"Γιατί -μονολογούσα- να μάθω ελληνικά και λατινικά; Ούτε που ξέρω. Τελικά σε κανέναν δεν χρειάζονται! Τί με νοιάζει εμένα αν θα είμαι ή όχι αποδεκτός; Κι όμως, λένε ότι μονάχα όταν είσαι αποδεκτός από τους άλλους, θα έχεις κάποια θέση. Εγώ, δεν θέλω καμιά θέση, θα είμαι εισοδηματίας. Ακόμα κι αν ήθελα μια απ’ αυτές, γιατί να μάθω λατινικά; Κανείς δε μιλάει αυτή τη γλώσσα. Που και που βλέπω καμιά λατινική φράση στις εφημερίδες, αλλά σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, ποτέ μου δεν θα γίνω δημοσιογράφος.
Γιατί να μάθω ιστορία και γεωγραφία; Φυσικά πρέπει να ξέρουμε ότι το Παρίσι βρίσκεται στη Γαλλία, αλλά κανείς δε ρωτάει σε ποιο γεωγραφικό πλάτος. Η ιστορία, όπου μαθαίνουμε τη ζωή του Σιναλντόν, του Ναμποπολασάρ, του Δαρείου, του Κύρου, του Αλέξανδρου κι όλων των επιφανών συνεργών τους με τα διαβολικά ονόματα, είναι σκέτο μαρτύριο. Τί με νοιάζει εμένα η δόξα του Αλέξανδρου; Τί με νοιάζει… Ποιος ξέρει αν υπήρξαν ή όχι οι λατίνοι; Τα λατινικά τους ίσως και να είναι μια επινοημένη γλώσσα, ακόμα κι αν κάποτε υπήρξαν, ας μ’ αφήσουν να ζήσω σαν εισοδηματίας κι ας κρατήσουν τη γλώσσα τους για τους εαυτούς τους. Τί κακό τους έκανα, για να με υποβάλλουν σε τέτοια βασανιστήρια;
Ας περάσουμε τώρα στα ελληνικά. Αυτή η απαίσια γλώσσα δεν μιλιέται από κανέναν στον κόσμο… εγώ θα είμαι εισοδηματίας, δεν κάνει και τόσο καλό να τρίβονται τα παντελόνια πάνω στα θρανία!"
Σκέψεις του Ρεμπώ στο μαθητικό του τετράδιο, όταν ήταν επτά χρονών. Λίγο αργότερα, στα “Ποιήματα των εφτά χρόνων” έγραφε ότι η ψυχή του ήταν τότε “παραδομένη στις απέχθειες”.
Μτφρ. Ρίτα Κολαϊτη, Τέχνη και Λόγος, 1988
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου