Για τους Μικρούς...

Και ξαφνικά, εκεί που πιστεύαμε πώς κάθε τι ζοφερό μας έχει κατακλύσει, πως δεν υπάρχει σωτηρία μέσα στην ανουσιότητα των τετριμμένων, εμείς οι αιώνια ανασφαλείς, οι κοινωνικά απόμεροι, οι φοβισμένοι βλέπουμε κάποιες αμυδρές προσπάθειες από κάποιους επιχειρηματίες να θυμίσουν στον κόσμο τι εστί Καζαντζάκης, Ελύτης, Σεφέρης, Χατζιδάκις... Να διαβάσουμε Κάφκα, Χέμινγουεϊ, Τσέχοφ... Και διερωτώμαι τούτο: ως πότε αυτές οι ωραίες προσπάθειες θα μένουν στην επιφάνεια, χωρίς να αγγίζουν ούτε δράμι ουσία; Μία καλοδουλεμένη μετριότητα με αναμασημένες συνέχεια και συνέχεια τις ίδιες φράσεις τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια ποιήματα και γράμματα. Δεν θέλω άλλο Καζαντζάκη! Δεν θέλω άλλο Καβάφη, ούτε Σεφέρη! Δεν θέλω να γεμίζουν τα βιβλιοπωλεία και τα αφιερώματα με Ελύτη! Ας έρθει επιτέλους και η σειρά των μικρών, των σκιών, αυτών που τόσο μόχθησαν και μοχθούν και πάντοτε σκιές θα είναι. Ας δώσουμε ευκαιρίες σε μας.. σ'αυτούς, σε κάποιον εγκληματία που γράφει το στιχάκι του στον τοίχο, σε κάποιο παιδί που μουτζουρώνει χαρτιά, να πάψει να υπάρχει αυτός ο φαύλος κύκλος του πνεύματος. Και που ξέρεις... μπορεί μέσα σ'αυτά τα απλά, μικρά γραψίματα, να βρεις και κάτι το σπουδαίο...