Πόσες φορές με την ψυχή μου σ'είδα
ν' ακουμπάς σε μιά μαρμαροκολώνα
του φεγγαροβρεμένου Παρθενώνα,
σά σε κρίνο απαλό μάγου άστρου αχτίδα.
Και τώρα, απ' τη μεγάλη Πυραμίδα
ανάερα πλές με αθανασίας κορώνα,
σα να εζούσες ισόθεη στον αιώνα
των ωραίων και υψηλών αντιφεγγίδα
Σά θα ξανάμαι αγνάντια σου, και ομπρός μου
θα λάμπουν τα δυό μάτια σου, θα λέω
πως βλέπω όλα τα θάματα του κόσμου,
πως αγκαλιάζω ό,τι υψηλό και ωραίο,
και στο φώς ξεψυχώντας τής ειδής σου
τη γλύκα θ' αγροικώ τού Παραδείσου.
Λορέντζος Μαβίλης, Ανάξιο Β'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου