Ο Δ. Π. Παπαδίτσας (Σάμος, 1922 - Αθήνα, 1987) ήταν Έλληνας ιατρός και ποιητής. Διαβάζοντας το λόγο του Παπαδίτσα, είτε ποιητικό είτε δοκιμιακό, πρέπει να επιτρέψουμε στο σώμα μας να λειτουργήσει ως αντηχείο.«Η ποίηση του», αναφέρει η Ελένη Λαδιά, «μαγεύει παράξενα με τη γλωσσοπλαστική της δύναμη και τη θαυματουργή ηχητική της, που είναι ανεξάρτητη, εν πολλοίς, από την κατανόηση ή όχι του περιεχομένου».
Αύριο πηγαίνω στην Κόρινθο, σκέφτομαι το λεωφορείο που
θα φτάσει βαρύ
Από σήμερα βουίζει στην καρδιά μου η Κόρινθος
Έτοιμες κιόλας οι χαραμάδες
Κι ένα γαλάζιο φως καταμεσής βυζαντινού μπορντέλου
Πέντε πόρνες μαλώνουν ή χορεύουν
Μη μ'αγγίσουν στο σώμα, καλά θα'μαι κει γεμάτος ασπρίλα
και μια μόνη σκέψη μου
Κυνηγημένη χανούμ στη βια της να σπάει τα πιθάρια (ποιος
φανταζόταν
Τόσα πουλιά στα πιθάρια) σκαρφαλωμένη στις οροφές των
μουσείων
Αν αύριο δεν πάω στην Κόρινθο
Θε μου πώς θα ιδώ σακατεμένα τα χέρια μου
Πώς θα υποφέρω σ'όλη μου τη ζωή τα γοτθικά καμπαναριά
Αύριο να φύγει τούτο το ταξίδι απ'το πετσί μου
Να λυτρώσω το κορμί μου απ'αυτό το ταξίδι
Να το τρίψω πάνω στον αγέρα όπως θαμπό μαργαριτάρι σε
μάλλινο ύφασμα
Έτσι να φτάσω στην Κόρινθο μισός άνθρωπος μισός διαδρομή
Και στη μέση άγριο μελίσσι θυμωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου