Η ζωή του σαλβαδοριανού ποιητή Ντάλτον (1935 - 1975) μοιράζεται στη Χιλή, στο Ελ Σαλβαδόρ, στην ΕΣΣΔ - Κούβα και πάλι Ελ Σαλβαδόρ. Εισχωρεί στους κόλπους του Κ.Κ. και έκτοτε θεωρείται μεγάλο πρόσωπο της αριστερής διανόησης στη χώρα του. Αργότερα, το 1973, έγινε μέλος του ERP και πήρε μέρος στα πολιτικά δρώμενα που ταλάνιζαν τη χώρα του. Ωστόσο το 1975 δολοφονήθηκε από μέλη - συντρόφους του τού ERP, με την υποψία της συνεργασίας του με την CIA.
Αυτή είναι η άδοξη πορεία του Ρόκε Ντάλτον - ενός ποιητή με βαθιά πολιτική και σοσιαλιστική συνείδηση, που υποστήριζε έναν αγώνα μονάχα αν δεν ζημίωνε τον λαό, ενός ποιητή που έδωσε τόσα πολλά στον αριστερό χώρο και το μόνο που έλαβε ήταν καχυποψία ( ή και ραδιουργία) που τον οδήγησε στο θάνατο. Ένα ακόμη παράδοξο αποτελεί το γεγονός, ότι είχε καταδικαστεί ήδη μια φορά σε θάνατο, το 1960 και γλίτωσε μόνο λόγω συγκυριών και τύχης - κάτι που δεν τον βοήθησε την δεύτερη φορά...
Όσον αφορά την ποίησή του, στρατευμένοι, πολιτικοί στίχοι που αποδίδουν την απόγνωση της εποχής, την φθήνια του παραμορφωμένου σοσιαλισμού της χώρας του, που έφτασε μέσω αυτής στην επανάσταση.
Ιδού ένα δείγμα της ποίησης του Ρόκε Ντάλτον, σε μετάφραση Γ. Μίχου:
ΏΡΑ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ
Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω
πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.
Για παράδειγμα, απόψε,
έχω στα χέρια γκρίζα
βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.
Από χτες που έφυγες
υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
Όταν θα πεθάνω,
μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.
Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,
όταν θα πεθάνω
θα πουν με καλή πρόθεση
πως δεν ήξερα να κλαίω.
Τώρα βρέχει πάλι.
Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
όπως σήμερα.
Έχω επιθυμία να γελάσω
ή να σκοτωθώ.
27 ΧΡΟΝΩΝ
Είναι πράγμα σοβαρό
να είσαι είκοσι εφτά
στην πραγματικότητα είναι ένα
από τα πιο σοβαρά πράγματα
γύρω πεθαίνουν οι φίλοι
της πνιγμένης παιδικής ηλικίας
κι αρχίζει κανείς ν΄ αμφιβάλλει
για την αθανασία
ΓΡΑΜΜΑΤΑΚΙ
Αγαπητοί φιλόσοφοι,
αγαπητοί προοδευτικοί κοινωνιολόγοι,
αγαπητοί κοινωνικοί ψυχολόγοι:
μη γαμιέστε τόσο με την αποξένωση
εδώ όπου το πιο γαμημένο
είναι το ξένο έθνος.
ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ
Ο ποιητής πρόσωπο με πρόσωπο με τη σελήνη
καπνίζει την συναρπαστική του μαργαρίτα
πίνει τη δόση του από λέξεις ξένες
πετάει με τα πινέλα του της δροσιάς
ξύνει το βιολάκι του παιδεραστή
Μέχρι που σπάει τη μούρη του
στον τραχύ τοίχο κάποιου στρατοπέδου.
ΠΕΡΙ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΩΝ
Είναι ωραίο να ‘σαι κομουνιστής,
αν και προκαλεί πολλούς πονοκεφάλους.
Κι είναι γιατί ο πονοκέφαλος των κομουνιστών
θεωρείται ιστορικός, που σημαίνει
πως δεν παύει με τα παυσίπονα τα χάπια
αλλά μόνο με την πραγματοποίηση του Παραδείσου στη γη.
Έτσι έχει το πράγμα.
Κάτω από τον καπιταλισμό πονάει κεφάλι
κόβουν κεφάλι.
Στην πάλη για την Επανάσταση το κεφάλι είναι βόμβα βραδυφλεγής.
Στην σοσιαλιστική οικοδόμηση:
κάνουμε πλάνο τον πονοκέφαλο
το οποίον δεν τον κάνει σπάνιο, αλλά το αντίθετο.
Ο κομουνισμός θα είναι, ανάμεσα σε άλλα,
μια ασπιρίνη στο μέγεθος του ήλιου.
ΑΡΓΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
Ὀταν θα μάθεις πως έχω πεθάνει μην προφέρεις το όνομά μου
γιατί θα σταματήσει ο θάνατος και η ανάπαυση.
Η φωνή σου, που είναι η καμπάνα των πέντε αισθήσεων,
θα ήταν ο αμυδρός φάρος που ζητάει η καταχνιά μου.
Όταν θα μάθεις ότι έχω πεθάνει πες συλλαβές παράξενες.
Πρόφερε, άνθος, μέλισσα, δάκρυ, ψωμί, καταιγίδα.
Μην αφήσεις τα χείλη σου να βρουν τα έντεκά μου γράμματα.
Νυστάζω, έχω αγαπήσει, έχω κερδίσει τη σιωπή.
Μην προφέρεις τ’ όνομά μου όταν μάθεις πως έχω πεθάνει
από τη σκοτεινή τη γη θα με έφτανε με τη φωνή σου.
Μην προφέρεις τ’ όνομά μου, μην προφέρεις τ’ όνομά μου.
Ὀταν θα μάθεις πως έχω πεθάνει μην προφέρεις τ’ όνομά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου