Λονδίνο
Όσο για το παλάτι του Μπάκιγχαμ (σαν γριά πριμαντόνα, λευκοφορεμένη μπροστά στο κοινό) αδιαφιλονίκητα διατηρεί μια κάποια αξιοπρέπεια, σκεφτόταν ο Ρίτσαρντ, στο κάτω κάτω δεν έχουμε το δικαίωμα να περιφρονούμε που κάτι στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων, αντιπροσωπεύει (ένα μικρό πλήθος περίμενε μπρος στις πύλες για να δει την έξοδο του βασιλιά) ένα σύμβολο, όσο βλακώδες κι αν είναι, ένα μωρό με ξύλινους κύβους θα το έφτιαχνε καλύτερα, σκέφτηκε, κοιτώντας συλλογισμένος το μνημείο της Βασίλισσας Βικτωρίας (που τη θυμόταν ακόμη, με ματογυάλια από ταρταρούγα, να περνάει οδηγώντας στο Κένσιγκτον) τη λευκή βάση, την πληθωρική μητρότητα που απέπνεε. [...] Αυτό είναι ευτυχία, είπε καθώς έστριβε στην Ντην Γιάρντ. Το Μπιγκ Μπεν ακούστηκε να σημαίνει, στην αρχή μια προειδοποίηση, μελωδική, έπειτα η ώρα, αμετάκλητη.
Βιρτζίνια Γούλφ, Η κυρία Νταλογουέη
Νέα Υόρκη
Μετά απ' αυτό, αν η νύχτα ήταν γλυκιά, τριγύριζα στη λεωφόρο Μάντισον, περνούσα το παμπάλαιο ξενοδοχείο "Μάρει Χιλ" και έπειτα, διασχίζοντας την 33η Οδό, πήγαινα στο Σταθμό της Πενσυλβάνια. Άρχισα να συμπαθώ τη Νέα Υόρκη, αυτό το αγωνιώδες, περιπετειώδες συναίσθημα της νύκτας, και χαιρόμουν να βλέπω όλα αυτά τα πλήθη των αντρών και των γυναικών και των μηχανών! Μου άρεσε να περπατάω στην 5η Λεωφόρο και να ξεχωρίζω τις ρομαντικές γυναίκες από το πλήθος, και να φαντάζομαι ότι σε λίγα λεπτά επρόκειτο να μπω στις ζωές τους και κανείς ποτέ δεν θα το μάθαινε, οπότε δεν θα μπορούσε να με κατακρίνει.
Φράνσις Σκοτ Φίτζεραλντ, Ο υπέροχος Γκάτσμπι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου