Διονύσιος Σολωμός & Οδυσσέας Ελύτης

Αυτά από την πιστή φίλη της τέχνης και των γραμμάτων Σίσσυ: 



ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

Ἒστησ' ὁ Ἔρωτας χορὸ μὲ τὸν ξανθὸν Ἀπρίλη,κι ἡ φύσις ηὖρε τὴν καλὴ καὶ τὴ γλυκειά της ὥρα,καὶ μὲς στὴ σκιὰ ποὺ φούντωσε καὶ κλεῖ δροσιὲς καὶ μόσχους
ἀνάκουστος κιλαϊδισμὸς καὶ λιποθυμισμένος.Νερὰ καθάρια καὶ γλυκά, νερὰ χαριτωμένα,

χύνονται μὲς στὴν ἄβυσσο τὴ μοσχοβολισμένη,

καὶ παίρνουνε τὸ μόσχο της, κι ἀφήνουν τὴ δροσιά τους,

κι οὖλα στὸν ἥλιο δείχνοντας τὰ πλούτια τῆς πηγῆς τους,

τρέχουν ἐδῶ, τρέχουν ἐκεῖ, καὶ κάνουν σὰν ἀηδόνια.

Ἓξ ἀναβρύζει κι ἡ ζωὴ σ' γῆ, σ' οὐρανό, σὲ κύμα.

Ἀλλὰ στῆς λίμνης τὸ νερό, π' ἀκίνητο 'ναι κι ἄσπρο,

ἀκίνητ' ὅπου κι ἂν ἰδεῖς, καὶ κάτασπρ' ὡς τὸν πάτο,

μὲ μικρὸν ἴσκιον ἄγνωρον ἒπαιξ’ ἡ πεταλούδα,

ποῦ 'χ' εὐωδίσει τσ' ὕπνους τῆς μέσα στὸν ἄγριο κρίνο.

***

ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Επειδή και ώρες γυριζαν οπως οι μερες

με πλατια μενεξεδενια φυλλα στο ρολόι του κηπου

Δειχτης ημουν εγω

Τριτη Τεταρτη Πεμπτη

ο Ιουνιος ο Ιουλιος ο Αυγουστος

Εδειχνα την αναγκη που μου ερχοταν άρμη

καταπροσωπο Εντομα κοριτσιων

Μακρινες αστεροπες της Ιριδας -

"Ολα τουτα καιρος της αθωοτητας

ο καιρος του σκυμνου και του ροδαμου

ο πολυ πριν την αναγκη" μου ειπε

Και τον κινδυνο εσπρωξε με το 'να δαχτυλο

Στην κορφη του καβου φορεσε μελανο φρυδι

Απο μερος αγνωστο φωσφορο εχυσε

"Για να βλεπεις, ειπε, απο μεσα

στο κορμι σου φλεβες καλιο, μαγγανιο

και τ' αποτιτανωμενα

παλαια καταλοιπα του ερωτα"

Και πολυ τοτε σφιχθηκε η καρδια μου

ηταν το πρωτο τριξιμο του ξυλου μεσα μου

μιας νυχτος που εσιμωνε ισως

η φωνη του γκιωνη

καποιου που ειχε σκοτωθει

το αιμα γυριζοντας πανω στον κοσμο

Ειδα περα, μακρια, στην ακρα της ψυχης μου

μυστικα να διαβαινουνε

φαροι ψηλοι ξωμαχοι Στους γκρεμους τραβερσωμενα καστρα

Τ' αστρο της τραμουντανας

Την αγια Μαρινα με τα δαιμονικα

Και πολυ πιο βαθια πισω απ' τα κυματα

στο Νησι με τους κολπους των Ελαιωνων

Μια στιγμη μου εφανηκε θωρουσα Εκεινον

που το αιμα του εδωσε για να σαρκωθω

τον τραχυ του Αγιουδρομο ν' ανεβαινει

μια φοραν ακομη

Μια φοραν ακομη

στα νερα της Γερας ν' ακουμουμπα τα δαχτυλα

και τα πεντε ν' αναβουνε χωρια

ο Παπαδος ο Πλακαδος ο Παλαιοκηπος

ο Σκοπελος και ο Μεγαρος

εξουσια και κληρος της γενιας μου.

"Αλλα τωρα, ειπε, η αλλη σου οψη

αναγκη ν' ανεβει στο φως"

και πολυ πριν με το νου μου βαλω

ή σημαδι φωτιας ή σχημα ταφου

Κατα κει που δεν εσωνε κανεις να δει

με τα χερια εμπρος του

σκυβοντας

τα μεγαλα ετοιμασε Κενα στη γη

και στο σωμα του ανθρωπου:

το κενο του Θανατου για το βρεφος το ερχομενο

το κενο του φονικου για τη Δικαια κριση

το κενο της Θυσιας για την ιση Ανταποδοση

το κενο της Ψυχης για την Ευθυνη του Αλλου

Και η Νυχτα πανσες παλιας

πριονισμενης απο νοσταλγια Σεληνης...