω από το γραφείο της μετριότητας και των περιορισμένων δυνατοτήτων της έδωσε το κύριο υλικό στην ποίηση της. Άλλοι διαβάζουν ανθρώπους καρικατούρες πρόωρα γερασμένοι σε μία παρακμιακή Δημοκρατία της Βαϊμάρης κι άλλοι διαβάζουν την ίδια τους τη ζωή - μία ζωή που περνάει, αδιαφορώντας πρακτικά για την υψηλή τέχνη. Χάρη σε φετινό doodle της Google και κυρίως χάρη στο μαγνητικό ασπρόμαυρο βλέμμα της πιο γνωστής της φωτογραφίας, πολλοί μαθαίνουν την ύπαρξη της. Ένα πανέξυπνο doodle γεμάτο φυτά, που ήταν και η κεντρική ποιητική εικόνα του ποιήματος «Λίγη δόξα» («Das Bißchen Ruhm») - η φήμη, λέει η ποιήτρια, όπως και τα φυτά χρειάζονται καθημερινή φροντίδα. Μην ψάξετε βιβλίο της μεταφρασμένο στα ελληνικά. Δεν θα βρείτε, όπως και πολλών ακόμη γερμανόφωνων ποιητριών.
