πόσες θηριωδίες
σκεπάστηκαν
και μόνη τον πόνο
να μην εκδηλώσει
το δωμάτιο τούτο
Κι αν μπορούσα την αϋπνία
να χτίσω στα σκεπάσματα
σε τοίχους δόξα
ουρανούς
που έψελνα αργά τα βράδια
κι ας μην έπασχα
από κλεισούρα
Πόσες φορές με έτρεμαν
τα Χερουβείμ
για να αποσύρω την
τυραννία κάτω
από το φως
Τι άλλο περισσότερο θες
κι αν ο έρωτας σκονίζεται
μέσα από κάθε φθόγγο
Γι'αυτό κι έπεφτα άρρωστη
πλένοντας μπράτσα στήθη και μυαλό
κι ακόμη περισσότερο
διόρθωνα τα τετράδια μου
σε κάθε τελευταίο χάραγμα
που λαθροπατούσε
μέσα
σε τούτο το δωμάτιο
Μελαγχολία που αυξάνει
και γλυκές φωνές σωπάσαν
τι άλλο περισσότερο θες
κρεμασμένοι απ'το ταβάνι
όλοι οι μόσχοι που
επιστρέψαν
Ολοκαυτώματα που τριγυρνάνε
απόψε
και ευπρόσδεκτη οσμή αμαρτίας
Ρούχα βρίσκονται μαζί μου
κι ένοχο το χώμα που
με σκεπάζει
Τούτο το δωμάτιο ξέρει
πώς να σπείρω
και να εφάπτομαι αιωνίως
πως εγκλωβισμένη
πάνω απ'τα τετράδια
κατάξηρη
θα φορτωθώ με θρήνο
Αλίμονό σου Μωάβ!
Όταν δεν ξημερώνει
και που δεν χωρά γυναίκα εδώ μέσα
όταν άφωνη
ο σταυρός χύνεται
κι άλλος δεν βλέπει έξω από μένα
Όταν μένω με λίγα
κι όσο με ραίνουν χάπια αλκοόλ και
φλέγματα
πού να χωρέσει ο χρόνος
ανάξιο ταμπλό που
με σκεπάζει
μονάχη
και όσο περνά η νύχτα
αδειάζω πάνω στο ακάνθινο παρόν μου
λέξεις λέξεις λέξεις λέξεις πτώματα
ανείπωτες μαρμαρυγές
Τούτο το δωμάτιο ξέρει
άφωνο
αναίσθητο
κι όσο μια στιγμή ολόφωτο
πως δεν θα αντέξω για πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου