Πιες το όπως οι συγγραφείς...

Συχνά οι λέξεις αλκοόλ και συγγραφή πάνε μαζί. Ουκ ολίγες φορές, το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι και δη το λογοτεχνικό, είναι συνυφασμένο με μία σειρά εθισμών, καταχρήσεων, ακραίων συμπεριφορών. Και σίγουρα, φαντάζει ελκυστική εικόνα να βρίσκεσαι στο δωμάτιο σου/ μπαλκόνι σου/ μπαρ της γειτονιάς σου και να γράφεις, ενώ δίπλα σου στέκεται καρτερικά το ποτό σου. Όπως και να'χει, το ποτό είναι λίγο ή πολύ απαραίτητο αξεσουάρ ενός συγγραφέα. Οι λόγοι, βέβαια, είναι άγνωστοι- αν θα μπορούσα να κρίνω από την προσωπική μου εμπειρία, η ταυτόχρονη κατανάλωση αλκοόλ και η συγγραφή είναι ένα είδος εκτόνωσης, το ποτό σου προσφέρει εκείνη την παρέα που χρειάζεσαι, ώστε να μην σε στοιχειώσουν οι ιστορίες που γράφεις. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός, ότι πλέον ο πότης καλλιτέχνης έχει ξεπεραστεί κατά πολύ στη σήμερον ημέρα σαν ταμπού, ενώ δεν θα ήταν υπερβολή, αν έλεγα ότι είναι και ολίγον μόδα. Φεύγοντας όμως από το σήμερα, παρακάτω αναφέρονται γνωστοί συγγραφείς που... διψάγανε για ένα ποτό (ή δύο, ή τρία...). Όλοι τους πλέον νεκροί, ξένοι και διάσημοι.

Έρνεστ Χέμινγουεϊ 

Το αγαπημένο ποτό του Χέμινγουεϊ ήταν το Mojito. Οι γνωστοί και οι φίλοι του την εποχή που βρισκόταν στο εστιατόριο- μπαρ La Bodeguita del Medio στην Αβάνα της Κούβας τον θυμόντουσαν να πίνει μεγάλες και συχνές ποσότητες Mojito. 

Είπε: "Το να πίνεις είναι ένας καλός τρόπος να τελειώνεις τη μέρα σου".





Όσκαρ Ουάιλντ

Το αγαπημένο ποτό του συγγραφέα ήταν το Αψέντι. Το ποτό αυτό, που συνιστούσαν κάποτε μέχρι και ο Ιπποκράτης και ο Πυθαγόρας, πινόταν από τον Ουάιλντ με μία συχνότητα που ήταν απόλυτα καταλυτική για το έργο του. Επιπλέον, η απαγόρευση του πράσινου ποτού λειτουργούσε εθιστικά στον άνθρωπο που ήθελε να πίνει αψέντι, δημιουργώντας πολλές φορές εξάρτηση.

Είπε: "Μετά το πρώτο ποτήρι, βλέπεις τα πράγματα όπως θα ήθελες να είναι. Μετά το δεύτερο, βλέπεις τα πράγματα όπως δεν είναι. Τέλος, τα βλέπεις όπως πραγματικά είναι, και αυτό είναι το πιο φρικτό πράγμα στον κόσμο". 





Τσαρλς Μπουκόφσκι

Το αγαπημένο ποτό του Μπουκόφσκι ήταν λίγο πολύ τα πάντα. Σε συνεντεύξεις του, σε παρουσιάσεις και αναγνώσεις ποιημάτων, στο δρόμο, στο σπίτι, στα μπαρς τον έβλεπε κανείς πότε κρατώντας ένα ποτήρι κρασί, πότε ένα μπουκάλι μπύρα, ωστόσο σ'αυτό που είχε ιδιαίτερη αδυναμία ήταν το υποβρύχιο- ο συνδυασμός μπύρας με σφηνάκι ουισκιού. 

Είπε: "Αυτό είναι το πρόβλημα με το πιόμα, σκεφτόμουν καθώς σερβίριζα τον εαυτό μου ένα ποτό. Εάν κάτι κακό συμβεί, πίνεις για να ξεχάσεις, εάν κάτι καλό συμβεί, πίνεις για να το γιορτάσεις, εάν πάλι δεν συμβεί τίποτα, πίνεις ώστε να συμβεί". 


Κάρσον ΜακΚάλλερς

Ένα από τα πράγματα που η ΜακΚάλλερς φρόντιζε να κουβαλά πάντα πάνω της ήταν το θερμός της που περιείχε μέσα τσάι με σέρυ (όχι το λικέρ, αλλά το κρασί). Η πρωτότυπη αυτή μίξη τσάι με σέρυ που ο βαθμός αλκοόλ ήταν ιδιαίτερα υψηλός της προσέφερε πολλές φορές την όρεξη για ψυχαγωγία και παρέα. Ωστόσο δεν ήταν λίγες οι φορές που οι αυτοκτονικές τάσεις έρχονταν στο προσκήνιο. Τελικά πέθανε το 1967 από αιμορραγικό εγκεφαλικό. 

Είπε: "Πίνω τσάι και δεν μου κάνει τίποτα". 




Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ 

Κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι ο αλκοολισμός του Φ.Σ Φιτζέραλντ ήταν συνυφασμένος με
την τζαζ εποχή- μία εποχή που οι καταχρήσεις, όπως και η μουσική έρεαν άφθονα και κανείς δεν έβγαινε αλώβητος από το ρεύμα αυτό. Ήδη ο Φιτζέραλντ είχε δημιουργήσει έναν μύθο σχετικά με τον αλκοολισμό του και η προσωπική του ζωή περιστρεφόταν γύρο από το ποτό. Το αγαπημένο ποτό του συγγραφέα ήταν το τζιν Ricjey- παρόμοιο με το Mojito που έπινε και ο φίλος του ο Χεμινγουέη που τόσο θαύμαζε. 

Είπε: "Πρώτα πίνεις ένα ποτό, μετά το ένα ποτό φέρνει το άλλο και στο τέλος το ποτό πίνει εσένα".



Αν Σέξτον

Η ποιήτρια που τη δεκαετία του '60 τάραξε τα νερά της αξιοπρεπούς αμερικάνικης ποίησης, της άρεσε ιδιαίτερα να πίνει Martini. Οιταραχώδεις δεκαετίες που έζησε και έγραψε η Σέξτον ήταν αρκετές στο να την κάνουν να περιστρέφεται ολοένα γύρω από την αυτοκτονία, το σεξ και τον εθισμό. Φίλη με την Σύλβια Πλαθ, που πολλές φορές την συνόδευε στο Ritz Carlton για να πιούνε, η Σέξτον αφήνει με εκούσιο τρόπο την τελευταία της πνοή μέσα στο αμάξι της το 1974, λίγο αφότου είχε βγει για πολλοστή φορά από κάποιο ίδρυμα. 

Είπε: "Και - ξαφνικά! - βγαίνει απ' τη φυλακή της".

Γουίλιαμ Σ. Μπάροουζ

Παρόλο που ο Μπάροουζ έγινε γνωστός με το βιβλίο του Junky, δεν ήταν λίγες οι φορές που απολάμβανε το αγαπημένο του ποτό- βότκα με κόκα κόλα και έγινε γνωστός γι'αυτή του την αγάπη. 

Είπε: "Το εθνικό μας ναρκωτικό είναι το αλκοόλ. Παρόλα αυτά, τείνουμε να θεωρούμε τη χρήση οποιουδήποτε άλλου ναρκωτικού αρκετά τρομακτική". 






Ντύλαν Τόμας

Ο καταραμένος αυτός ποιητής, ο ολοκληρωμένος ήδη από την εφηβεία του ποιητής, σαν γνήσιος Ουαλός έπινε ουίσκι σκέτο. Ζώντας σε μία κοινωνία δίχως πνευματικό ηγέτη, νιώθοντας μονίμως απρόσκλητος και αποξενωμένος, με τη σκιά του έρωτα μονίμως πάνω του, έβρισκε συντροφιά και συμπαράσταση στα πολλά ποτήρια ουίσκι. Στις 9 Νοεμβρίου του 1953 ο Ντίλαν Τόμας πεθαίνει σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Λέγεται πως πριν καταρρεύσει, καυχιόταν στην Ρέιτελ πως είχε πιει 18 ποτήρια ουίσκι.

Είπε: "Ο αλκοολικός είναι κάποιος που δεν συμπαθείς, επειδή πίνει όσο κι εσύ". 

Ντόροθυ Πάρκερ

Το αγαπημένο ποτό της Πάρκεr ήταν το κοκτέιλ Whiskey Sour. Ήταν μέλος μιας λογοτεχνικής ομάδας που λεγόταν Algonquin Round Table. Τα μέλη, συγγραφείς και αρθρογράφοι, περνούσαν τις μέρες τους πίνοντας, καυγαδίζοντας και κάνοντας φάρσες ο ένας στον άλλον. 

Είπε: "Μακάρι να μπορούσα να πιω σαν κυρία". 




Γουίλιαμ Φώκνερ 

Ο συγγραφέας που αγαπούσε το ουίσκι: το αγαπούσε τόσο πολύ που όταν σε μια συνάντηση συγγραφέων έκοψε το δάχτυλό του ανοίγοντας ένα μπουκάλι, άφησε το χέρι του να ματώνει σε έναν σκουπιδοτενεκέ και συνέχισε να πίνει. 
Ήταν από τους κλασικούς συγγραφείς που προτιμούσαν να γράφουν υπό την επήρεια του αλκοόλ, γι'αυτό και πάντα είχε πάνω στο γραφείο του ένα μπουκάλι ουίσκι για κάθε ενδεχόμενο. 

Είπε: "Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το ουίσκι. Μερικά ουίσκι συμβαίνει να είναι καλύτερα από κάτι άλλα. Παρόλα αυτά, ένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να μεθοκοπάει όλη την ώρα μέχρι τα 50 του. Απ'την άλλη θα'ταν εντελώς χαζό να μην το κάνει". 



Βέβαια η λίστα με τους συγγραφείς που έπιναν περιέχει κι άλλους πολλούς, όπως την Μαρκερίτ Ντυράς, την Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, τον Τζάκ Κέρουακ, την Πατρίσια Χάισμιθ, τον Πολ Βερλαίν, τον Χανς Φάλλαντα,  αλλά και τον Παπαδιαμάντη κι άλλους πολλούς.