Ξέρουμε πως προσβάλλουμε τα πνευματικά δικαιώματα με την κάθε δημοσίευση στο blog και ότι με ένα νεύμα του νόμου και του δημιουργού και του κληρονόμου και του εκδοτικού και του θιγμένου θα μπορούσαμε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να βρεθούμε είτε πίσω από τα κάγκελα, είτε πάνω σ'αυτά. Όμως ό,τι ανεβαίνει, ανεβαίνει από την φυσική διάθεση να μοιραστούμε, να θυμίσουμε, να μονολογήσουμε όπως θα το κάναμε ούτως ή άλλως.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Λογοτεχνικοί Τόποι (no.3)


Κεφαλλονιά

Σα φανταστική αυλαία, απάνω στη μεγάλη φυσική σκηνή, άρχισε να κατεβαίνει σιγά-σιγά η καταχνιά, ξεσκεπάζοντας τη μαγική φαντασμαγορία. Το νησί ολόκληρο, σαν τεράστιο θαλάσσιο κήτος, κολυμπούσε απάνω στην ακύμαντη επιφάνεια των νερών. Ο κάμπος της Λιβαθώς, επίπεδος, ομαλός, ξεχώριζε πρώτα, σα μια σκιά απέραντη απλωμένη απάνω σε μια θάλασσα. Έπειτα ξεκαθάρισε καταπράσινος, σπαρμένος με άσπρα χωριουδάκια, όμοια με λευκά κοπάδια που ροβολούσαν απ' τους χλοερούς λόφους προς την αστραφτερή αμμουδιά και το  σμαραγδένιο κύμα. Κι ολοτρίγυρα στην απόσταση, σα χαραγμένες επάνω σ' έναν ανάγλυφο γεωγραφικό χάρτη, η Ιθάκη κ' η Λευκάδα, τα Ηπειρωτικά βουνά, τα Ακροκεραύνια, ο Παρνασσός, η οροσειρά του Βοδιά κι ο  Ρουμελιώτης Ερύμανθος.

Παύλος Νιρβάνας, Το αγριολούλουδο

Ουκρανία

Η στέππα, όσο προχωρούσαν, τόσο πιο όμορφη γινόταν. Την εποχή εκείνη, όλος ο νότος, όλη εκείνη η έκταση, που σήμερα αποτελεί τη Νέα Ρωσία, μέχρι πέρα, ώς τη Μαύρη Θάλασσα, ήταν μια πράσινη, παρθένα έρημος.Ποτέ δεν είχε περάσει τ' αλέτρι μέσ' από τ' απέραντα κύματα των άγριων χόρτων. Μόνο τ' άλογα, κρυμμένα, ανάμεσά τους, σαν σε δάσος, τα ποδοπατούσαν. Τίποτα στη φύση δεν μπορούσε να είναι ωραιότερο. Όλη η επιφάνεια της γης φάνταζε ένας χρυσοκόκκινος ωκεανός, που τον είχαν ραντίσει με εκατομμύρια διαφορετικά λουλούδια. Μέσα από τα λεπτά, ψιλά λεπίδια του χόρτου ξεμύτιζαν τ' ανοιχτογάλανα, τα μπλε και τα λιλά βασιλικά. Το κίτρινο σπάρτο ξεπετιόταν προς τα πάνω με την πυραμιδοειδή κορφή του. Το άσπρο τριφύλλι, με τις ομπρελίτσες του, λαμπύριζε πάνω στην πράσινη επιφάνεια του χόρτου κάνοντάς την να φαίνεται παρδαλή. Τα στάχυα φερμένα ένας Θεός   το ξέρει από πού,κάρπιζαν μέσα στο πυκνό χόρτο. Κάτω απ' τις λεπτές τους ρίζες χαμηλοπέταγαν χαρχαλεύοντας οι πέρδικες, τεντώνοντας τους λαιμούς τους. Ο αγέρας ήταν γεμάτος με χίλιω λογιώ τιτιβίσματα των πουλιών. Ψηλά στον ουρανό ζυγίζονταν ακίνητα τα γεράκια έχοντας ανοίξει διάπλατα τα φτερά τους και κοίταζαν με τ' ακίνητα μάτια τους μέσα στο χόρτο.

Νικολάι Γκόγκολ, Ταράς Μπούλμπα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου