Το παράδοξο της τέχνης...

«Η τέχνη μας φέρνει αντιμέτωπους μ’ ένα ακραίο παράδοξο. Τελείως αυτάρκης, χωρίς να χρησιμεύει σε τίποτα, υφίσταται, επίσης, μόνο διότι παραπέμπει στον κόσμο και στους κόσμους, ως αποκάλυψη του, ως ένα διηνεκές και ανεξάντλητο προς-το-είναι μέσω της ανάδυσης του στοιχείου που μέχρι τότε δεν ήταν ούτε δυνατόν ούτε αδύνατον: του άλλου. Όχι παρουσίαση μέσα στην παράσταση την Ιδεών του Λόγου, μη παραστάσεων δια του διεξοδικού λόγου, όπως το ήθελε ο Καντ, αλλά δημιουργία ενός νοήματος που δεν είναι ούτε Ιδέα ούτε Λόγος, που είναι οργανωμένο χωρίς να είναι «λογικό» και το οποίο δημιουργεί την ίδια του την αναφορά σαν πιο «πραγματική» από καθετί το «πραγματικό» που θα μπορούσε να «αναπαρασταθεί».

~ Κορνήλιος Καστοριάδης ~

3ο Φεστιβάλ Μαγικών Βιβλίων (18 - 20 Δεκεμβρίου)

Ένα διαφορετικό τριήμερο με τίτλο 3ο Φεστιβάλ Μαγικών Βιβλίων, από την Παρασκευή 18 έως και την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου (11.30 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ), πραγματοποιείται στη Βιβλιοθήκη Βολανάκη (Στουρνάρη 11). Το φεστιβάλ περιλαμβάνει παζάρι βιβλίων σε ειδικές τιμές από τους πιο αντιπροσωπευτικούς εναλλακτικούς εκδοτικούς οίκους, εκδηλώσεις, συζητήσεις, παρουσιάσεις, αναλόγια, ζωντανή μουσική και πολλές εκπλήξεις.

Συμμετέχουν οι εκδόσεις Άπειρος Χώρα, Αδέσποτος Σκύλος, Αντίποδες, Εκδόσεις S@Mizdat , Εκδόσεις Εξάρχεια, Εκδόσεις των Συναδέλφων, Εκδόσεις Υποκείμενο, Εκδόσεις Sestina , Εντευκτήριο, Ενδυμίων, Κίχλη, Το Ροδακιό, Poema-Γραφομηχανή, Θράκα, Φαρφουλάς, Straw Dogs, Κουκούτσι, Περισπωμένη, Αντίποδες, Σαιξπηρικόν, Ποιείν, Πανοπτικόν, Χαραμάδα και Bibliotheque.

Την Παρασκευή στις 11.00 το βράδυ ο γνωστός σολίστας του κλαρίνου Γιώργος Μάγκας θα παρουσιάσει μουσικό πρόγραμμα με το συγκρότημά του και την Τζούλη Τζινέρη στα φωνητικά. Το Σάββατο στις 9.00 τις 11.00 το βράδυ τα περιοδικά "Θράκα" και "Βiblioteque" διοργανώνουν εκδήλωση όπου έντεκα ποιητές θα διαβάσουν ανέκδοτα ποιήματά τους στο πλαίσιο του φεστιβάλ. Την Κυριακή στις 8 μ.μ. τέσσερις στιχουργοί μιλούν για τον αγαπημένο τους ποιητή.

Χριστουγεννιάτικο παζάρι βιβλίων και περιοδικών στα ΑΣΚΙ (17-19 Δεκεμβρίου)

Τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, με την υποστήριξη των Φίλων των ΑΣΚΙ, για πέμπτη συνεχή χρονιά, οργανώνουν στις 17, 18 και 19 Δεκεμβρίου τριήμερο παζάρι βιβλίων και περιοδικών στα ΑΣΚΙ (Σαρρή 14, 3ος όροφος).

Τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), με την υποστήριξη των Φίλων των ΑΣΚΙ, για πέμπτη συνεχή χρονιά, οργανώνουν στις 17, 18 και 19 Δεκεμβρίου τριήμερο παζάρι βιβλίων και περιοδικών στα ΑΣΚΙ (Σαρρή 14, 3ος όροφος). Σας περιμένουμε όλες και όλους για να ξεφυλλίσουμε παλιά και νέα βιβλία και ιδίως σπάνια και εξαντλημένα για τη σύγχρονη ιστορία και την ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα. Θα υπάρχουν ακόμη λογοτεχνικές εκδόσεις, λευκώματα, περιοδικά, οι νέες και οι παλιές εκδόσεις των ΑΣΚΙ και μια σειρά άλλα ψυχωφελή και χρήσιμα αναγνώσματα που θα συνοδεύονται από  γευστικά  μελομακάρονα και κουραμπιέδες.  Θα συναντηθούμε, θα κουβεντιάσουμε για τα τρέχοντα, και πέραν αυτών, θα ανταλλάξουμε ιδέες και θα καλωσορίσουμε τις γιορτές.

Ώρες λειτουργίας:

Πέμπτη 17/12: 15.00 – 21.00

Παρασκευή 18/12: 11.00 – 20.00

Σάββατο 19/12: 11.00 – 18.00

Δωρεάν διαλέξεις με θέμα «Η λογοτεχνία στο Θέατρο και τον Κινηματογράφο»

Ο Οργανισμός Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, στο πλαίσιο της συνεχούς πραγματοποίησης προγραμμάτων στις βιβλιοθήκες του, θα πραγματοποιήσει στη Βιβλιοθήκη Ιωάννειου Πνευματικού Κέντρου, από 19 Νοεμβρίου 2015 έως 11 Φεβρουαρίου 2016, διαλέξεις με θέμα «Η λογοτεχνία στο Θέατρο και τον Κινηματογράφο».

Στις διαλέξεις αυτές θα γίνει ανάπτυξη και ανάλυση της σχέσης της λογοτεχνίας με τον κινηματογράφο και το θέατρο, μέσα από σχετικά βιβλία, με αναλυτική προσέγγιση στο έργο σκηνοθετών, σεναριογράφων και συγγραφέων.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Ομιλητής: Dr. Jamie Steel, Λέκτορας Ιστορίας του Κινηματογράφου
Θέμα: Belle de Jour- Adapted: Image and sound in Bunuel' s screen version (με παράλληλη μετάφραση)
Η ωραία της Ημέρας - Προσαρμογή: Εικόνα και ήχος στην κινηματογραφική μεταφορά του Bunuel
Μετάφραση : Ρωξάνη Καργάκου – Σεβαστιάννα Αναγνωστοπούλου


Πέμπτη 3 Δεκέμβριου 2015
Ομιλητές: Ιωσήφ Βαρδάκης, Σκηνοθέτης και Παναγιώτης Χριστόπουλος, Σεναριογράφος – Σκηνοθέτης
Θέμα: Η ταλαντούχα δεσποινίς Χάισμιθ


Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015
Ομιλήτρια: Κάλλια Παπαδάκη, Συγγραφέας – Σεναριογράφος
Θέμα: Σπουδαία βιβλία, κακές ταινίες. Δύο εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.


Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015
Ομιλήτρια: Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου, Σκηνοθέτης – Σεναριογράφος - Συγγραφέας
Θέμα: Το ταμπούρλο. Από το μυθιστόρημα του Guenter Grass στην κινηματογραφική εκδοχή του
Volker Schloendorff.


Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015
Ομιλητής: Ζαχαρίας Μαυροειδής, Σκηνοθέτης – Σεναριογράφος
Θέμα: Η λογοτεχνική γλώσσα ως εργαλείο της συγγραφής σεναρίου. Η σεναριακή εμπειρία ως
εφόδιο της λογοτεχνικής γραφής.


Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016
Ομιλητής: Θανάσης Νεοφώτιστος, Σκηνογράφος – Σκηνοθέτης
Θέμα: Ο ήλιος και ο Βοριάς. Μια μεταφορά του μύθου του Αισώπου σε συνδυασμό με την ποίηση του Δροσίνη.


Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016
Ομιλητής: Χρήστος Δήμας, Σκηνοθέτης – Σεναριογράφος
Θέμα: Από το Χαρτί στο φίλμ


Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016
Ομιλητής: Νίκος Καλλαράς, Σκηνοθέτης
Θέμα: Διαδικασία μεταφοράς ενός βιβλίου στον Κινηματογράφο


Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016
Ομιλητής: Σέργιος Κωνσταντινίδης, Σκηνοθέτης
Θέμα: Από το κείμενο στην εικόνα



Περιφερειακή Βιβλιοθήκη Ιωάννειου Πνευματικού Κέντρου: Πανόρμου 59
Πληροφορίες- κρατήσεις θέσεων στο τηλέφωνο 2106983905-6
Οι ώρες διεξαγωγής όλων των διαλέξεων: 6.30 - 7.30 μ.μ.

Μυστικά της μαγικής σουρεαλιστικής τέχνης

Γραπτή σουρεαλιστική σύνθεση ή το πρώτο και τελευταίο διάγραμμα... 

Συγκεντρωθείτε σ' αυτό που έχετε να γράψετε, αφού εγκατασταθείτε σε ένα μέρος όσο το δυνατόν ευνοϊκότερο γι'αυτό το σκοπό. Περάστε στην πιο παθητική ή στην πιο δεκτική κατάσταση που σας είναι δυνατόν. Αφαιρέστε το μυαλό σας, τα ταλέντα σας, κι όλων των άλλων. Πείτε στον εαυτό σας ότι η λογοτεχνία είναι ένας από τους πιο θλιβερούς δρόμους που οδηγούν παντού. Γράψτε γρήγορα χωρίς προσχεδιασμένο θέμα, αρκετά γρήγορα, ώστε να μη συγκρατήσετε και να μη βρεθείτε στον πειρασμό να ξαναδιαβάσετε αυτά που έχετε γράψει. Η πρώτη φράση θα έρθει τελείως μόνη, αφού αληθεύει πως κάθε δευτερόλεπτο υπάρχει στη συνειδητή σκέψη μας μια παράξενη φράση, που δεν επιδιώκει παρά να εξωτερικευθεί.

Από το Α΄ Σουρεαλιστικό Μανιφέστο, Αντρέ Μπρετόν, 1924.

1ος Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Γιώργος Ν. Κάρτερ"

ΌΡΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Οι υποψήφιοι πρέπει να έχουν την ελληνική ή κυπριακή υπηκοότητα.

Δικαίωμα συμμετοχής στο διαγωνισμό έχουν άτομα, ανεξαρτήτως σπουδών, από 20 έως 38 ετών. Ρητά εξαιρούνται της συμμετοχής στο διαγωνισμό τα μέλη πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και υπάλληλοι του «Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη».

Η ποιητική συλλογή αποστέλλεται με απλή (όχι συστημένη) επιστολή σε 4 (τέσσερα) αντίτυπα και σε ηλεκτρονική μορφή (1cd), χωρίς αναγραφή ονόματος αποστολέα, εντός προθεσμίας τριών (3) μηνών από την προκήρυξη του διαγωνισμού, στην εξής διεύθυνση: Πραξιτέλους 169 & Μπουμπουλίνας, 185 35, Πειραιάς. 

Η υποβολή έργων γίνεται μέχρι και την 15^η Απριλίου 2016. Η ημερομηνία αποστολής πιστοποιείται από τη σφραγίδα των ΕΛ.ΤΑ. και δεν επιβεβαιώνεται η παραλαβή του  φακέλου, καθόσον τα στοιχεία ταυτότητας του αποστολέα παραμένουν μυστικά.   

Η ποιητική συλλογή δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 15 ποιήματα, δεν πρέπει να έχει εκδοθεί ή δημοσιευθεί εν όλω ή εν μέρει στον τύπο ή σε λογοτεχνικά περιοδικά ή στο διαδίκτυο, ούτε  να εκκρεμεί η συμμετοχή της σε άλλο διαγωνισμό.

Τα ποιήματα θα πρέπει να είναι εκτυπωμένα σε 15 ωφέλιμες σελίδες, ανά φύλλο και σε 3 αντίτυπα. Αν η έκταση κάποιου ποιήματος είναι μεγαλύτερη της μιας σελίδας, ισχύει και πάλι ο περιορισμός των 15 ωφέλιμων σελίδων. Ως σελίδα υπολογίζεται η σελίδα Α4, γραμματοσειρά Times New Roman, μέγεθος 12.

Μία (1) συλλογή θα λάβει χρηματικό βραβείο, ποσού τριών χιλιάδων (3.000) ευρώ, ενώ δύο (2) συλλογές θα λάβουν τιμητική διάκριση.

Η συλλογή αποστέλλεται ταχυδρομικά με ψευδώνυμο στο «Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη» με την ένδειξη για τον Διαγωνισμό «Γιώργος Κάρτερ». Στο πάνω μέρος όλων των σελίδων και των αντιτύπων της συλλογής αναγράφεται το ψευδώνυμο, εκτυπωμένο με τα ίδια στοιχεία των ποιημάτων. Σε δεύτερο μικρότερο αδιαφανή κλειστό φάκελο, που συνοδεύει τη συλλογή και εμπεριέχεται στον αρχικό, ο υποψήφιος αναγράφει εξωτερικά το ψευδώνυμό του και μόνο αυτό. Στο φάκελο αυτό εσωκλείεται ένα φύλλο χαρτί, στο οποίο αναγράφονται τα πραγματικά στοιχεία του υποψηφίου (όνομα, επώνυμο, φωτοτυπία της αστυνομικής ταυτότητας,  ισχύουσα διεύθυνση, αριθμός τηλεφώνων και e-mail). Οι δεύτεροι αυτοί μικροί φάκελοι δεν παραδίδονται στην κριτική επιτροπή, αλλά φυλάσσονται στο αρχείο του Ιδρύματος. Αμέσως μετά την έκδοση του αποτελέσματος της κριτικής επιτροπής, από τους φακέλους αυτούς ανοίγονται μόνον εκείνοι που περιέχουν τα πραγματικά στοιχεία των υποψηφίων που έλαβαν το χρηματικό βραβείο ή την τιμητική διάκριση και δημοσιοποιούνται τα στοιχεία αυτά. Οι φάκελοι με τα πραγματικά στοιχεία των λοιπών υποψηφίων φυλάσσονται χωρίς να ανοιχτούν, σε κλειστό φάκελο με ενσωματωμένο το πρακτικό της κριτικής επιτροπής.

Τα έργα κρίνονται από πενταμελή κριτική επιτροπή πανεπιστημιακών και συγγραφέων εγνωσμένου κύρους, οι οποίοι παραλαμβάνουν μόνο τις ποιητικές συλλογές. Τα ονόματα των μελών της κριτικής επιτροπής ανακοινώνονται  με τη δημοσιοποίηση του αποτελέσματος.

Στις εργασίες της κριτικής επιτροπής συμμετέχει εκπρόσωπος του «Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη» και γραμματέας που θα τηρήσει τα πρακτικά, χωρίς δικαίωμα ψήφου και αμοιβής.

Η μη τήρηση έστω και ενός από τους παραπάνω όρους του διαγωνισμού συνεπάγεται τον αποκλεισμό του υποψήφιου.  

Poetry of the Greek Crisis

Μπορούμε να γράψουμε για την οικονομική κρίση; Να εντάξουμε την κρίση στην ποιητική παραγωγή ή είναι απατεωνιά να εκμεταλλευόμαστε την επικαιρότητα για να παραγάγουμε τέχνη; Εμπνεόμαστε σήμερα ή εκμεταλλευόμαστε το έτοιμο και ακούραστο υλικό που μας δίνει η κοινωνική πραγματικότητα; 

Όπως και να'χει κυκλοφορεί... 

Η έκδοση με τίτλο “Futures: Poetry of the Greek Crisis” κυκλοφόρησε στις 5 Νοεμβρίου του 2015 στην Αγγλία από τον εκδοτικό οίκο Penned in the Margins σε επιμέλεια και μετάφραση του Θοδωρή Χιώτη, πολύτιμου συνεργάτη και project manager του Αρχείου Καβάφη στο Ίδρυμα Ωνάση.

Δεν πρόκειται απλά για μια απλή ποιητική συλλογή , αλλά για ένα ζωντανό στιγμιότυπο της ελληνικής κρίσης, γεμάτο παλμό και ενέργεια. Ποίηση με πυγμή που θρηνεί την πτώση, καταδικάζει την απληστία και πυροδοτεί την αλλαγή για ένα μέλλον πιο βιώσιμο και ανθρώπινο μέσα από τον ποιητικό λόγο νέων Ελλήνων ποιητών, καθώς και ποιήματα δημιουργών με ελληνική καταγωγή που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό ή ξένων ποιητών με στενή, ιδιαίτερη σύνδεση με την Ελλάδα. 

Η έκδοση “Futures: Poetry of the Greek Crisis” θα παρουσιαστεί στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στις 18 Φεβρουαρίου 2016.

O Θοδωρής Χιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Είναι ποιητής και θεωρητικός της λογοτεχνίας. Σπούδασε κλασική φιλολογία και είναι υποψήφιος διδάκτορας νεοελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Έχει συντάξει εκπαιδευτικό υλικό για τη διδασκαλία της λογοτεχνίας στην ανοιχτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Έχει δημοσιεύσει κριτικά κείμενα και κεφάλαια ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος σε συλλογικούς τόμους. Σήμερα εργάζεται ως project manager του Αρχείου Καβάφη στο Ίδρυμα Ωνάση. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά στην Ελλάδα, Αγγλία, ΗΠΑ, Αυστραλία, Σουηδία και Κροατία. Το 2015 μετέφρασε στα αγγλικά και επιμελήθηκε τη συλλογική έκδοση με έργα νέων Ελλήνων ποιητών, "Futures: Poetry of the Greek Crisis", που κυκλοφόρησε στην Αγγλία από τον εκδοτικό οίκο Penned in the Margins.

(Πηγή)

Στα Νορβηγικά φιόρδ...

Η καλύβα του L. Wittgenstein στην Νορβηγία

Του είπα για τις μεγάλες νύχτες και μου είπε ότι μισούσε το φως της μέρας, του είπα ότι θα υποφέρει απ' τη μοναξιά και μου είπε ότι βαρέθηκε να εκπορνεύει το μυαλό του με ευφυείς ανθρώπους, του είπα τέλος ότι είναι τρελός και μου απάντησε ότι ο Θεός τον προφύλαξε απ' τη λογική...

Ο B. Russel στην προσπάθεια του να συνετίσει το L. Wittgenstein, για να εγκαταλείψει το σχέδιο φυγής του στην Νορβηγία. Τελικά ο Wittgenstein θα φτιάξει μία καλύβα 7x8 m., όπου θα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εκεί και θα γράψει το περίφημο Tractatus Logico-Philosophicus. 

Έκθεση Βιβλίου "Cloud"

27 Σεπτεμβρίου 2015 ... 04 Οκτωβρίου 2015 |  

Εξάρχεια - Νεάπολη: Μαυρομιχάλη 137

Το 3 137 ξεκινάει το φετινό του πρόγραμμα με μία έκθεση βιβλίων.

Η Πολική Αρκούδα, το αυτοσχέδιο πειραματικό εκδοτικό εγχείρημα του 3 137 έρχεται φέτος για τρίτη συνεχόμενη χρονιά με τίτλο Cloud. Ειδικά για την έκθεση 19 καλλιτέχνες και επαγγελματίες κάθε είδους δημιούργησαν ένα έργο το οποίο πειραματίζεται με τη φόρμα του βιβλίου. Φέτος δημιούργησαν βιβλία καλλιτέχνες, επιμελητές, ποιητές και μια μαθήτρια δημοτικού.

Το φετινό θέμα είναι το σύννεφο, το σύννεφο που βλέπουμε να ταξιδεύει ψηλά στον ουρανό και μπορεί να φέρει την βροχή αλλά και το ψηφιακό σύννεφο, που συσσωρεύει και τακτοποιεί πληροφορίες στα άυλα ράφια του διαδικτύου. Είναι μια έκθεση για την στιγμή που βρέχει, για τα σύννεφα που προχωρούν, μεγαλώνουν και μικραίνουν, αλλάζουν χρώματα, κρύβουν τον ήλιο ή μας κάνουν σκιά. Είναι μία έκθεση για τον καιρό που τον συζητάμε κάθε μέρα, για τη διάθεση μας που επηρεάζεται από τον ήλιο, για την συσσώρευση, την υγρασία και την έκρηξη, την καταιγίδα. 

Συμμετέχουν:

Jack Burton / Becky Campbell / Μαρία Καραντζή / Ανδρέας Κασάπης / Λητώ Κάττου / Quinn Latimer / Σαβίνα Μπασάνου / Γαλήνη Νόττι / Αλίκη Παναγιωτοπούλου / Ραλλού Παναγιώτου / Βασίλης Παπαγεωργίου / Ιωάννα Παπαγεωργίου / Νεκτάριος Παππάς / Ελισάβετ Στάμου / Σταμάτης Σχιζάκης / Ελένη Φύλα / Πάνος Χαραλάμπους / David Whelan+ Jake Davidson.

Πρόγραμμα

Τρίτη: 18:00 με 21:00

Τετάρτη: 18:00 με 21:00

Πέμπτη: 18:00 με 21:00

Παρασκευή: 18:00 με 21:00

Σάββατο: 12:00 με 18:00

Κυριακή: 12:00 με 18:00

Είσοδος ελεύθερη.

44ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο

Η μεγάλη γιορτή του βιβλίου θα ανοίξει τις πόρτες της στον καταπράσινο, υπαίθριο χώρο του Ζαππείου από τις 25 Σεπτεμβρίου έως τις 11 Οκτωβρίου 2015.

Ωστόσο, από το φεστιβάλ δεν θα λείπουν και τα παράλληλα καλλιτεχνικά δρώμενα και πολιτιστικές εκδηλώσεις κάθε μορφής (από θεατρικές ομάδες, μουσικά συγκροτήματα, καλλιτέχνες, ομάδες θεάτρου δρόμου, κ.α.) προάγοντας όχι μόνο τη Φιλαναγνωσία αλλά και τον Πολιτισμό γενικότερα.

Πηγή

Ν. Χουλιαράς: Τα ποιήματα στο δρόμο

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.

Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.

Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.

Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.

Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».

Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.

Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. 

Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.

(«Τα ποιήματα στο δρόμο», περιοδικό Η Λέξη 147, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 1998)

2ος Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Συγγραφής (2015)

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΙΙ (2015)

Οι εκδόσεις Μωραΐτης και οι εκδόσεις Εντύποις πραγματοποιούν τον 2oΠανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Συγγραφής ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2, όπου θα διαρκέσει έως τις 18 Οκτωβρίου του 2015. Μετά την επιτυχία του πρώτης Ασημένιας Σελίδας οι δυο εκδοτικοί διοργανώνουν εκ νέου και καθιερώνουν αυτόν τον διαγωνισμό για την εύρεση και ανάδειξη νέων (και μη) συγγραφέων.

Αυτή τη φορά αυξάνουμε τις θεματικές κατηγορίες σε επτά.

Α. στο πεδίο του μυθιστορήματος, Β. στη νουβέλα, Γ. στο διήγημα, Δ. στην ποίηση, Ε. θέατρο, ΣΤ παιδικό διήγημα, Ζ. παιδικό-εφηβικό νουβέλα μυθιστόρημα.

Τα βραβεία θα είναι τα εξής:

Α. Μυθιστόρημα:

– Πρώτο βραβείο. Ο συγγραφέας θα υπογράψει συμβόλαιο για τρία μυθιστορήματα συμπεριλαμβανομένου και του μυθιστορήματος που έλαβε μέρος στον διαγωνισμό. Δύο με τον έναν εκδοτικό οίκο και έναν με τον άλλον

– Δεύτερο Βραβείο. Ο συγγραφέας θα υπογράψει συμβόλαιο δυο βιβλίων με τον έναν εκδοτικό οίκο συμπεριλαμβανομένου και του μυθιστορήματος που έλαβε μέρος στον διαγωνισμό.

– Τρίτο βραβείο. Ο συγγραφέας θα υπογράψει συμβόλαιο για το μυθιστόρημα που έλαβε μέρος με τον έναν εκδοτικό οίκο.

-Τα μυθιστορήματα 4,5,6 θα λάβουν αντίστοιχα τον Α,Β,Γ, έπαινο του διαγωνισμού.

Β. Νουβέλα:

– Πρώτο βραβείο. Ο συγγραφέας θα υπογράψει για τη νουβέλα με τον έναν εκδοτικό οίκο καθώς και ενα με τον έτερο εκδοτικό οίκο για νουβέλα ή μυθιστόρημα.

– Δεύτερο και τρίτο βραβείο. Ο συγγραφέας θα υπογράψει συμβόλαιο για τη νουβέλα του με τους εκδοτικούς οίκους αντίστοιχα.

– Οι νουβέλες 4,5,6 θα θα λάβουν αντίστοιχα τον Α,Β,Γ, έπαινο του διαγωνισμού.

Γ. Διήγημα:

Τα πρώτα 10 διηγήματα θα συμπεριληφθούν σε συνέκδοση των εκδόσεων Εντύποις και Μωραΐτης. Ειδικά για το πρώτο και το δεύτερο θα υπογραφεί αντίστοιχα συμβόλαιο με τους εκδοτικούς οίκους για έκδοση μυθιστορήματος ή νουβέλας από τον συγγραφέα. Στα πρώτα τρία θα δοθεί έντυπο βραβείο και στα επόμενα τρία θα δοθεί έπαινος.

Δ. Ποίηση:

Τα πρώτα 25 ποιήματα θα συμπεριληφθούν σε συνέκδοση των εκδόσεων Εντύποις και Μωραΐτης ειδικά για το πρώτο θα υπογραφεί αντίστοιχα συμβόλαιο με έναν εκ των δύο εκδοτικών οίκων για έκδοση μυθιστορήματος ή νουβέλας ή συλλογής ποιημάτων από τον συγγραφέα. Στα πρώτα τρία θα δοθεί έντυπο βραβείο και στα επόμενα τρία θα δοθεί έπαινος.

Ε. Θέατρο:

Το έργο των νικητών στον διαγωνισμό (Α’Β’Γ’ Βραβείων) θα εκδοθεί από τους εκδοτικούς.

ΣΤ. Παιδικό διήγημα

Το έργο των νικητών στον διαγωνισμό (Α’Β’Γ’ Βραβείων) θα εκδοθεί από τους εκδοτικούς.

Ζ. Παιδικό-Εφηβικό νουβέλα / μυθιστόρημα

Το έργο των νικητών στον διαγωνισμό (Α’Β’Γ’ Βραβείων) θα εκδοθεί από τους εκδοτικούς

___

Δικαίωμα συμμετοχής έχουν όλοι οι ανεξάρτητα τόπου κατοικίας ή ηλικίας ή ιθαγένεια. Η γλώσσα γραφής είναι αποκλειστικά η Ελληνική.

Κάθε συμμετέχοντας έχει το δικαίωμα να λάβει μέρος στη κάθε κατηγορία με:

Α. Μυθιστόρημα μία (1) συμμετοχή / Β. Νουβέλα μία (1) συμμετοχή /

Γ. Διήγημα έως και δύο (2) συμμετοχές, Δ. Ποίηση έως και τρεις (3) συμμετοχές / Ε. Θέατρο μία (1) συμμετοχή / ΣΤ. Παιδικό διήγημα έως και δύο (2) συμμετοχές / Ζ. Παιδικό-Εφηβικό νουβέλα / μυθιστόρημα μία (1) συμμετοχή.

Γενικότερα ο κάθε διαγωνιζόμενος έχει δικαίωμα συμμετοχής σε ως και δύο (2) θεματικές κατηγορίες.

α κείμενα να είναι σε Α4, 12αρι Times.

Δεν υπάρχουν περιορισμοί λέξεων, αλλά προφανείς που στοιχειοθετούν μια σωστή έκδοση βιβλίου.

Παραδείγματα ανώτατων σελίδων (δε σημαίνει ότι τις εξαντλούμε): Νουβέλα: μέχρι 60 σελίδες Α4, Διήγημα: μέχρι 16 σελίδες Α4, Μυθιστόρημα μέχρι 180 σελίδες Α4 κλπ.

Η επιτροπή που θα βραβεύσει τα έργα θα αποτελείται από πέντε άτομα, μεταξύ των οποίων θα υπάρχει  εκπρόσωπος των εκδόσεων Εντύποις, εκπρόσωπος των εκδόσεων Μωραΐτης, ένας συγγραφέας, μια φιλόλογος.

Όσοι πάρουν μέρος στο διαγωνισμό αποδέχονται τα παραπάνω και την όποια κρίση της επιτροπής.

Η επιτροπή μπορεί κατά την κρίση της να μοιράσει κάποιο βραβείο σε δύο πρόσωπα αν το θεωρεί αναγκαίο. Σε τέτοια περίπτωση και οι δύο συγγραφείς λαμβάνουν βραβείο ή έπαινο και όποιο συμβόλαιο συνεπάγεται αυτό ο καθένας ξεχωριστά.

Τα έργα που θα πάρουν μέρος στο διαγωνισμό δεν θα πρέπει να έχουν εκδοθεί σε έντυπη ή e-book μορφή ή σε blog.

Οι συμμετοχές θα στέλνονται ηλεκτρονικά μέσω e-mails και όχι σε έντυπη μορφή (info@moraites.eu).

Επίσης οι ίδια συμμετοχή ΔΕΝ ΘΑ αποστέλλεται και στους δύο εκδοτικούς, αλλά σε οποιονδήποτε έναν από τους δύο, για να μην υπάρχει μπέρδεμα με τους ελέγχους των έργων. Παρακαλούμε όλοι όσοι συμμετέχουν να επισυνάψουν ένα βιογραφικό και στοιχεία επικοινωνίας.

Τα στοιχεία αυτών που συμμετέχουν δεν θα δοθούν σε τρίτους και δεν θα χρησιμοποιηθούν για καμία διαφήμιση ή προώθηση.

(Πηγή)

Α. Παράσχος - Προτιμήσεις

Με τον κυριότερο εκπρόσωπο του Ρομαντισμού εντάσσομαι στο Καλοκαίρι. Και είναι αστείο που δεν το'χω κάνει ακόμη. 


Δὲν θέλω κόρην ἄπειρον τοῦ ἔρωτος, δὲν θέλω!
Δὲν θέλω ἀθωότητα δειλήν, ἐρυθριῶσαν.
Εἶν' εὔκολον εἰς ἄπειρον καρδίαν ν' ἀνατέλλω,
λατρεύουσαν τὸ ἄδηλον, τὸ ἄγνωστον ἐρῶσαν.

Ποτὲ γενναῖος μαχητὴς ἀόπλους δὲν φονεύει·
ψυχραίνει νίκη εὔκολος τὴν εὐγενῆ ἀνδρείαν.
Ζητεῖ ἀγρίαν συμπλοκήν, ζητεῖ νὰ κινδυνεύσει,
καὶ ἰσχυροῦ πολεμιστοῦ νὰ σχίζει τὴν καρδίαν.

Κι ἐγὼ ἐδέχθην φίλημα ἀπὸ ψυχὴν παρθένον,
κι ἤκουσα στόνον συμπαθῆ νεάνιδος ἁγίας·
ἀλλὰ τὸ φίλημα μὲ πῦρ δὲν ἦτο μεμιγμένον,
οὐδ' ἦτο στόνος ἔρωτος ὁ στόνος τῆς δειλίας.

Τοιοῦτος ἔρως παίγνιον ἀγάπης θεωρεῖται·
καλεῖται περιέργεια, ἀνυπομονησία...
καλεῖται ὅ,τι θέλετε, ἀλλ' ἔρως δὲν καλεῖται.
-Ἡ προανάκρουσις ποτὲ δὲν εἶναι ἁρμονία.

Ἔ, ὅσοι τὸ ἐρύθημα ποθοῦν τὸ τετριμμένον,
εἰς τὸ γυμνάσιον αὐτὸ τοῦ ἔρωτος τοὺς στέλλω.
Ἂς λάβουν ἄλλοι φίλημα ἀπὸ ἁγνὴν παρθένον·
ἐμέ, τοιοῦτον φίλημα κουράζει: - δὲν τὸ θέλω!

Θέλω ψυχὴν ἡμιθανή, ψυχὴν καταβληθεῖσαν,
τὸ πᾶν ἰδοῦσαν καὶ οὐδὲν μὴ ἔχουσαν νὰ μάθη·
καρδίαν ἁμαρτήσασαν, καρδίαν τεφρωθεῖσαν,
γνωρίζουσαν τί ἔπαθε, καὶ... θέλουσαν νὰ πάθη!

Θέλω καρδίαν ζήσασαν ταχύτερον, πεσοῦσαν
νὰ τὴν ἐγείρω κι εἰς νεκρὰν ψυχὴν νὰ ἐμφυσήσω·
καρδίαν φθινοπωρινήν, ζωὴν φυλλορροοῦσαν,
καὶ πεπτωκότα ἄγγελον ποθῶ νὰ ἐλεήσω.

Τοιοῦτος εἶμαι· προτιμῶ τὴν νύκτα τῆς ἡμέρας·
τὸ πίπτον φύλλον καὶ οὐχὶ ναρκίσσους μυροβόλους·
ἀπὸ τὸ ἄστρον τῆς αὐγῆς, τοὺς δύοντας ἀστέρας,
καὶ προτιμῶ ἕνα νεκρὸν ἀπὸ τοὺς ζῶντας ὅλους! 

Για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.. (Α')

Παύλος Νιρβάνας

[...] Εἶχα διηγηθεῖ ἄλλοτε τὴν ἀνησυχία του αὐτή, ὅταν πῆγα, κλέφτικα, μὲ χίλιες προφάσεις, νὰ τὸν φωτογραφίσω ἀπάνω στὸ καφενεδάκι τῆς Δεξαμενῆς. Δὲν ὑπῆρχε ὡς τότε φωτογραφία τοῦ Παπαδιαμάντη. Καὶ συλλογιζόμουν ὅτι ἀπ᾿ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη μποροῦσε νὰ πεθάνει ὁ μεγάλος Σκιαθίτης, καὶ μαζί του νὰ σβύσῃ γιὰ πάντα ἡ ὁσία μορφή του. Καὶ πότε αὐτό; Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπάρχει ἀσημότητα ποὺ νὰ μὴν ἔχει λάβει τὶς τιμὲς τοῦ φωτογραφικοῦ φακοῦ. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογηθεῖ μία τέτοια παράλειψη τῆς γενεᾶς μας σ᾿ ἐκείνους ποὺ θὰ ’ρθοῦν κατόπι μας νὰ συνεχίσουν τὸ θαυμασμό μας γιὰ τὸν ἀπαράμιλλο λυρικὸ ψυχογράφο τῶν καλῶν καὶ τῶν ταπεινῶν καὶ τὸν ἁγνότατο ποιητὴ τῶν νησιώτικων γιαλῶν; Ἀλλὰ ὁ ἁγνὸς αὐτὸς χριστιανός, μὲ τὴ ψυχὴ τοῦ ἀναχωρητῆ, δὲν ἐννοοῦσε, μὲ κανένα τρόπο, νὰ ἐπιτρέψη στὸν ἑαυτό του μιὰ τέτοια εἰδωλολατρικὴ ματαιότητα. «Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα» ἦταν ἡ ἄρνησή του καὶ ἡ ἀπολογία του. Ἀποφάσισα ὅμως νὰ πάρω τὴν ἁμαρτία του στὸ λαιμό μου. Ὁ Θεὸς καὶ ἡ μακαρία ψυχή του ἂς μοῦ συχωρέσουν τὸ κρῖμα μου. Ἕνας ἀπὸ τοὺς ὡραιότερους τίτλους ποὺ ἀναγνωρίζω στὴ ζωή μου, εἶναι ὅτι παρέδωκα στοὺς μεταγενέστερούς τη μορφὴ τοῦ Παπαδιαμάντη. Μὲ τί δόλια καὶ ἁμαρτωλὰ μέσα ἐπραγματοποίησα τὸν ἆθλο μου αὐτό, τὸ διηγήθηκα, ὅπως εἶπα, ἀλλοῦ. Ἐκεῖνο ποὺ μοῦ θυμίζουν ζωηρότερα τώρα οἱ εὐλαβητικὲς γιορτὲς τῆς Σκιάθου, εἶναι ἡ ἀνησυχία του τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν ἀποτράβηξα ὡς τὴν προσήλια γωνίτσα τοῦ μικροῦ καφενείου, γιὰ νὰ ποζάρῃ μπροστὰ στὸν φακό μου. Νὰ «ποζάρῃ» εἶναι ἕνας λεκτικὸς τρόπος. Εἶχε πάρει μόνος του τὴ φυσική του στάση ἀπάνω σὲ μιὰ πρόστυχη καρέκλα, μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα στὸ στῆθος, μὲ τὸ κεφάλι σκυφτό, μὲ τὰ μάτια χαμηλωμένα, στάση βυζαντινοῦ ἁγίου, σὰν ξεσηκωμένη ἀπὸ κάποιο καπνισμένο παλιὸ τέμπλο ἐρημοκλησιοῦ τοῦ νησιοῦ του. Αὐτὴ δὲν ἦταν στάση γιὰ μία πεζὴ φωτογραφία. Ἦταν μία καλλιτεχνικὴ σύνθεση, καὶ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἕνα ἔργο τοῦ Πανσελήνου ἢ τοῦ Θεοτοκοπούλου. Ἀμφιβάλλω ἂν φωτογραφικὸς φακὸς ἔλαβε ποτὲ μιὰ τέτοια εὐτυχία. Ἀλλὰ ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν βιαστικὸς νὰ τελειώνουμε. Γιατί; Μοῦ τὸ ψιθύρισε, ἀνήσυχα στὸ αὐτί, καὶ ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ τὸν εἶχα ἀκούσει - οὔτε φαντάζομαι πῶς θὰ τὸν ἄκουσε ποτὲ κανένας ἄλλος - νὰ μιλεῖ γαλλικά: - Nous excitons la curiosité du public. Ἀκούσατε; Ἐρεθίζαμε τὴν περιέργειά του ...Κοινοῦ! Ποιοῦ Κοι-νοῦ; Δὲν ἦταν ἐκεῖ κοντά μας παρὰ ἕνα κοιμισμένο γκαρσόνι τοῦ καφενείου, ἕνας γεροντάκος ποὺ λιαζότανε στὴν ἄλλη γωνία τοῦ μαγαζιοῦ, καὶ δυὸ λουστράκια ποὺ παίζανε παράμερα. Αὐτὸ ἦταν τὸ Κοινό, ποὺ ἀνησυχοῦσε τὸν Παπαδιαμάντη ἡ «περιέργειά» του. Κι᾿ αὐτὴ ἦταν ἡ διαπόμπευσή του, ποὺ βιαζότανε νὰ τῆς δώσῃ ἕνα τέλος [...]

Χ. Τ. Μπουκόφσκι και λογοκρισία

Το 1985 η δανειστική βιβλιοθήκη του Nijmegen, μιας ολλανδικής κοινότητας στα σύνορα με τη Γερμανία, αποφάσισε να αποσύρει το βιβλίο του Charles Bukowski «Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας» από τα ράφια της, μετά από ένα οργισμένο γράμμα αναγνώστη. Η δικαιολογία ήταν ότι το βιβλίο είναι «πολύ σαδιστικό, κατά τόπους φασιστικό και μεροληπτικό εναντίον ορισμένων ομάδων όπως των ομοφυλόφιλων.

Ένας δημοσιογράφος έγραψε στον Τσαρλς Μπουκόφσκι και τον ρώτησε για τη γνώμη του. Η απάντηση ήρθε γρήγορα και είναι ζυγισμένη και αποστομωτική. Το γράμμα δημοσιεύτηκε στο Letters of Note. Το αυθεντικό γράμμα βρίσκεται στο κινητό βιβλιοπωλείο Open Dicht Bus που συνήθως σταθμεύει στην Eindhoven. [εικ. 16] To γράμμα του Charles Bukowski λέει τα εξής:

Αγαπητέ κύριε Hans van den Broek:

Σας ευχαριστώ για το γράμμα σας με το οποίο με πληροφορήσατε για την αφαίρεση του βιβλίου μου από την βιβλιοθήκη του Nijmegen. Και ότι κατηγορείται για διακρίσεις εναντίων των μαύρων, τον ομοφυλόφιλων και των γυναικών. Και ότι είναι σαδιστικό λόγω του σαδισμού. Αυτό που φοβάμαι είναι οι διακρίσεις εναντίον του χιούμορ και της αλήθειας.

Αν γράφω κάτι κακό για μαύρους, ομοφυλόφιλους και γυναίκες είναι επειδή αυτοί που γνώρισα έτσι ήταν. Υπάρχουν πολλοί «κακοί» κακοί σκύλοι, κακή λογοκρισία, υπάρχουν ακόμα και «κακοί» λευκοί άντρες. Μόνο που όταν γράφεις για «κακούς» λευκούς άντρες δε διαμαρτύρονται. Και χρειάζεται να πω ότι υπάρχουν «καλοί» μαύροι, «καλοί» ομοφυλόφιλοι και «καλές» γυναίκες;

Στην δουλειά μου, ως συγγραφέας, μόνο φωτογραφίζω, σε λέξεις, αυτά που βλέπω. Αν γράφω για «σαδισμό», αυτό γίνεται επειδή υπάρχει, δεν είναι δική μου εφεύρεση, και αν κάποιο τρομερό συμβάν εμφανιστεί στο έργο μου είναι επειδή τέτοια πράγματα συμβαίνουν στις ζωές μας. Δεν τάσσομαι με την πλευρά του κακού, εφόσον κάτι τέτοιο, όπως το κακό, όντως υπάρχει.

Δεν συμφωνώ πάντα με όσα συμβαίνουν στα γραπτά μου, ούτε παραμονεύω  στη λάσπη για διασκέδαση. Επίσης, είναι περίεργο ότι οι άνθρωποι που χλευάζουν το έργο μου τείνουν να παραβλέπουν τα σημεία όπου υπάρχουν η χαρά και η αγάπη και η ελπίδα, και υπάρχουν τέτοια σημεία. Οι μέρες μου, τα χρόνια μου, η ζωή μου είχαν καλές στιγμές και κακές στιγμές, φώτα και σκοτάδια. Αν έγραφα μόνο και συνεχόμενα για το «φως» και δεν ανέφερα τα άλλα, τότε ως καλλιτέχνης θα ήμουν ένας ψεύτης.

Η λογοκρισία είναι εργαλείο αυτών που νιώθουν την ανάγκη να κρύβουν πραγματικότητες από τον εαυτό τους κι από άλλους. Ο φόβος τους είναι η ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και δε μπορώ να νιώσω θυμό απέναντί τους. Νιώθω μόνο αυτή την φριχτή στενοχώρια. Κάποτε, κατά τη διάρκεια της ενηλικίωσής τους, ήταν προστατευμένοι από τα πραγματικά δεδομένα της ύπαρξής μας. Έμαθαν να βλέπουν τα πράγματα με ένα τρόπο ενώ υπάρχουν πολλοί.

Δεν τρομάζω επειδή ένα από τα βιβλία μου κυνηγήθηκε και κατέβηκε από τα ράφια μιας τοπικής βιβλιοθήκης. Κατά κάποιο τρόπο είναι τιμή μου που έγραψα κάτι που ξύπνησε κάποιους από τα απύθμενα βάθη τους. Αλλά ναι, πληγώνομαι όταν λογοκρίνεται το βιβλίο κάποιου άλλου, γιατί συνήθως, αυτά τα βιβλία είναι σπουδαία βιβλία, και δεν υπάρχουν πολλά τέτοιου είδους, και στο πέρασμα των αιώνων τέτοιου είδους βιβλία έγιναν κλασικά, και ό,τι κάποτε ήταν σοκαριστικό και ανήθικο τώρα διαβάζεται σε πολλά από τα πανεπιστήμιά μας.

Δε λέω ότι το βιβλίο μου ήταν ένα από αυτά, αλλά λέω ότι στον καιρό μας, τη στιγμή που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία για πολλούς από μας, είναι τρομερά λυπηρό ότι μεταξύ μας υπάρχουν ακόμα μικροί, πικραμένοι άνθρωποι, κυνηγοί μαγισσών και αρνητές της πραγματικότητας.  Κι όμως, κι αυτοί  ανήκουν σε μας, είναι μέρος του συνόλου, κι αν δεν έχω γράψει γι’ αυτούς, θα έπρεπε, ίσως να το έκανα τώρα εδώ, κι αυτό είναι αρκετό.

Δικός σας,

Ν. Εγγονόπουλος - Το γλωσσάριο των ανθέων

την ποίησιν ή την δόξα;
την ποίηση
το βαλάντιο ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαραββάν;
Χριστόν
την Γαλάτειαν ή μιαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνη ή τον θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
τη γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος ή την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο

νυν ή αεί;
αεί
αυτόν ή άλλον;
αυτόν
εσένα ή άλλον;
εσένα
το άλφα ή το ω μέγα;
το άλφα
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την χαράν ή την λύπην;
την χαρά
την λύπην ή την ανίαν;
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

ν΄ αγαπιέσαι ή ν΄ αγαπάς;
ν΄ αγαπώ

Από τη συλλογή Έλευσις (1948)

[Ποιήματα Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 1985, σ. 140-141]

Κ.Γ. Καρυωτάκης - Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. 

Και με είδε μιά αχτίδα

Νέοι συνθέτες μελοποιούν Έλληνες ποιητές

Την Τρίτη 19 Μαΐου  θα παρουσιαστούν οι μελοποιήσεις νέων συνθετών, που διακρίθηκαν από τους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού. Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών σε μία βραδιά - γιορτή για την ελληνική δημιουργία. Η δημιουργία και παρουσίαση νέων τραγουδιών για μια ακόμα φορά είναι στην καρδιά των στόχων του Ελληνικού Σχεδίου. Το ίδιο και η επιθυμία να αποκαλυφθούν ο πλούτος και η εκφραστική δύναμη της ελληνικής ποίησης με ένα είδος που απευθύνεται εξ ορισμού σε μεγαλύτερο κοινό, το τραγούδι.   Οι συνθέτες εμπνεύστηκαν το υλικό τους είτε από ποιητές λιγότερο γνωστούς στο ευρύ κοινό είτε από λιγότερο γνωστά ποιήματα καταξιωμένων δημιουργών.   Οι Νεφέλη Λιούτα, Γιάννης Μαθές, Κώστας Μάκρας, Δημήτρης Μαραμής, Ηλίας Μαυροσκούφης, Νίκος Παπαδογιώργος, Απόλλων Ρέτσος, Φένια Χρήστου και Χρυσοβαλάντης Σωτηρίου θα παρουσιάσουν 18 νέα τραγούδια σε πρώτη εκτέλεση, σε ποίηση των Γ. Αηδονόπουλου, Μ. Ελευθερίου , Ρ. Μπούμη-Παπά, Μ. Αναγνωστάκη, Ν. Βρεττάκου , Ν. Γρηγοριάδη, Κων. Καβάφη, Β. Κάσσου, Ν. Λαπαθιώτη, Ε. Παναγιώτου, Μ. Περ. Ράλλη , Μ. Μ. Ρούσσου, Γ. Σαραντάρη, Μ. Σαχτούρη, Α. Σταθοπούλου-Βαφοπούλου.

19 Μαΐου 2015 
Κεντρική Σκηνή στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών 
Ώρα έναρξης - 20.30 
Εισιτήρια: 7 - 10 € | Μειωμένα & Άνεργοι: 5 €****


**** Είμαι αντίθετη σε τέτοιες ανάλογες υπερβολές του ελληνικού ιδιωτικού τομέα, που θέλει ανέργους, ηλικιωμένους κτλ να πληρώνουν εισιτήριο. Ανεβάζω όμως τέτοιου είδους εκδηλώσεις μόνο και μόνο για την προσπάθεια των ατόμων αυτών. 

... δια... λόγου έκφραση

Η έκθεση είναι αφιερωμένη στην Ελευθερία του Λόγου και του Τύπου. Περιλαμβάνονται αποσπάσματα, χαρακτηριστικά κείμενα και γελοιογραφίες που κυκλοφόρησαν την εποχή της Χούντας κυρίως στον ξένο Τύπο, αλλά και ελληνικά έντυπα του εξωτερικού. 

Στοιχεία: 1η έως 17η Μαΐου
Στάση Μετρό Αγ. Δημητρίου- Αλ. Παναγούλη

Πλησιάζοντας ο λύκος μια σκηνή βοσκών τους βλέπει να τρώνε 

όλοι μαζί ένα αρνί. Έρχεται πιο κοντά λοιπόν και τους λέει:

Πόσο θόρυβο θα κάνατε άραγε αν αυτό το είχα κάνει εγώ;

~Αίσωπος

Βραδιά ανταλλαγής βιβλίων και συζήτηση για τον Νίκο Καζαντζάκη

Κ. Βάρναλης - Η μάνα του Χριστού

Μέσα από την απρόσωπη, παγκόσμια και καθ'όλα ανθρώπινη λέξη μάνα, ο Βάρναλης δημιουργεί μία Παναγία που γίνεται η μάνα του λαού και προσεύχεται για έναν Χριστό του λαού. 

Πως οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι 
ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες! 
Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει 
και μακριάθε βογκάει και μακριάθε ανεβαίνει. 

Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα, 
των αλλώνε τα μίση καιρό τηνε θρέφαν 
κι αν η μαύρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα, 
να που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα! 

Α! πώς είχα σα μάνα κ΄εγώ λαχταρήσει 
(ήταν όνειρο κ’ εμεινεν, άχνα και πάει) 
σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσει 
κι από δόξες αλάργα κι αλάργ΄από μίση! 

Ένα κόκκινο σπίτι σ΄αυλή με πηγάδι... 
και μιά δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι... 
νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδυ, 
το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι. 

Κι άμ΄ανοίγεις την πόρτα με πριόνια στο χέρι, 
με τα ρούχα γεματα ψιλό ροκανίδι, 
(άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι 
ν’ ανασαίνει βαθιά τ’ όλο κέδρον αγέρι. 

Κι αφού λίγο σταθείς και το σπίτι γεμίσει 
τον καλό σου τον ίσκιο, Πατέρα κι Αφέντη, 
η ακριβή σου να βγαίνει νερό να σου χύσει, 
ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν’ αρχίσει. 

Κι ο κακόχρονος θάνατος θα ’φτανε μέλι 
και πολλή φύτρα θ’ άφηνες τέκνα κι αγγόνια 
καθενού και κοπάδι, χωράφι κι αμπέλι, 
τ’ αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει. 

Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρη ομπόλια, 
για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει... 
Ξεφαντώνουν τ΄αηδόνια στα γύρω περβόλια, 
λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια. 

Φεύγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου, 
Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν εχεις. 
Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη γιέ μου, 
δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου! 

Καθώς κλαίει, σαν της παίρνουν το τέκνο, η δαμάλα, 
ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια. 
Στύλωσέ μου τα δυό σου τα μάτια μεγάλα: 
τρέχουν αίμα τα στήθια, που βύζαξες γάλα. 

Πως αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου 
στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας να ’μπεις! 
Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!) 
δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιό τ΄όνομά σου! 

Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη... 
Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη, 
κι όσο ο γήλιος να πέσει και να’ ρθει το δείλι, 
το σταυρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου κ’ οι φίλοι. 

Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα, 
σα ρωτήσανε: «Ποίος ο Χριστός;»  τι’πες «Να με»! 
Αχ! δεν ξέρει, τι λέει το πικρό μου το στόμα! 
Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!

Ρ. Μπρότιγκαν - Ποίημα αγάπης

Ο Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν θεωρείται ως ένας μετα-μπητ λογοτέχνης, με μεγάλο αριθμό πεζογραφημάτων και αντιστρόφως ανάλογο αριθμό ποιημάτων. Εδώ, ένα ποίημα του για γνωριμία. Θα τον ξαναεκμεταλλευτούμε στο μέλλον, σίγουρα... 

Είναι τόσο όμορφα
να ξυπνάς το πρωί
ολομόναχος
και να μην πρέπει να πεις σε κάποιον
πως τον αγαπάς
όταν δεν τον αγαπάς
πια.

Τ. Κόρφης - Των μοναχικών ποιητών

Ο Κερκυραίος Τάσος Κόρφης (1929-1994) αποτελεί έναν ακόμη ποιητή των θαλασσών. Το πολύπλευρο ταλέντο του φαίνεται όταν διαβάσει κανείς ποιήματά του, κείμενα του ή μεταφράσεις ξένων ποιητών. 

Κοσμική δεξίωση ποιητών

Και, βέβαια, η ποίηση δεν υπάρχει εδώ
Στα πολυτελή σαλόνια με τη λαϊκότροπη μουσική,
Στους επώνυμους, φουσκωμένους διάνους,
Στην κοσμική ηθοποιό,
Που με συγκινημένη, τάχα, φωνή απαγγέλλει
Τα ονόματα των διάσημων ξένων ποιητών: Ενός φίλου
Του Πωλ Ελυάρ, ενός μεταφραστή της Βίβλου
Κι εκείνου του παμπόνηρου Ναπολιτάνου
Με το ψαλιδισμένο μουστακάκι και τα πανούργα μάτια.

Καημένε Κέρουακ, εσύ που ξέρεις πόσο μεγάλοι
Είναι οι δρόμοι, που δεν οδηγούν πουθενά,
Κι ακροβατείς σε μια τροχισμένη λεπίδα
Μαχαιριού, περιφρονώντας κάθε εξουσία
Για τη νύχτα, εσύ ερωμένε κι εραστή,
Κρίνο της θάλασσας, που ανοίγεις και πεθαίνεις
Την ίδια στιγμή, εφήμερο έντομο,
Οδήγησέ μας από τα μονοπάτια του θανάτου
Στην πραγματική ζωή.

Τζ. Κέρουακ - Η ματαιοδοξία του Ντουλουόζ (απόσπασμα - Β' μέρος)

Ένα πράγμα ήταν σίγουρο δεν θα ’παιζα φούτμπολ μέχρι το δεύτερο έτος, το 1941. Για να σκοτώσω την ώρα μου εκείνο το χειμώνα, αθλητικογραφούσα λίγο στην εφημερίδα του πανεπιστημίου, κάλυπτα τις συνεντεύξεις των προπονητών του στίβου, έγραψα μερικές εργασίες τριμήνου για τα παιδιά του Οράτιου Μαν που δεν είχαν πάψει να ’ρχονται να με βλέπουν. Τριγύριζα με τον Μάικ Χένεσυ, όπως λέω, σ’ εκείνη τη γωνία της 115ης και της Μπρόντγουέη μπροστά από το μαγαζί με τα ζαχαρωτά και με τον Γουίλιαμ Φ. Μπάκλεϋ Τζούνιορ μερικές φορές. Κατηφόριζα τρεκλίζοντας τον ποταμό Χάντσον και καθόμουν στα παγκάκια της Ρίβερσάιντ Ντράιβ να καπνίσω κανά τσιγάρο και συλλογιζόμουν την καταχνιά στα ποτάμια· πότε πότε έπαιρνα τον υπόγειο για το Μπρούκλιν για να δω τη Γιαγιά Τι Μα, την Υβόνη και το Θείο Νικ και τα Χριστούγεννα γύρισα σπίτι χωρίς πατερίτσες, με το πόδι σχεδόν γιατρεμένο.

Συναισθηματικό μεθύσι και κρασί πορτό μπρος στο Χριστουγεννιάτικο δέ-ντρο της μητέρας με τον Τζη Ζέη που έπρεπε να τον πάω σπίτι του μες στο χιόνι της Γκέρσομ Άβενιου. Έψαξα για την Μάγκυ Κάσιντυ στην αίθουσα Χορού του Κόμοντορ, τη βρήκα, της ζήτησα να χορέψουμε, την ξαναερωτεύτηκα. Συζητήσεις σε μάκρος με το Μπαμπά στη θορυβώδη κουζίνα.

Η ζωή έχει πλάκα.

Μια ιστοριούλα για να δεις το μέγεθος: ένα βράδυ στην λέσχη της αδελφό-τητας Φι Γάμμα Δέλτα, όπου είχα θεωρηθεί «νέο μέλος» αλλά αρνιόμουν να φοράω τη μικρή μπλε κυλόττα, τους είπα τελικά να με παρατήσουν ήσυχο, επέμενα, όμως, να μου δώσουν το βαρέλι που ’ταν σχεδόν άδειο, το σήκωσα πάνω από το κεφάλι μου την αυγή και σφράγισα τον πάτο… μόνος μου εντελώς σε μια νύχτα, στην εντελώς άδεια λέσχη της αδελφότητας στην114η Οδό, με εξαίρεση ίσως κανά δυο τύπους που κοιμόντουσαν επάνω, το σκοτάδι βασίλευε στο κτίριο, κάθομαι σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι της αδελφότητας και βάζω ν’ ακούσω δίσκους του Γκλεν Μίλερ στη διαπασών. Κλαίω σχεδόν. Ο Γκλεν Μίλερ κι ο Φρανκ Σινάτρα με τον Τόμυ Ντόρσεϋ. «Αυτή που Αγαπώ Ανήκει σε Άλλον» και το «Όλα Συμβαίνουν σε Μένα» ή το «Τσερόκι» του Τσάρλι Μπάρνετ. «Αυτή η αγάπη μου». Βοηθάω τον παράλυτο ή ημιπληγικό Δόκτωρα Φίλιπ Κλαιρ να διασχίσει το χώρο του πανεπιστημίου –μόλις είχαμε αρχίσει να ασχολιόμαστε με τα σταυρόλεξά του, που δημοσιεύονται στο Journal American της Νέας Υόρκης- του αρέσω γιατί είμαι Γάλλος. Ο γέρο Τζο Χάτερ μπαίνει στο δωμάτιό μου μια νύχτα με νεροποντή, με το καπέλο του σε κακά χάλια, μούσκεμα από τη βροχή, με μάτια δακρυσμένα, και λέει: «Ο Χριστός κατουράει τη γη απόψε».Στο Γουέστ Εντ ο Τζόνυ, ο Μπάρμαν κοιτάζει πάνω από τα κεφάλια μας με τα μεγάλα χέρια του στον πάγκο. Στη δανειστική βιβλιοθήκη διαβάζω το βιβλίο του Γιαν Βάλτιν Out of the Night, που διαβάζεται άνετα ακόμη και σήμερα.

Κόβω βόλτες γύρω από τη Βιβλιοθήκη Λόου ενώ μ’ απασχολούν διάφορα ερωτηματικά γύρω από τις βιβλιοθήκες, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Στο ’πα, η ζωή έχει πλάκα. Κορίτσια με γαλότσες στο χιόνι, με τα κορίτσια του Μπάρναρντ να γίνονται όλο και πιο ζουμερά σαν τα ώριμα κεράσια του Απρίλη, ποιος στο διάβολο μπορεί να διαβάσει γαλλικά βιβλία; Μια ψηλή αδερφή με πλησιάζει στο παγκάκι του Ρίβερσάιντ Παρκ. «Τσουλάει;» με ρωτάει. «Γκαζώνει», του αποκρίνομαι. Ο Τούρκος Τάτζικ, ο εντ της σχολής της επόμενης χρονιάς, κλαίει μεθυσμένος στο δωμάτιό μου και μου λέει πως μια φορά κάθισε σκυφτός σ’ ένα κεντρικό δρόμο σε μια πόλη της Πενσυλβάνια και τα ’κανε μπροστά σε όλους τους περαστικούς, κατακόκκινος από ντροπή, ρεντίκολο. Κάτι τύποι κατουράνε έξω από το Γουέστ Εντ Μπαρ, μπροστά στο πεζοδρόμιο. 

Οι «σαύρες του σαλονιού», κάτι τύποι που κάθονται νωχελικά στο σαλόνι του κοιτώνα, ξάπλα, με τα πόδια απλωμένα πάνω σε καρέκλες. Μεγάλα σημειώματα καρφιτσωμένα πάνω σε πίνακες σου λένε πού ν ’αγοράσεις πουκάμισο, να ανταλλάξεις ραδιόφωνο, πώς να πας στο Αρκάνσας, ή εν ολίγοις πώς να κόψεις το σβέρκο σου. Τα πόδια μου πάνε καλύτερα, είμαι σερβιτόρος στην τραπεζαρία του Τζον Τζέη, σερβίρω δηλαδή τον καφέ, περιφέρομαι προσπαθώντας να ισορροπήσω το δίσκο στ’ αριστερό χέρι, επιδεικνύοντας ενδιαφέρον, κυρίες και κύριοι μου γνέφουν στέκομαι στ’ αριστερά τους και τους σερβίρω με τρόπο ένας τύπος μου λέει: «Το ξέρεις εκείνο το χούφταλο που μόλις τώρα του σέρβιρες καφέ; Είναι ο Τόμας Μαν». Τα πόδια μου πάνε καλύτερα, σουλατσάρω στη γέφυρα του Μπρούκλιν και θυμάμαι κείνη τη μανιασμένη χιονοθύελλα του 1936 όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών και η Μαμά μου μ’ έφερε στο Μπρούκλιν για να κάνουμε επίσκεψη στη Γιαγιά Τι Μα: είχα τις γαλότσες μου από το Λόουελ μαζί μου. «Πάω για βόλτα στη Γέφυρα του Μπρούκλιν και θα γυρίσω», είπα. «Εντάξει». Πηγαίνω στη γέφυρα μ’ έναν αέρα που λυσσομανούσε και το χιονόνερο να μου περονιάζει το κατακόκκινο πρόσωπο μου, φυσικά, ούτε ψυχή στον ορίζοντα, εκτός από έναν άνθρωπο 1 και 90 που ’ρχεται προς τη μεριά μου, με μεγάλο κορμί και μικρό κεφάλι· κατευθύνεται σκεφτικός προς το Μπρούκλιν, χωρίς να με κοιτά-ζει, με μεγάλες δρασκελιές. Ξέρεις ποιο ήταν εκείνο το χούφταλο;

[…] Έtσι πέρασα τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο ως μαθητευόμενος αθλητικογράφος στην Sun του Λόουελ. Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ περήφανος. Βέβαια, κάμποσες φορές δούλεψε σαν λινοτύπης στην αίθουσα τύπου και του πήγαινα γεμάτος περηφάνια ένα από τα δακτυλογραφημένα μου άρθρα (για το μπάσκετ του Γυμνασίου του Λόουελ ας πούμε) –του το έβαζα στο καλάθι του- και ανταλλάσσαμε ένα χαμόγελο. «Μην το εγκαταλείψεις, αυτό, αγόρι μου, decouragez ons nous pas, ça va venir, ça va venir». (Σημαίνει: Ας μην χάνουμε το κουράγιο μας, θα ’ρθει, πού θα πάει, θα ’ρθει, πού θα πάει»).

Εκείνη ακριβώς την εποχή, μου ’ρθε στο μυαλό η φράση «Η Ματαιοδοξία του Ντουλουόζ», που έγινε κι ο τίτλος ενός μυθιστορήματος μου που άρχιζα να γράφω στο γραφείο μου του αθλητικού ρεπόρτερ γύρω στο μεσημέρι κάθε μέρα, γιατί η δουλειά της ημέρας με απασχολούσε μόνο από τις εννιά μέχρι το μεσημέρι, έγραφα και δακτυλογραφούσα γρήγορα και μετέφερα αδιάκοπα το άρθρο μου από δω κι από κει. Το μεσημεριανό, όταν έφευγαν όλοι από την σύνταξη, και βρισκόμουν μόνος μου, έβγαζα στη ζούλα τις σελίδες του μυστικού μου μυθιστορήματος και συνέχιζα να γράφω. Το διασκέδαζα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη ζωή μου το «γράψιμο», γιατί μόλις είχα ανακαλύψει τον Τζέημς Τζόυς και νόμιζα πως μπορούσα να μιμηθώ τον Οδυσσέα (ενώ στην πραγματικότητα μιμούμουν τον «Ήρωα Στίβεν» όπως ανακάλυψα αργότερα). Επρόκειτο για μια πραγματικά εφηβική αλλά ειλικρινή προσπάθεια, «με δύναμη, «πολλά υποσχόμενη», όπως τη χαρακτήρισε ο Αρτς Μακντούγκαλντ, ο μετέπειτα τοπικός πολιτιστικός μας μέντορας). 

Είχα ανακαλύψει τον Τζέημς Τζόυς, τον ελεύθερο συνειρμό, είχα ολόκληρο το μυθιστόρημα μπροστά μου. Περιέγραφα απλά τις ασήμαντες καθημερινές ασχολίες του «Μπομπ» (εγώ), του Πάτερ (ο μπαμπάς μου), κ.λπ., κ.λπ., όλων των άλλων αθλητικογράφων, όλων των κολλητών μου στο θέατρο και νυχτερινά μπαρ, όλες τις μελέτες (εκτεταμένες ομολογουμένως) που ’χα ξαναρχίσει στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Λόουελ, τα απογεύματα που περνούσα ως ασκούμενος στην ΧΕΝ, τα κορίτσια με τα οποία τα είχα, τις ταινίες που έβλεπα, τις συζητήσεις μου με τον Σάββα, τη μητέρα και την αδελφή μου, σε μια προσπάθεια να σκιαγραφήσω όλο το Λόουελ όπως το είχε κάνει ο Τζόυς με το Δουβλίνο.

Για να πάρεις μια ιδέα, η πρώτη σελίδα άρχιζε ως εξής: «Ο Μπομπ Ντουλουόζ ξύπνησε κανονικά, έκπληκτος με τον εαυτό του, έβγαλε τα πόδια του σβέλτα έξω από τα ζεστά σεντόνια. Δύο βδομάδες τώρα, κάνω αυτή την κίνηση καθημερινά. Πώς είναι δυνατό, εγώ ένας από τους μεγαλύτερους τεμπελχανάδες του κόσμου να σηκώνομαι ένα κρύο γκρίζο πρωινό χωρίς ίχνος

«Στην κουζίνα», γρύλισε ο Πατέρας.

«Άντε κουνήσου, είναι περασμένες εννέα».

«Ο Ντουλουόζ, το τρελό καθίκι. Κάθισε στο κρεβάτι και συλλογίστηκε για λίγο. Πώς το κάνω; Τσιμπλιασμένα μάτια.

«Πρωί στην Αμερική.

«Τι ώρα περνάει ο ταχυδρόμος;» ρώτησε γρυλίζοντας ο Πατέρας.

«Γύρω στις εννιά» αποκρίθηκε ο μαλάκας ο Ντουλουόζ. Αααχ ααχ. Βρήκε τις άσπρες του κάλτσες, που δεν έχαιραν άκρας καθαριότητας, και τις φόρεσε. Τα παπούτσια θέλουν γυάλισμα. Οι παλιόκαλτσες βρέθηκαν βουτηγμένες στη σκόνη κάτω από την κομόντα· τις χρησιμοποιεί Έτριψε τα παπούτσια του όπως κάνουν οι λούστροι, με τις παλιόκαλτσες. Μετά τίναξε το παντελόνι, ντινγκ, ντίνγκ, ντινγκ. Ντινγκ, μια αλυσίδα, χρήματα και δύο κλειδιά, ένα για το σπίτι, ένα για τα αποδυτήρια των Επιχειρηματιών στη ΧΕΝ της περιοχής. Της περιοχής… αυτή η γαμημένη λέξη των εφημερίδων. Δωρεάν εγγραφή 231 δολάρια… ντους, κωπηλασία, μπάσκετ, στίβος, πισίνα , κλπ., και ραδιόφωνο. Αν είχα ασχοληθεί με την εκδοτική επιτυχία της «Χ». Αν είχα ασχοληθεί. Εκδοτική Επιτυχία. Μπομπ Ντουλουόζ, ο περιπλανώμενος ανταποκριτής, όπως τον αποκαλεί ο Σόκκο.

«Πρωί στην Αμερική».

(Και πάει λέγοντας).

Το πιάνεις;

Να πώς αρχίζουν οι συγγραφείς, αντιγράφοντας τους μεγάλους δασκάλους (χωρίς να υποφέρουν όπως αυτοί που θεωρούνται οι μεγάλοι δάσκαλοι), ώσπου να βρουν το δικό τους στιλ, και τη στιγμή που θα το βρουν παύει πια να έχει γούστο, γιατί δεν μπορείς να μιμηθείς τα βάσανα κανενός άλλου δασκάλου, μόνο τα δικά σου.

Το πιο όμορφο σε όλες εκείνες τις χειμωνιάτικες νύχτες ήταν όταν άφηνα τον πατέρα μου να ροχαλίζει στο δωμάτιό του, γλιστρούσα ανάλαφρα στην κουζίνα, άναβα το φως, έφτιαχνα μια τσαγέρα τσάι, κολλούσα τα πόδια μου στην θερμάστρα πετρελαίου, έγερνα πίσω στην κουνιστή πολυθρόνα, και διάβαζα την πλήρη έκδοση του βιβλίου του Ιώβ ως την παραμικρή λεπτομέρεια και τον Φάουστ του Γκαίτε και τον Οδυσσέα του Τζόυς, ως τα ξημερώματα. Κοιμάμαι δύο ώρες και πηγαίνω στη Sun του Λόουελ. Τελειώνω τη δουλειά της εφημερίδας το μεσημέρι, γράφω ένα κεφάλαιο από το «μυθιστόρημα». Πηγαίνω να φάω δύο χάμπουργκερ στην Κέρνυ Σκουέαρ, στο Γουάιτ Τάουερ. Πηγαίνω μέχρι τη ΧΕΝ, προπονούμαι, ρίχνω μερικές γρήγορες γροθιές στον αμμόσακο και τρέχω γρήγορα ένα τρακοσάρι στο στίβο του πάνω ορόφου. Μετά, κατευθείαν στη βιβλιοθήκη όπου διάβαζα τον Χ. Τζ. Γουέλς, κρατάω επιμελημένες σημειώσεις, ευθύς εξαρχής, από τη μεσοζωική περίοδο των ερπετών, με σκοπό να φτάσω ως τον Μέγα Αλέξανδρο πριν από την άνοιξη και να ψάξω όλες τις αναφορές του Γουέλς που με προβλημάτισαν ή μ’ ενδιέφεραν στην ενδέκατη έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας Μπριτάνικα, που βρισκόταν εκεί μπροστά μου στα παλιά κυκλικά ράφια. «Τη στιγμή που θα τελειώσω, θα ξέρω με κάθε λεπτομέρεια οτιδήποτε έχει συμβεί στον κόσμο». 

Έπαιρνα όρκο γι’ αυτό. Στις εννιά, η βιβλιοθήκη έκλεινε, και έφευγα εξαντλημένος απ’ αυτό το φοβερό πρόγραμμα· ο μπάρμπα Σάββας με περίμενε πάντα, θλιμμένος στην είσοδο της βιβλιοθήκης, μ’ εκείνο το μελαγχολικό χαμόγελο, έτοιμος για ένα σοκολατένιο γλυκό ή μια μπίρα, οτιδήποτε, αρκεί να μπορούσε να ανταλλάξει μαζί μου μερικές φιλοφρονήσεις.

Αυτό δεν είναι βιβλίο για τον Σάμπυ, γι’ αυτό βιάζομαι…