Ο πεζόδρομος με τις νεραντζιές, η οδός Ελπίδος στην Βικτώρια οδηγεί πάντοτε στο χθες: 26 Ιουλίου 1944 - Καλοκαίρι κι ένα σώμα παραμορφωμένο έφυγε από το παράθυρο του Κρυστάλ. Κάποιος να πει στην ομάδα Παρθενίου της Ασφάλειας, ότι δεν έφυγε αλλά έμεινε για πάντοτε εκεί.
Η Ηλέκτρα Αποστόλου - κατοικεί στην οδό Ελπίδος (δεν θα μυρίσουμε το οινόπνευμα και τις καμένες τρίχες), περνάει ανάμεσα από τα αμάξια στην 3ης Σεπτεμβρίου & Ιθάκης (δεν θα αφαιρέσουμε το καρφί από το σβέρκο), στην οδό Ασωμάτων & Πειραιώς ξαποσταίνει χέρι - χέρι με την μικρή της κόρη (δεν θα μιλήσουμε για το γυμνό κρανίο που κουρεύτηκε ατέχνως και ανωμάλως με μαχαίρι), ταΐζει ανθρώπους και ζώα λίγο πιο δίπλα από τα Προσφυγικά (δεν πονάνε πια οι κακώσεις και τα εγκαύματα) και στην Ανάφη χόρτασε θάλασσα, έρωτα και ελευθερία (δεν θα πετάξουμε τα βούνευρα, το σύρμα και την αλυσίδα).
Κι ας μην υπάρχει δρόμος, πλατεία και γλυπτό που να σε θυμίζει. Μετονομάζω εγώ την οδό Ελπίδος, την οδό Ανάφης ... σε οδό Ηλέκτρας Αποστόλου.
*Αμέσως μετά την εύρεση του πτώματος της έγιναν εκτελέσεις ατόμων που συνεργάζονταν με τις Κατοχικές δυνάμεις και στα πτώματα τους αφηνόταν σημείωμα με το όνομα της και έναν αριθμό που αυξανόταν Ηλέκτρα 1,2,3,…
** Στην πραγματικότητα υπάρχει ένα άγαλμα της Ηλέκτρας Αποστόλου στο Ν. Ηράκλειο.
