Κάφκα Φ. - Αφορισμοί

Με αφορμή τα 130α γενέθλια του Φ. Κάφκα, θα ξεδιπλώσουμε, έστω και στο ελάχιστο, το πολύπλοκα εξαιρετικό και διαχρονικό μυαλό του συγγραφέα, αποτυπώνοντας τις σκέψεις του, περί αμαρτίας, βασάνων, ελπίδας και αλήθειας.

Ο αληθινός δρόμος οδηγεί κατά μήκος ενός ακροβατικού σχοινιού, που δεν είναι τεντωμένο ψηλά αλλά μόλις πάνω απ'το έδαφος. Ο σκοπός του μοιάζει να είναι περισσότερο να σκοντάψει κανείς παρά να βαδίσει παραπλεύρως του. 


Υπάρχουν δύο θεμελιώδη ανθρώπινα αμαρτήματα από τα οποία προκύπτουν όλα τα υπόλοιπα: η ανυπομονησία και η νωθρότητα. Λόγω ανυπομονησίας οι Πρωτόπλαστοι εκδιώχθηκαν από τον Παράδεισο, λόγω νωθρότητας δεν επιστρέφουν. Ίσως, όμως, υπάρχει μόνο ένα θεμελιώδες αμάρτημα: η ανυπομονησία. Λόγω ανυπομονησίας εκδιώχθηκαν, λόγω ανυπομονησίας δεν επιστρέφουν. 


Πέρα από ένα ορισμένο σημείο, δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό το σημείο οφείλουμε να το φτάσουμε. 


Η αποφασιστική στιγμή στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους διαρκεί για πάντα. Να γιατί τα επαναστατικά πνευματικά κινήματα που δηλώνουν ότι όλα τα προηγούμενα πράγματα είναι 
άνευ σημασίας έχουν δίκιο, γιατί ακόμα δεν έχει συμβεί τίποτα. 


Μια βρωμερή σκύλα, που έχει κάνει αμέτρητες γέννες και σαπίζει ήδη σε διάφορα σημεία- αν και όταν ήμουν παιδί σήμαινε τα πάντα για μένα- που με ακολουθεί πιστά όλη την ώρα, που δεν μου κάνει καρδιά να την χτυπήσω, αλλά εντούτοις απομακρύνομαι από κοντά της βήμα- βήμα, μην μπορώντας να υποφέρω ούτε την ανάσα της- κι ωστόσο, αν δεν αποφασίσω κάτι άλλο, θα με στριμώξει στη γωνία που ήδη βλέπω να διαφαίνεται, όπου αυτή θα αποσυντεθεί ολοκληρωτικά, πάνω μου και μαζί μου, με την πυώδη και σκουληκιασμένη σάρκα της γλώσσας της- είναι τιμή αυτό;- πάνω στο χέρι μου μέχρι το οριστικό τέλος. 


Σαν ένα μονοπάτι το φθινόπωρο: πριν καλά- καλά προλάβει να καθαριστεί από τον άνεμο, καλύπτεται πάλι από ξερά φύλλα. 


Ένα κλουβί βγήκε εις αναζήτησιν πουλιού. 


Είσαι το μάθημα. Μαθητές, πουθενά. 


Υπάρχει προορισμός, αλλά όχι δρόμος- αυτό που αποκαλούμε δρόμο είναι ο δισταγμός.


Ο αυτοέλεγχος είναι κάτι που δεν πασχίζω να πετύχω. Αυτοέλεγχος σημαίνει ότι θέλω να εργαστώ αποτελεσματικά σε κάποιο τυχαίο σημείο μέσα στις άπειρες ακτινοβολίες της πνευματικής μου ύπαρξης. Αλλά αν πρέπει να σχεδιάζω τέτοιους κύκλους γύρω μου, τότε είναι καλύτερα για μένα να το κάνω παθητικά, χάσκοντας απλώς με θαυμασμό για το τεράστιο σύμπλεγμα, και να πάρω ίσα- ίσα μαζί μου στο σπίτι την τόνωση που e contrario, παρέχει αυτό το θέαμα. 


Η μεσολάβηση του φιδιού είναι απαραίτητη: το Κακό μπορεί να ξελογιάσει τον άνθρωπο, αλλά δεν μπορεί να γίνει άνθρωπος. 


Ψεύδεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο μόνο όταν ψεύδεσαι όσο λίγο γίνεται, όχι όταν έχεις την ελάχιστη δυνατή ευκαιρία για να το κάνεις. 


Το Ακατάλυτο είναι ένα- είναι κάθε μεμονωμένο ανθρώπινο ον και ταυτόχρονα είναι κοινό σε όλους, εξ ου και η απαράμιλλη δύναμη των δεσμών που ενώνουν την ανθρωπότητα. 


Αν αυτό που υποτίθεται ότι καταστράφηκε στον Παράδεισο ήταν καταλυτό, τότε δεν ήταν αποφασιστικής σημασίας, αλλά αν ήταν ακατάλυτο, τότε ζούσε μέσα σε μια ψευδή πίστη. 


Δοκίμασε τον εαυτό σου με την ανθρωπότητα. Τούτη η δοκιμή κάνει όποιον αμφιβάλλει ν'αμφιβάλλει, όποιον πιστεύει να πιστεύει. 


Η συναναστροφή με τους άλλους παρασύρει κάποιον στο να παρατηρεί τον εαυτό του. 

Η αλήθεια είναι αδιαίρετη και, άρα, δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό της- όποιος θέλει να την αναγνωρίσει πρέπει να ανήκει στο ψέμα. 


Το Κακό είναι η ακτινοβολία της ανθρώπινης συνείδησης σε ορισμένες μεταβατικές καταστάσεις. Δεν πρόκειται ακριβώς για τον κόσμο των αισθήσεων, που είναι απλώς μια εξωτερική όψη, αλλά για το κακό του, που αναμφίβολα συνιστά τον κόσμο των αισθήσεων στα μάτια μας. 


Μια πίστη σαν λαιμητόμος, τόσο βαριά, τόσο ελαφριά. 


Δύο καθήκοντα στην αφετηρία της ζωής σου: Να περιορίζεις όλο και περισσότερο την τροχιά σου, και να ελέγχεις διαρκώς κατά πόσον κρύβεσαι έξω από αυτήν. 


Η ταπεινοφροσύνη δίνει στον καθένα, ακόμα και σ'εκείνον που βρίσκεται στην απόγνωση της μοναξιάς, την πιο δυνατή σχέση με τον συνάνθρωπό του, αν και, βέβαια, μόνο στην περίπτωση της ολοκληρωτικής και διαρκούς ταπεινοφροσύνης. Μπορεί να το κάνει αυτό γιατί είναι η πραγματική γλώσσα της προσευχής, η λατρεία και συγχρόνως η πιο δυνατή ένωση. Η σχέση κάποιου με τον συνάνθρωπό του είναι σχέση προσευχής, η σχέση με τον εαυτό του είναι σχέση πάλης, αγώνα- από την προσευχή αντλούμε το σθένος για ν'αγωνιστούμε.