Γ. Δροσίνης - Στ'αλώνια

Τ’ ἁλώνια καλοσάρωτα καὶ ξεχορταριασμένα,

θὰ ξαπλωθοῦν οἱ θημωνιές, ξανθόμαλλες πλεξίδες.

Τὰ στάχυα τρίβει καὶ μασᾷ περνῶντας ἡ ροκὰνα,

πλατάνι τὸ σαγόνι της, τὰ δόντια της στουρνάρια.

Τὰ βόδια σέρνουν τὸ θεριὸ ζευγαρωτὰ δεμένα

καὶ δαμασμένο τὸ πατᾷ τὰ βὸδια κυβερνῶντας,

ὡραία ἁρματοδρόμισσα λαμπαδωτὴ στημένη.

Στὰ χείλη της ὁ σάλαγος γλυκόφωνο τραγούδι,

στὰ χέρια της ἀπόνετο καλάμι εἶν’ ἡ βουκέντρα.

Ὁ νοικοκύρης τοῦ ἁλωνιοῦ μὲ ἀσκὶ κρασὶ στὸ γόνα

κερνᾷ τοὺς ξένους, ποὺ περνοῦν, καὶ κράζει τοὺς γειτόνους.

Κι ἕνας λυράρης, παίζοντας τυφλὸς τυφλὰ τὴ λύρα,

μοιράζει εὐχὲς γιὰ τὴ σοδειὰ κάθε φορὰ ποὺ πίνει.

Κι ἀρχίζει τὸ ξανέμισμα τὶς νύχτες μὲ τ’ ἀπόγειο.

Σύννεφο ἀπ’ τὰ ξυλόφτυαρα στὰ οὐράνια ἀναπετῶντας

τ’ ἄχυρο φεύγει ἀνάλαφρο καὶ τὸ σιτάρι πέφτει

γῦρο στὸ φῶς τῶν φαναριῶν, χρυσῆ ψιχάλα ἀπ’ τ’ ἄστρα.

Σωρὸς σιτάρι ἂν καρτερῇ τοῦ μετρητῆ τὰ χέρια,

πρὶν ἀπ’ τὰ χέρια τὸ μετροῦν τὰ πόδια καὶ τὰ μάτια.

Τὰ πόδια μὲ τὸ πήδημα, μὲ τὴ ματιὰ τὰ μάτια.

Φτερὸ τοῦ νιοῦ τὸ πήδημα, σοφὴ ἡ ματιὰ τοῦ γέρου.

Ἄβρεχτη καὶ ἄκαγη ἡ σοδειὰ σηκώνεται ἀπ’ τ’ ἁλώνι,

λίβας δὲν τὴν καψάλισε κι ἡ μπόρα δὲν τὴν πῆρε.

Χρονιάρα τροφοδότισσα γεμίζει τὶς κουβέλλες.