Ίσως να είναι η ομίχλη που σκέπασε το τοπίο, ο θόρυβος. Ίσως να ναι το σκοτάδι που σαν κύνας δεν αρκείται με το λίγο ή το πολύ. Ίσως ακόμα να είναι που δεν θέλω και γω ο ίδιος να ανοίξω τα μάτια. Να μην τα ανοίξω ώστε να δω συντρίμια και χαλασμούς, κραυγές και το τρίξιμο των οδόντων. Ίσως... δεν ξέρω και γω τι. Το μόνο που μπορώ να δω με σιγουριά είναι μόνον μια φωτεινή φιγούρα. Εκείνην δεν την την σκέπασαν η νύχτα, ούτε την κάλυψε η ομίχλη. Εκείνην η φιγούρα βρίσκεται τώρα στην πρώτη γραμμή και ξέρει να μάχεται. Δεν άργησα φίλοι μου να καταλάβω ότι βρισκόμουν σε πόλεμο. Δεν άργησα να δω πως όλοι μας τώρα ποια, παιδιά, άνδρες και γυναίκες γίναμε στρατιώτες. Γιατί αυτός ο πόλεμος δεν ζητά εδάφη και χωράφια, ούτε πλούτη, ούτε αίμα. Ζητά να χορτάσει από την ψυχή μας. Να την νεκρώσει και το σώμα να γίνει σπήλαιο φαντασμάτων.
Κάποτε έβλεπα ένα δέντρο. Ένα πολύ ψηλό δέντρο. Μα τούτο καρπούς ποτέ του δεν πρόσφερε. Λίγο πιο πέρα ξεχώρισε όμως ένα άλλο δεντράκι. Ένα τόσο δα δεντράκι που όχι μόνο τους καρπούς του έδινε μα και που ήταν πολύ γλυκοί, σκέτη ζάχαρη. Έδινε τους καρπούς τους και ας ήταν να ζήσει μόνο για μια στιγμή..
Άγνωστος συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου