Αμίρι Μπαράκα: Ο τελευταίος

Γεννήθηκε το 1934 στο Νιου Τζέρσεϊ ως Έβερετ Λιρόι Τζόουνς. Απασχόλησε λιγότερο τους λάτρεις της Beat γενιάς, ωστόσο, όσο το κίνημα αυτό έφθινε, ο Μπαράκα ήταν ίσως από τους μόνους που συνέχισε να διαμαρτύρεται μέσα από τα ποιήματά του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα εξαιρετικά και αφοπλιστικά ποιήματά του για την 11η Σεπτεμβρίου. Πέθανε το 2013.

Μία αγωνία. Όπως τώρα

Βρίσκομαι μέσα σε κάποιον
που με μισεί. Κοιτάζω
μέσα από τα μάτια του. Μυρίζω
όσες βρωμερές μελωδίες εισέρχονται
στην αναπνοή του. Αγαπώ τις
αξιολύπητες γυναίκες του.

Σχισμές στο μέταλλο, για ήλιο. Εκεί που
τα μάτια μου στριφογυρίζουν, στην ψύχρα
η λάμψη του φωτός, ή η σκληρή σάρκα
που τρίβεται πάνω μου, μια γυναίκα, ένας άντρας,
χωρίς σκιά, ή φωνή, ή νόημα.

Αυτός είναι ο εγκλεισμός (η σάρκα,
όπου η αθωότητα είναι όπλο. Μια
αφαίρεση. Άγγιγμα. (Όχι δική μου.
Ή δική σου, αν είσαι η ψυχή που είχα
και εγκατέλειψα όταν ήμουν τυφλός και έβαζα
τους εχθρούς μου να με κουβαλήσουν σαν νεκρό
(αν είναι όμορφος, ή τον οικτίρουν.

Μπορεί να είναι πόνος. (Όπως τώρα, καθώς όλη του
η σάρκα με πληγώνει.) Μπορεί να είναι αυτό. Ή
πόνος. Όπως τότε που εκείνη έτρεξε μακριά μου μέσα
στο δάσος.
————-Ή πόνος, το μυαλό
ασημένια σπείρα εκτοξεύεται ενάντια στον
ήλιο, ψηλότερα ακόμα κι από εκεί που οι παλιοί πίστευαν
πως βρίσκεται ο Θεός. Ή πόνος. Και το άλλο. Το
ναι. (Μέσα στα βιβλία του, στα δάχτυλά του. Είναι
μαραμένα κίτρινα λουλούδια και ποτέ τους δεν ήταν
όμορφα.) Το ναι. Χαμένη μου ψυχή, θα πεις
«ομορφιά». Ομορφιά, εφαρμοσμένη, όπως το δέντρο. Το
αργό ποτάμι. Ένας λευκός ήλιος στις υγρές του προτάσεις.
Ή, οι ψυχροί άνθρωποι στην καταιγίδα. Έκσταση. Σάρκα
ή ψυχή. Το ναι. (Οι μανδύες τους κυματίζουν στον αέρα. Τα κύπελλά τους
άδεια. Τραγουδάνε πεσμένοι στα δικά μου πόδια, όχι στα δικά σου.) Σάρκα
ή ψυχή, εξίσου διεφθαρμένα. Όπου η απάντηση κινείται τόσο γρήγορα.
Όπου και ο Θεός είναι μια ύπαρξη, τελικά.)

Κρύος άνεμος φυσάει μέσα από σχιστά τυφλά μάτια. Σάρκα,
λευκό πυρωμένο σίδερο. Λάμπει σαν τη μέρα με τον ήλιο της.
Ανθρώπινη αγάπη είναι, μέσα της κατοικώ. Σ’ έναν κοκκαλιάρη σκελετό
που αναγνωρίζεις σαν λέξεις ή απλό συναίσθημα.

Αλλά δεν αισθάνεται τίποτα. Σαν το μέταλλο, είναι καυτός, δεν είναι,
δοσμένος στην αγάπη.

Καίει αυτό που
είναι μέσα του.




Monday in B-Flat

I can pray 
    all day 
    & God 
    wont come.

But if I call 
            911
        The Devil 
            Be here

        in a minute! 





In Memory of Radio

Who has ever stopped to think of the divinity of Lamont Cranston?
(Only jack Kerouac, that I know of: & me.
The rest of you probably had on WCBS and Kate Smith,
Or something equally unattractive.)

What can I say?
It is better to haved loved and lost
Than to put linoleum in your living rooms?

Am I a sage or something?
Mandrake's hypnotic gesture of the week?
(Remember, I do not have the healing powers of Oral Roberts...
I cannot, like F. J. Sheen, tell you how to get saved & rich!
I cannot even order you to the gaschamber satori like Hitler or Goddy Knight)

& love is an evil word.
Turn it backwards/see, see what I mean?
An evol word. & besides
who understands it?
I certainly wouldn't like to go out on that kind of limb.

Saturday mornings we listened to the Red Lantern & his undersea folk.
At 11, Let's Pretend
& we did
& I, the poet, still do. Thank God!

What was it he used to say (after the transformation when he was safe
& invisible & the unbelievers couldn't throw stones?) "Heh, heh, heh.
Who knows what evil lurks in the hearts of men? The Shadow knows."

O, yes he does
O, yes he does
An evil word it is,
This Love.