Χ. Τουμανίδης - Ποιήματα για τη Μέση Ανατολή

Ο ποιητής Χρήστος Τουμανίδης γεννήθηκε το Μάιο του 1952, στη Λιθαριά της Πέλλας. Μετά το διάστημα 1962-1965 που έζησε στη Νάουσα Ημαθίας, εγκαταστάθηκε στην Αθηνά (1965), όπου ζει και εργάζεται. Ασκεί το δύσκολο και ιδιόμορφο επάγγελμα του Δικαστικού Επιμελητή. Στο χώρο της ποίησης μπήκε, δειλά-δειλά, από τα δεκαοχτώ του χρόνια. Σταθμός στη ζωή και την περαιτέρω πορεία του στην ποίηση υπήρξε η γνωριμία του με τον Γιάννη Ρίτσο (1974), κοντά στον οποίο μαθήτευσε στα βαθύτερα μυστικά της ποιητικής δημιουργίας.

Στα γράμματα εμφανίζεται επίσημα το 1978, με την συλλογή του Αστάθμητα. Ανήκει στη λεγόμενη «Γενιά του ‘70». Είναι ιδρυτικός μέλος και πρόεδρος του «Ελληνικού Κύκλου Χαϊκού» κι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ποιητές μας. 

Ποιήματά του, ακόμη, (εκτός από τα ρωσικά, σουηδικά, αλβανικά) μεταφράστηκαν στα αγγλικά, ισπανικά και τα εσθονικά.

Η γαλήνη κρατάει πολυβόλο. Ακούς;

Ένα ποίημα να γράψω μου ζήτησαν 

για την επίγεια Κόλαση. 

Που την είπαν: Λωρίδα της Γάζας.

Που την λένε: 

Σούφα, Ναχάλ, 

 Ερέζ 

                και

 Τζενίν.

(Έχει και η Κόλαση τα χωριά της!)

Ένα ποίημα μου ζήτησαν και, ύπνο από τότε δεν έχω.

~ ~ ~

Εκεί, 

στη Μέση Ανατολή των δακρύων

 διαρκώς.

Η ψυχή και τα μάτια μου.

Εκεί που καίγονται 

Δέντρα, και σπίτια, και οράματα.

«Τάχα γιατί, για τι;»

Τι ποίημα να γράψω λοιπόν

για έναν ανειρήνευτο κόσμο, 

για ανθρώπους που ξέχασαν ν’ αγαπάνε

 τα παιδιά και τα δέντρα.

(Ή μήπως δεν έμαθε ποτέ, Κύριε, τι είναι η ΑΓΑΠΗ; )

~ ~ ~

Τι παραμύθια να πω στα παιδιά,

στα παιδιά που γέρασαν άξαφνα,

μέσα σε λάμψεις και κρότους πολέμου;

Χωρίς ελαιώνες και κέδρους.

Χωρίς αρώματα κήπων. 

Χωρίς το αεράκι του Γκολάν, η καρδιά

πώς να βρει τη φωνή της! 

Με σκοτωμένα νοήματα, πέστε μου

γράφονται ποιήματα;

~ ~ ~

Γίνεται ποίημα με οιμωγές, με σιωπές και με βόμβες; 

Κι όμως,

στην Λωρίδα της Γάζας,

στα Υψώματα του Γκολάν,

και στου Ιορδάνη τις άγριες όχθες-

όλα μπορούν να συμβούν, είπε.

Ο θάνατος, γεννάει νέα νοήματα.

Από αυτά τα βομβαρδισμένα χώματα, σε λίγο

θα ξεπηδήσουνε, 

οι αυριανές ελπίδες της Ανατολής!

Τ’ αυριανά ποιήματα του κόσμου.

(Έτσι είπε, κι αμέσως άρχισε να βρέχει φως,

 στα χαρτιά μου)

~ ~ ~