Ο Allen Ginsberg περί Γυμνού Γεύματος

Απόγευμα στη Ταγγέρη, καφενείο του Αχμέτ εκεί ήταν που τον είδα για πρώτη φορά, ξερακιανός σιωπηρός, δυσοίωνη αύρα ενός ακοίμητου στοχαστή έτοιμου για όλα, και τα μάτια του; ξεχασμένα πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά με κοκάλινο σκελετό να αντανακλούν τη διεφθαρμένη ραθυμία του καφενείου, οι σκιές σα στιλέτα παραμόνευαν στη γωνία…Το δωμάτιο ήταν γεμάτο από πεταμένες εδώ και εκεί  χρησιμοποιημένες σύριγγες , το γραφομηχανές, σαρανταποδαρούσες που έτρεξαν και κρύφτηκαν τρομαγμένες πίσω από το στερεωμένο νιπτήρα της κουζίνας-μυρωδιά ονείρου έχει ποτίσει το κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του δωματίου…η πρώτη φορά που τον επισκέφτηκα και όχι η τελευταία ακολουθώντας πάντα κατά ένα λιγότερο βήμα τις κινήσεις του στο κόσμο-αυτή η η παρακολούθηση τον διασκέδαζε, έκανε κατά ένα υποκριτικό τρόπο τις εφιαλτικές υποψίες του περί απόλυτου ελέγχου, παρακολουθήσεις επί εικοσιτετραώρου βάσεως αληθινές-το παρατσούκλι που μου είχε δώσει ήταν «Δικαίωση» και πρέπει να πω ότι τον ρόλο μου τον έπαιξα όσο καλύτερα γινόταν…Παρίσι, Νέα Υόρκη, διέτρεξα όλη την Αμερική στο κατόπι του, κρυμμένος πίσω από την ταυτότητα ενός παρασιτικού πράκτορα της υπηρεσίας δίωξης ναρκωτικών- ο ίδιος με είχε προμηθεύσει με την ταυτότητα μα ποτέ δεν μου είπε που την βρήκε, μόνο χαμογέλασε  με εσωστρέφεια(μικρό ξερό γέλιο που απευθυνόταν πιο πολύ στο κατόρθωμα του)…τώρα που το καλοσκέφτομαι ποτέ δεν αλλάξαμε πάνω από δύο-τρεις φράσεις μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια-ήταν πάντα οι ίδιες μονότονες, μονοφωνικές φράσεις που χρησιμοποιούσαμε σα χαιρετισμό βεβαιώνοντας ο ένας τον άλλο ότι αναγνωρίζαμε την κοινή μας συνύπαρξη στο χώρο… δύο-τρεις φράσεις που από την πολύ τους χρήση είχαν αποκωδικοποιηθεί, διαστραφεί, μπλεχτεί σ’ ένα Γόρδιο Δεσμό μεταξύ τους, στερημένες νοήματος είχαν μεταμορφωθεί σε όλα τα πιθανά νοήματα, σε όλα τα απίθανα με μιας…ήταν απλοί ήχοι πλέον, χωρίς αρχή, τέλος και ήταν ο καθένας μας υπεύθυνος για την ερμηνεία τους (σωστή, λάθος; αυτό δεν ήταν κάτι που ίσχυε)…είχαν μεταμορφωθεί σε ένα είδος ηχητικών ιδεογραμμάτων – υποδήλωναν καταστάσεις χωρίς να τους δίνουν όνομα, μέγεθος, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά δίνοντας τους έτσι την απελευθέρωση…ήταν μια συνειδητή προσπάθεια παραβίασης της αυστηρής λογικής πορείας της «Εξέλιξης», αναίρεση της τυραννίας του λόγου που σαν Ιός προσβάλλει τη συνείδηση και την αναδομεί σε μικρά ασφυκτικά διαμερίσματα που ζέχνουν απομόνωση, αποξένωση και απολιθωμένο ιδρώτα…

Έναν τρόπο άμεσης επικοινωνίας μέσα από ατόφιες εικόνες ζωντανές καθάριες πέρα από τον Ιό της γλωσσικής επικοινωνίας: Λέω μια λέξη και αμέσως η λέξη αυτή έρχεται και εισβάλει μέσα στο υποσυνείδητό σου , το προσβάλλει σα ξενιστής και μετά είναι σχεδόν αδύνατη η ίαση-αυτό είναι που ζητούσαμε ,επιστροφή στον άναρθρο λόγο, στο λόγο που περιέχει εικόνες όχι επεξηγήσεις και που λυτρώνει, Δε σκλαβώνει…Αργότερα ενώ εκείνος είχε εγκατασταθεί πίσω στο St.Louis του Missouri και εγώ συνέχιζα τα ταξίδια μου στο κόσμο του έστελνα κιλά εφημερίδων από τις χώρες που επισκεπτόμουν , κάτι που τον διασκέδαζε αφάνταστα επιτρέποντας του να φτιάχνει τα φανταστικά ενορατικά κολάζ του χρησιμοποιώντας περισσότερες από μια γλώσσες σπάζοντας ακόμα πιο πολύ την τεχνητή κατευθυνόμενη κρούστα της επιφανειακής επικοινωνίας… Είναι κρίμα τώρα που το σκέφτομαι, πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, που έχασε την ευκαιρία να δει την ύψιστη διαστροφή της γλώσσας από τους αγαπημένους του πολιτικούς – να εφευρίσκουν διαρκώς νέες λέξεις, φράσεις, ορολογία ως μέσον παραπληροφόρησης, κουμφούζιου και τελικά δικαιολόγησης των αιμοδιψών τους εθισμών, Παράπλευρες απώλειες, Προληπτικός Πόλεμος! Σίγουρα θα γελούσε ακούγοντάς τα … ο λόγος που εξηγεί και εφόσον υπάρχει εξήγηση υπάρχει δικαιολόγηση, τίποτα Δε φαίνεται πια παράλογο, βίαιο, προϊόν ανεγκέφαλων ακέφαλων μαριονετών, όλα κατανοούνται υπό το λεκτικό πρίσμα ακόμα και η άσκοπη Βία…ο έλεγχος , ο λόγος ως φορείς του Ιού της ψυχής ήταν οι στόχοι των τυχαίων κολάζ-που ο ίδιος πίστευε ότι καθώς τίποτα δεν είναι τυχαίο μπορείς μέσα από αυτό το ‘τυχαίο’ να διαρρήξεις την λογική του χρόνου, να ταξιδέψεις μέσα του και να προβλέψεις το μέλλον-η αυστηρή γραμμική πορεία του χρόνου καταργείται οπότε ο ορίζοντας αναδύεται από την πηχτή ομίχλη της συστηματικής λογικής, αποκτά την πραγματική του άχρονη ταυτότητα…

Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να θυμηθώ για τον Μπιλλ, επεισόδια αστρικών διακτινισμών, Μαροκινές σκηνές φελαχιανής ομορφιάς, κατά-του προπατορικού αμαρτήματος-στάσεις, όνειρα, ιδέες, ανέκδοτα αλλά συχνά αναρωτιέμαι αν έχω το δικαίωμα να προσβάλλω σε τέτοιο βαθμό τη μνήμη του, χωρίς αιδώ τις εμπειρίες μετατρέποντας σε λέξεις , υποβάλλοντας τον αναγνώστη στο μαρτύριο της ανάγνωσης λέξεων(πάντα διαβάζοντας προφέρεις τις λέξεις που περνάν μπροστά από τα μάτια σου σχηματίζοντας ασυναίσθητα σκληρή άκαμπτη κατάσαρκη βλέννα στον εγκέφαλο που δεν μπορεί να αιματωθεί φυσιολογικά, ασφυκτιά, ατροφεί), να βιάσω τις ιερές εικόνες που μοιραστήκαμε και όλα αυτά γιατί; Να γίνω τυμβωρύχος της μνήμης αδιαφορώντας για τον πολύχρονο αγώνα του προς την ακριβώς διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση; Τη στιγμή μάλιστα που στη σύγχρονη εποχή υπάρχει μια λέξη(πραγματικά οξύμωρο να λέω ‘μία λέξη’)η οποία αποτελεί την ύστατη δικαίωση του άντρα αυτού:ΖΑΡΙΝG…ένα ταχύτατο ακατάσχετο κολάζ ήχων, εικόνων, λέξεων, φράσεων βίαια κομμένων με το σύγχρονο ψαλίδι/τηλεκοντρόλ-καθισμένος στη πολυθρόνα γίνεσαι εσύ ρυθμιστής της κατάστασης, ο σκηνοθέτης του παραλόγου και ο καταιγισμός αποκαλύπτει το πραγματικό γυμνό χαρακτήρα της εποχής αφού τα ιλλουστρασιόν σκηνικά αφαιρούνται, επιβιώνουν μόνο οι καταστάσεις, η διεφθαρμένη απολογία τους καταποντίζεται και το μόνο ηχητικό στοιχείο στη σχεδία πάνω του ναυάγιου που επιβιώνει (;) είναι ο στατικός ήχος της μετάδοσης(και τα Α-Waves)-μόνο εικόνες, στοίβες ντάνες από εικόνες που προβλέπουν το μέλλον-ο αφηγητής δεν είναι άλλος από το ελεύθερο μυαλό του καθενός μας…           

Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο επηρεάζοντας με από τότε που το διάβασα για πρώτη φορά και ξαναδιάβασα το βιβλίο και άλλα βιβλία του συγγραφέα, αυτή τη φορά ιδιαιτέρως γιατί ήταν συνταρακτικά πρωτοποριακό στο ζήτημα της τίμιας έκφρασης – ακριβώς το τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό του, χωρίς όρια. Εντελώς ολοκληρωτική εξομολόγηση, τα έβαλε όλα κάτω ώστε όλοι να μπορούσαν να το δούνε. Βρήκε τον τρόπο να τα εκφράσει με τη μεγαλύτερη δυνατή οικονομία. Ανακάλυψε μια μέθοδο μωσαϊκού για να τοποθετήσει όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία στη σωστή τους θέση. Αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο που με συνεπήρε ήτανε το τιτάνιο κουράγιο που χρειάστηκε για να γίνει τέτοια ολική εξομολόγηση. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα κρυμμένο ή που να έχει παραλειφθεί

12/1/1965 Allen Ginsberg 

(υπερασπίζοντας το «Γυμνό Γεύμα» του Μπάροουζ ενώπιον δικαστηρίου λογοκρισίας στη Βοστώνη) 

(Πηγή)