Από τον αλησμόνητο Χρίστο Λάσκαρη, που μας άφησε τον Ιούνη του 2008 πιο μόνους...
Έρχεσαι απ' τα προχτές στα όνειρά μου:
πάνω σ' ένα κρεβάτι ν' αγωνίζεσαι.
Απόψε όμως,
καθόσουν έξω στην αυλή και μπάλωνες.
Κοιτούσα τα πληγιασμένα μπράτσα σου.
Είναι απ' τους ορούς, μου λες,
με βασανίσανε.
(Τι μεγαλείο, τι απλότητα και υγρασία σε εφτά στιχάκια... Τι δυνατό χαστούκι στην γοργή καθημερινότητα, έτσι... να σταματήσει για λίγο. Να μην ουρλιάζει. )
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου