Ο Γκρέγκορι Κόρσο σε φωτογραφία του Άλλεν Γκίνσμπεργκ.
ΓΚΡΕΓΚΟΡΙ ΚΟΡΣΟ (1930 - 2001)
Με αυτόν, λένε, κλείνει η γενιά των Μπητ. Όρος που εκείνος απεχθάνεται. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, από την στιγμή που ο Γ. Κόρσο ήταν ο πιο ανεπιτήδευτος απ'όλους, ο πιο παράταιρος και αθόρυβος. Με τα γράμματα έχει μια σχέση ζωής, ένα διέξοδο μέσα στις αλεπάλληλες μετακομίσεις από σπίτια σε σπίτια και από διάφορες οικογένειες. Με τα βιβλία έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά στην φυλακή. Στη φυλακή αγάπησε το διάβασμα και κυρίως την ποίηση παρόλο που είχε τελειώσει μόνο το δημοτικό, λάτρευε τον Ντοστογιέφσκι, τον Μάρλοου, τον Σταντάλ, και τους ποιητές Πέρσυ Σέλεϋ και Γουίλιαμ Μπλέικ. Μετά τη φυλακή, δούλεψε σαν εργάτης, ρεπόρτερ και ναυτικός, γράφοντας ταυτόχρονα ποίηση. Το 1950, γνώρισε τον Γκίνσμπεργκ σε ένα μπαρ του Γκρήνουιτς Βίλατζ, κι αυτός τον ενεθάρρυνε να συνεχίσει το γράψιμο. Εντάχτηκε στο σκληρό πυρήνα των Beat και τους ακολούθησε στο Σαν Φρανσίσκο στα μέσα της δεκαετίας του `50. Αυτοδίδακτος στα πάντα, μέχρι και στο να γράφει, χαρακτηρίστηκε από πολλούς σαν ο πιο αυθεντικός, ο πιο τίμιος και πιο αγνός από την γενιά των Μπητ. Ο ίδιος απαντάει πάνω σ'αυτό: «Πούλησα χειρόγραφα για να αγοράσω ηρωίνη. Είναι αυτό αγνό; Είναι ακάθαρτο; Δεν ξέρω».
Έγραψε πολλές ποιητικές συλλογές (Gasoline, Happy Birthday of Death, The Mutation of Spirit), και τα πιο γνωστά του ποιήματα είναι το Marriage και το Bomb.
Μία σύντομη αναζήτηση στο Ίντερνετ μου έδειξε πόσο πενιχρή είναι η προσπάθεια των ελληνικών εκδοτικών οίκων απέναντι στο έργο του Κόρσο. Ελπίζω στο μέλλον να επανέρθω στο πρόσωπο του Κόρσο με περισσότερα μεταφρασμένα ποιήματα.
ΌΛΟ ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ... ΣΧΕΔΟΝ
Έτρεξα έξι πατώματα μέχρι το μικρό επιπλωμένο δωμάτιο μου
Άνοιξα το παράθυρο κι άρχισα να πετάω έξω αυτά τα πράγματα που είναι πιο σημαντικά στη ζωή
Πρώτη η Αλήθεια, να στριγκλίζει σαν απεργοσπάστης :
«Μη! Θα πω απαίσια πράγματα για σένα!»
«Α ναι; Λοιπόν δεν έχω τίποτα να κρύψω … Έξω!»
Μετά ήταν η σειρά του Θεού, κλαψούριζε λαμπερός και έκπληκτος
«Δεν φταίω εγώ! Δεν είμαι εγώ η αιτία για όλα αυτά!»
«Έξω!»
Μετά η Αγάπη, να με δωροδοκεί με ερωτόλογα : «Δεν θα γνωρίσεις ποτέ την σεξουαλική ανικανότητα! Όλα τα κορίτσια στα εξώφυλλα της Vogue, όλα δικά σου!»
Έσπρωξα τον χοντρό της κώλο έξω ουρλιάζοντας : «Πάντα τέλειωνες μ’ ένα παράπονο!»
Σήκωσα πάνω την Πίστη, την Ελπίδα, την Ελεημοσύνη … κι οι τρεις κολλημένες μαζί : «Χωρίς εμάς σίγουρα θα πεθάνεις!»
«Με εσάς θα μουρλαθώ. Αντίο!»
Μετά η Ομορφιά … αχ η Ομορφιά, καθώς την οδηγούσα προς το παράθυρο της είπα : «Ήσουν ό,τι αγαπούσα περισσότερο στη ζωή αλλά είσαι φονιάς … η Ομορφιά σκοτώνει!»
Πραγματικά δεν είχα σκοπό να την ρίξω. Έτρεξα κάτω αμέσως φτάνοντας ακριβώς στην στιγμή για να την πιάσω «Με έσωσες!» κλαψούρισε. Την άφησα κάτω και είπα : «Δρόμο!»
Πήγα πίσω στον έκτο όροφο, πήγα για τα Λεφτά, αλλά δεν υπήρχαν καθόλου Λεφτά για να πετάξω.
Το μόνο πράγμα που είχε απομείνει στο δωμάτιο ήταν ο Θάνατος και κρυβόταν κάτω απ’ το νεροχύτη.
«Δεν είμαι αληθινός!» είπε κλαίγοντας. «Είμαι απλά μια φήμη που διαδίδεται απ’ τη ζωή …»
Γελώντας τον πέταξα έξω, μαζί το νεροχύτη κι όλα αυτά και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι το Χιούμορ ήταν το μόνο που είχε απομείνει.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω με το Χιούμορ ήταν να πω : «Έξω απ’ το παράθυρο με το παράθυρο!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου