Ηλέκτρα Λαζάρ: Δύο ποίηματα

ΤΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥΛΙΑ.  ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΒΡΕΙΣ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ

Καληνύχτα 

Δεν θα μου ανοίξει κανείς 

Ευχαριστώ   Θα το θυμάμαι αυτό 

Σ’ ευχαριστώ

Κι είναι ακόμη τέλη του μηνός. 

Κι αν απέμεινε  έστω και μια μέρα   σκάβοντας 

και διβολίζοντας 

θα μείνει και το χορτάρι σκαληνό   κι εγώ πίσω 

πιο πίσω κι από το πράσινό του 

Κάτι το βέβηλο έχει το συνεχές ξεκλείδωμα 

Σαν να χορεύω πάνω σε τάφο παραλληλόγραμμο  

Τίποτα δεν έχω πει 

Κατά κει που είναι ευθεία η γραμμή   που γίνεται χωράφι συνοικία  

Ένας τεράστιος λαιμός 

Ένα διαλυμένο χερουβείμ   Της τελευταίας μου λέξης 

Δεν είπα    Δεν ήταν   Δεν βγαίνω 

Πάνε όλα κατά διαόλου στο χωράφι μου 

Ο χρόνος λείπει κι ένα κιλό λείπει από το πλευρό του σταυρού 

Σ’ έναν τόπο άκληρο κλειστό

να τρομάζει να μαρμαίρει 

όλους αυτούς που ρωτάνε τι τους χρειάζομαι τόσους σταυρούς 

και μου ματιάζουν το σταυρωμένο σώμα 

Δεν της ήταν   Δεν ξανάπα   Δεν θα βγούμε

Κι είναι ακόμη αμίλητο 

Κι είναι ακόμη πίσω από το σβέρκο μου το φτυάρι 

πιο πίσω κι από το trahō μου mortale. 

~ * ~

ΌΤΑΝ ΕΞΑΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΑΡΓΑ ΣΟΥ ΣΠΑΝΕ 

-Καλό ταξίδι φίλε μου… Κοιμηθείτε αμέσως 

γιατί θα σας δώσω μια ολόκληρη χούφτα χάπια!

Το πλοίο των τρελών, K. A. Porter

Πες πως η πόλη έχει τριγμούς 

Από τη μία στην άκρη πόλη 

Κι από τη μία στην άκρη πόλη 

Πολλοί είναι καρφιά που εξέχουνε   κιόλας στον έτοιμο αέρα 

Κι από τους πολλούς εκείνα τα δυο  - τα δυο μικρά 

τα δίδυμα της Τρέλας   τα στραβοκουμπωμένα  κάλυκες  

κανένας τους ποτέ κανένα τους δεν πλησιάζει 

Το δίδυμο το αρσενικό  μαύρο σαν σάπιο δόντι 

Να σου χαμογελά σκαρφαλωμένο στο ψυχασθενείο  

Και η άλλη  σαν το συγχωρώ   χαμόγελο ξελιγωμένο  

κι όλο λαδώνει τους τροχούς της παραπληγίας 

Έχουν και τα δυο ονόματα χριστιανικά 

αμέτρητα θα ‘ναι περιστέρια       δεμένα με πελώριο φτέρωμα 

Πες πως τα αφήνεις ελεύθερα 

Πουλιά τρελά πουλιά  θα 

σωριαστούν αλλήθωρα μπροστά στην αραβίδα 

Πες πως είμαστε εμείς  κι άμα το σπρώξιμο δεν οργώνει

Κι άμα το πέταγμα ταπίστομα  

Να πούμε φτάνει αυτό προς το παρόν από τα κάγκελα να κρεμαστούμε

Πρώτη Δημοσίεση: Περιοδικό Θράκα