Άννα ντε Νοάιγ - Οι Σκιές

Γαλλίδα ποιήτρια. Πλήρες όνομα: Άννα-Ελιζαμπέτ ντε Νοάιγ, πριγκίπισσα Μπρανκοβάν, κόμισσα Ματιέ. Από πατέρα Ρουμάνο και Ελληνίδα μητέρα (τη Ραλλού Μουσούρου), μεγάλωσε σε αριστοκρατικό περιβάλλον, έζησε κοσμική ζωή και ταξίδεψε πολύ. Με επιδράσεις από τον Χάινε, τους παρνασσικούς ποιητές και τον Ουγκώ, έγραψε αρκετές ποιητικές συλλογές και μυθιστορήματα με αυτοβιογραφικά στοιχεία. Το 1912 λόγοι υγείας την ανάγκασαν να περιοριστεί στο αρχοντικό της, όπου με την καλλιέργεια και την ευγλωττία της εντυπωσίαζε τους φίλους επισκέπτες της (Μαρσέλ Προυστ, Πωλ Βαλερύ, Ζαν Κοκτώ).

Έργα της: Η αμέτρητη καρδιά (1901), Σκιερές μέρες (1902), Θάμπη (1907), Η τιμή να πονάς (1927), κ.ά.

Όταν πια θα ’μαι κουρασμένη 

εδώ να ζω μόνη και ξένη

χρόνους αβίωτους,

θα πάω να δω τη χώρα που ’ναι 

οι ποιητές και καρτερούνε 

με το βιβλίο τους.

Φρανσουά Βιγιόν, σκιά μου φίλη, 

που ταπεινά καθώς οι γρύλοι

ετραγουδούσες,

πόσο η ψυχή μου θα σ’ επόνει, 

όταν σ’ επρόσμενε η αγχόνη

κι έκλαιαν οι Μούσες!

Τάχα τρεκλίζοντας ακόμα, 

Βερλαίν, κρατάς αυλό στο στόμα,

δεύτερος Παν,

πάντα είσαι απλός και θείος εσύ, 

μεθώντας με οίστρο, με κρασί, 

pauvre Lélian* ;

Και τέτοιο αν είχες ριζικό, 

που άλλο δεν είναι πιο φριχτό,

Ερίκε Χάινε ,

ούτ’ έτσι ωραίο σαν το δικό σου, 

στα χέρια μου το μέτωπό σου 

γείρε και πράυνε.

Εμένα διάβηκε η ζωή 

όλη ένα δάκρυ, απ’ το πρωί

έως την εσπέρα.

Κι άλλο πια τώρα δε μου μένει, 

παρά, θεοί μου αγαπημένοι, 

νά ’ρθω εκεί πέρα.

  μτφρ. Κ.Γ. Καρυωτάκης (1896-1928)

* Αναγραμματισμός του ονοματεπώνυμου Paul Verlain.