Ντόροθυ Πάρκερ

DOROTHY PARKER (1893-1967)

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

Το ακουαφόρτε είναι πικρό,
σου καίει το λαρύγγι.
Το ξυραφάκι κοφτερό
και η θηλιά σε σφίγγει.

Τα όπλα είναι παράνομα
και τα χαπάκια επίσης.
Βρωμάει το γκάζι άσχημα.
Καλύτερα να ζήσεις.

(Μετάφραση: Γ. Νίκας)

~ ~ ~ ~


ΈΝΑ ΤΕΛΕΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Μόνο ένα, λουλούδι μου ’στειλε
από τότε που γνωριστήκαμε.
Τον πιο τρυφερό πληροφοριοδότη, διάλεξε.
Κατευθείαν στην καρδιά, αμόλυντο,
ακόμα μύριζε την πρωινή δροσιά.
Ένα “τέλειο” τριαντάφυλλο.
Την γνώριζα την γλώσσα των λουλουδιών,
“τα ευαίσθητά μου φύλλα, κρύβουν μέσα την καρδιά του” έλεγε.
καιρό τώρα, ο έρωτας, το πήρε πια το φυλακτό του.
αυτό το ένα , “τέλειο” τριαντάφυλλο.
Γιατί ποτέ, κανείς δεν μου ‘στειλε εμένα,
μια τέλεια λιμουζίνα, αναρωτιέμαι;
Α! Όχι! Εμένα η τύχη μου είναι πάντα,
μόνο να μου στέλνουν,
ένα “τέλειο” τριαντάφυλλο.

(Μετάφραση: Τ. Μαντζουράνη)


~ ~ ~ ~ 


ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ΟΝΕΙΡΟ ΝΕΚΡΟ

Ενθάδε κείται, όνειρο νεκρό.
Απαλά περάστε από δίπλα του,
από την άλλη μεριά, το βλέμμα σας στρέψτε,
Μήτε να γυρέψετε να μάθετε για ‘κείνο που πεθαίνει.
Αβάσταχτο φορτίο Ζωής, για την ζωή.
Μην περπατήσετε θρηνώντας, αλλά για μια στιγμή,
τα βήμα σας αφήστε να βραδύνει.
Και από έλεος, δεν είναι ανάγκη να ’στε γλυκείς και σοφοί
με λόγια ελπίδας και Άνοιξης και απαλών ουρανών…
Ένα πεθαμένο όνειρο βρίσκεται μπροστά σας.
κι’ αυτό, όλοι όσοι θρηνούν , το ξέρουν.
Κάθε φορά που ένα πέταλο πέφτει απ’ το δέντρο,
Ακόμα και αν, άσπρο και φρέσκο είναι ακόμα,
και περήφανα την αναπαραγωγή του περιμένει,
Η ομορφιά του μπουμπουκιού, ποτέ να ξαναγίνει, δεν μπορεί.
Γι’ αυτό και η Ομορφιά, ευλαβικά να σκύψει το κεφάλι πρέπει.
Γιατί, έδώ, ένα όνειρο μόλις συνάντησε τους πεθαμένους.

(Μετάφραση: Τ. Μαντζουράνη)


~ ~ ~ ~ 



ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ “ΚΥΡΙΑ”

Αχ! πως μπορώ για χάρη σου να γελώ
και το κεφάλι μου με χάρη να γέρνω.
Και τα λόγια σου τα βιαστικά,
με διψασμένα χείλη να τα πίνω.
Για χάρη σου τα χείλη μου άλικα να τα βάφω
και με τ’ ακροδάχτυλα, τα φρύδια σου
να ισιώνω,
την ώρα που εσύ, για τις αγάπες σου
μου λες.
Αχ! Μπορώ, να γελάω και να σε θαυμάζω
με μάτια εκστατικά.
Και σύ, γελάς μαζί μου.
Ποτέ να δεις δεν θα μπορέσεις, τους χίλιους
μικρούς θανάτους που η καρδιά μου πεθαίνει.
Και σύ, πιστεύεις,
(πόσο καλά τον ρόλο μου τον ξέρω),
πως σαν το πρωινό, είμαι χαρούμενη
και ανάλαφρη σαν χιόνι.
Ποτέ τα τόσα της καρδιάς μου ζόρια
Δεν θα μάθεις!
Αχ! πως μπορώ,
σαν συναντιόμαστε να σε ακούω και να γελώ,
και σύ,
για καινούργιες περιπέτειες να μου λες, και ιστορίες για χαριτωμένες
και αδιάκριτες κυρίες…
για σιγοψιθυρίσματα και χέρια που αγγίζονται κρυφά.
και χαίρεσαι μαζί μου, και πάλι απ’ την αρχή αρχίζεις,
τις τελευταίες περιπέτειές σου να μου τραγουδάς.
Έτσι με θες!
Εκστασιασμένη, χαρούμενη κι’ αληθινή.
Ποτέ τα ορθάνοιχτα τη νύχτα μάτια μου
δεν βλέπεις.
Και όταν ξανά, για νέες περιπέτειες φεύγεις,
αχ! πόσο χαρούμενα σαν φεύγεις σε φιλώ…
Και ο,τι όταν λείπεις,
αγάπη μου συμβαίνει,
Ποτέ δεν θα το μάθεις…


(Μετάφραση: Τ. Μαντζουράνη)



~ ~ ~ ~ 


ΕΛΛΕΙΨΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ

Τα ταξίδια, οι μπελάδες,
η μουσική, οι Τέχνες,
ενα φιλί, ενα φόρεμα, ενα στιχάκι…
Ποτέ δεν είπα πως
την καρδιά μου χόρτασαν.
Μα, κάνουν τον καιρό μου να περνά…


(Μετάφραση: Τ. Μαντζουράνη)



~ ~ ~ ~ 


ΛΟΓΟΜΑΧΙΑ

Αν λες ότι είμαι αδέξια ερωμένη,
ότι έχω πια περάσει τα τριάντα
κι ότι πολύ με βρίσκεις ξιπασμένη,
εγώ θα μένω στο πλευρό σου πάντα.

Κι αν λες ότι δεν είμαι πια ωραία,
ότι μελαγχολία έχω μεγάλη
και κάνω με το διάβολο παρέα,
πάλι η καρδιά μου για σένα θα πάλλει.

Αλλά αν τα ποιήματά μου κριτικάρεις

στο χέρι τα παπούτσια σου θα πάρεις.

(Μετάφραση: Γ. Νίκας)