Συμπονώ εκείνα τα μικρά, ταπεινά ανθρωπάκια που όλο σκύβουν το κεφάλι, που δεν μιλούν, παρά μονάχα κοιτούν...
Συμπονώ εκείνα τα μικρά ταπεινά ανθρωπάκια, που έχουν απέναντί τους ψεύδη και χασκόγελα και αμαρτίες και την πανούργα αδιαφορία.
Συμπονώ εκείνους τους ανθρώπους που δεν τολμούν ποτέ να μιλήσουν γι'αυτά που τους καίνε, που δεν έχουν ηχώ, παρά μονάχα ξεσπάνε στο σκοτάδι.
Συμπονώ εκείνους τους ανθρώπους που έχουν τη σιωπή για φυλαχτό και ακινησία... ακινησία να τους βαράει αλύπητα...
Συμπονώ εκείνους τους ανθρώπους τους παρεξηγημένους, που ή για τρέλα ή για ανοησία ή για θλίψη τους κατηγορούν. Και αυτοί μονάχα σκύβουν το κεφάλι, λιπαίνουν τα μάτια τους με γιατί.
Συμπονώ εκείνους με τα ξερά τα χέρια, τα γυμνά, τα μόνα. Που χαρίζουν χάδια στον κόσμο όλο και μόλις ζητήσουν πληρωμή όλοι τους την αρνούνται.
Συμπονώ εκείνους, εσάς, εμάς που περνάει η ζωή σκληρά, χαζά και εμείς σκοντάφτουμε σε μια ευαισθησία πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου