Μπρέχτ- Ποιήματα

1. Εγώ που επέζησα

Το ξέρω βέβαια : τυχαία μονάχα

επέζησα απ΄ όλους τους φίλους.

Μα απόψε στ΄ όνειρό μου

άκουσα τους φίλους να λένε για μένα :

Οι δυνατοί επιζούν

Και μίσησα τον εαυτό μου.

...

Σε σκοτεινές εποχές
θα υπάρχουν ακόμα τραγούδια;
Θα υπάρχουν ακόμα τραγούδια
για τις σκοτεινές εποχές
...

 Πάντα λοιπόν
ο νικητής του νικημένου γράφει την ιστορία,
το πρόσωπο του χτυπημένου παραλλάζει,
εκείνος που τον χτύπησε. Απ᾽ τον κόσμο
φεύγει ο αδύναμος, και πίσω μένει
το ψέμα.

2. Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ

Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ,

όπως εκείνο το δείλι που σε άφησα

με κατάπιε το βαθυγάλαζο δάσος,

ψυχή μου,

που πάνω του, στα δυτικά,

κρέμονταν κιόλας

χλωμά τα άστρα.

Γέλασα αρκετά,

καρδιά μου,

γιατί συγκρούστηκα παίζοντας

με το σκυθρωπό πεπρωμένο

την ίδια ώρα

μέσα στο γαλανό δείλι του δάσους

αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα.

Εκείνο το μοναδικό σούρουπο

όλα ήταν τόσο γλυκά

όσο δεν ήταν ποτέ ξανά να γίνουν

αλλά αυτό που μου απόμεινε είναι

μόνο πουλιά μεγάλα

που το δείλι

πετούν πεινασμένα στον

σκοτεινιασμένο ουρανό

3. ´Αννα μην κλαις

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι

Άννα, μην κλαις, θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ το μπακάλη

Μιλάνε για του έθνους ξανά την τιμή

Άννα, μην κλαις, στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί.

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει

Άννα, μην κλαις, εμένα δε με βάζουν στο χέρι

Ο στρατός ξεκινά, Άννα, μην κλαις, θα γυρίσω ξανά

Θα ακολουθώ άλλες σημαίες, ο στρατός ξεκινά.