"Ταπεινωμένοι Και καταφρονεμένοι" Ντοστογιέβσκη

[...]-Βρίσκεται πάλι εδώ, μέσα στην καρδιά μου! - Φώναξε.
-Ω ευχαριστώ, Θέ μου, για όλα και για την οργή Σου, και για το τέλος Σου!.. Και για τον ήλιο Σου, που ακτινοβόλησε τώρα δα, ύστερ' απ' τηνεροποντή, πάνω σ' όλους μας! Για όλη τούτη την ευτυχισμένη στιγμή σ' ευχαριστώ. Ω! Ας είμαστε  μεις οι ταπεινωμένοι, ας είμαστε οι καταφρονημένοι, αλλά είμαστε πάλι μαζί κι ας θριαμβεύουν τώρα αυτοί οι περήφανοι,
οι γιομάτοι έπαρση αλαζονεία, που μας ταπείνωσαν και μας καταφρόνεσαν! αυτοί ας ρίξουν πάνω μας την πέτρα τους! Μη φοβάσαι Νατάσα... Θα πάμε πιασμένοι χέρι με χέρι και θα τους πω: αυτή είναι η κόρη μου, η ακριβή μου, η πολυαγαπημένη μου, η αναμάρτητη κόρη μου που εσείς την ταπεινώσατε και την καταφρονέσατε, μα που εγώ την αγαπώ και την ευλογώ εις τους αιώνες των αιώνων!.. [...]