Ηλέκτρα Λαζάρ - Ελπίδα

Έχω τα μάτια μου 
στραμμένα στην υπόνοια μιας 
ελπίδας
πως τίποτα πια δεν θα πάει χαμένο
και το νερό θα επιστρέψει 
στις πλατείες 
τα κορίτσια θα ντυθούν στα χρώματά τους
και τα αγόρια θα 
εξημερωθούν 
τα πνιχτά τάλαντα της κοινωνίας
η αδικία και η θλίψη 
θα θυμηθούν το θάνατο
κανένας άλλος    εκτός από εμάς 
θα κοιμάται στα δέντρα κάτω
και θα σκεπαζόμαστε με μνήμη
και πως θα μας αγκαλιάζουνε τα ζώα αμέριμνα
δίχως φόβο 
με τη συμφορά να μην είναι γραφτό μας
πως θα υπομείνουμε
και πως στο βάθος θα ξέρουμε τι 
χαρίζει 
ένα τσιγάρο
ένα χαμόγελο
ένα προσκύνημα
και τα μάτια των παιδιών θα βουρκώνουν
πως τίποτα να μην μαρτυρά το χρόνο
κι ένα δέντρο να παραμένει δέντρο

κι έπειτα απ'όλα αυτά
γελώ
πώς γελώ...