Μ. Χατζηλαζάρου - Μην είναι γητειά; μην είναι όνειρο; μην είναι θαύμα;

Μία μοναδική ωδή στον έρωτα, τον εραστή, την ερωμένη από την Μάτση Χατζηλαζάρου... Ένας ύμνος- ένα ξόρκι. 


Μην είναι γητειά; μην είναι όνειρο; μην είναι θαύμα;
Το πλάνεμα της σκέψης μου, ο πυρετός κι οι νοσταλγίες,
κι ο οίστρος ο τρομερός της σάρκας μου.
Όλα μου σου τα χαρίζω - μες στον ήλιο και μες στο
ερωτικό χρώμα των ματιών σου. 
Πώς πέφτει το φύλλο της λεύκας, το φύλλο που μαγεύει
το φως; έτσι θενά πέσω μες στην αγκαλιά σου. 
Πώς σβήνουν τα τραγούδια των κοριτσιών το σούρουπο;
έτσι θενά σβήσω μες στην αγκαλιά σου.
Το γυμνό μου σώμα βρίσκεται πια στην εύκρατο ζώνη.
Γητειά είναι; όνειρο; ή θαύμα;
Η παλάμη μου σε περιμένει, η παλάμη μου σ'αποζητάει,
η παλάμη μου τρέμει και φτερουγίζει μες στα κλαριά - αχ!
μες στη χούφτα μου κούρνιασε ένα πουλί, το πουλί είναι
η τρυφερότης σου.
Ποιος να'ναι ο έρωτας που περιέχει το κλίμα της αιθρίας;
Γύρωθέ μου βλέπω όλες τις λαχτάρες της Μεγάλης
Παρασκευής.
Το κλάμα μου ας είναι το ημερότερο τραγούδι- η θλίψη μου, 
πομπή Μαγιού απ'τη θάλασσα ως τον κάμπο- οι ρεμβασμοί μου,
δέκα καΐκια στολισμένα που αρμενίζουν για το πανηγύρι.
Ποτέ, ποτέ ζωή μου δίχως γητειά.
Κι είναι η γητειά η μυρουδιά του ανοιξιάτικου πόθου
μες στα χαμομήλια.
Κι είναι η γητειά όλος ο έρως ενός ξερού βράχου - με το φως,
με τον ήλιο. 
Κι είναι η γητειά, απ'την κούνια μου ως τον τάφο οι στεναγμοί 
μου εκείνοι που γεννάνε το θαύμα. 


[Η ελληνική ποίηση του 20ου αιώνα - Μία σύγχρονη ανθολογία. Εκδόσεις: Μεταίχμιο]