Fur Elize

Ας διαβαστεί αυτό το ποίημα ακούγοντας παράλληλα το ομώνυμο μουσικό κομμάτι του Μπετόβεν, αλλά και τις ψιχάλες της βροχής!

Βρέχει. Κι ο αέρας ζωγραφίζει
λοξές σταλαγματιές στον τοίχο.
Βρέχει. Κι' αρχίνισε να θροΐζει,
αθέατη, η βροχή απ' τον κήπο.

Ένα φυτό λησμονημένο
γέλασε στο παράθυρό μου,
σαν πρόσωπο παιδιού κλαμένο.
Τί συλλογιέται τ' όνειρό μου;

(Ναι, τ' όνειρό μου...) Κάποιο πιάνο
παίζει, θαρρώ, κάτι – όπως τότε...
- κι η βροχή στην ψυχή απάνω
πεθαίνοντας χτυπάει τις νότες.

Κι η μνήμη που ξυπνάει, κι η μνήμη,
που τοιμαζότανε να γείρει,
μετέωρη βροχή έχει γίνει
στο μαύρο,αντίκρυ, παραθύρι.

(Πουλιά ήταν, που γοργά περάσαν;
Άνεμος, που έσβησε στα φύλλα;)
Μύρισε χωματένια ανάσα,
μύρισε νοτισμένη γρίλλια.

(Τάχα αγαπώ τη θύμησή σου,
ή είναι το πιάνο, που επιμένει;)
Κάπου εδώ, πέρασε η μορφή σου
ωραία - μά όσο ποτέ χαμένη...

Κώστας Στεργιόπουλος, Τα τοπία του φεγγαριού, 1953