Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους - Μενέλαος Λουντέμης

—Ναι! Κι εγώ μια τέτοια αγαπούσα. Κι η δική μου μαύρα φορούσε. Κι η δική μου καθόταν σε κάποιο φωτισμένο παράθυρο. Κι η δική μου είχε στραμμένη όλη της την ύπαρξη από μένα. Τώρα είναι κάπου άνοιαστη και ομορφαίνει τον εαυτό της γι' άλλον.
Και βαδίζει στο δρόμο σαν να χορεύει,σαν να καλεί — μα όχι εμένα. Τον άλλον. Μα τώρα πια εγώ δεν την αγαπώ. Την κάλεσα για ν'ακούσω τη φωνή της και δεν ήρθε. Δε θέλησε να κάνει ούτε δυο βήματα.
Καιγόμουν όλος και δε θέλησε να σβήσει τη φωτιά μου ούτε και φτύνοντας πάνω της. Κι εγώ τώρα πια δεν την αγαπώ! Θα κοιτάξω να κάνω αλλιώτικα τη ζωή μου, χωρίς την αγάπη της. Κι ύστερα γιατί την κάναμε την αγάπη σκοπό της ζωής μας; Δεν είναι χοντροκομμένος εγωκεντρισμός αυτός; Καλά, η αγάπη... είναι η ευτυχία μας. Και η ευτυχία των άλλων τι γίνεται. Κι ύστερα μόνο η αγάπη είναι ευτυχία; Όταν πεινούν, όταν ιδρώνουν, όταν στενάζουνε οι άνθρωποι... μπορεί η αγάπη να τους θρέψει, να τους ντύσει, να τους λυτρώσει;
Ναι, αν έχεις ένα σκοπό και θέλεις να τον φτάσεις, χεροπιασμένος με την αγάπη, θα τον φτάσεις ευκολότερα. Μα αν η ευτυχία σου είναι όλο όλο αυτό, το χεροκράτημα, τότε είσαι ένας πελαγωμένος άνθρωπος που έκανε σκοπό το μέσον — κι είσαι μονάδα μισερή και άχρηστη.
— Ω τι μου λες...πώς μου τα λες έτσι; Ποιος σου μπέρδεψε έτσι τα Ευαγγέλια... Και όμως πρέπει να 'χεις δίκιο! Ναι, έτσι είναι. Έχεις δίκιο. Μα αυτή πεθαίνει. Εσύ μπορεί να μην το καταλάβεις, μα εγώ το ξέρω, το είδα τώρα δα∙ πεθαίνει. Φεύγει απ' τη ζωή, κι ούτε μ' αποχαιρετά.
—Τι σε νοιάζει αν δε σε αποχαιρετούν άνθρωποι που δε σε ξέρουν; Άσ' τη να φύγει.