Σύγχρονη πολιτική λογοτεχνία

Υπάρχει σύγχρονη ελληνική πολιτική λογοτεχνία; Ή μήπως αυτή η κατηγορία αφορούσε μόνο τις προηγούμενες δεκαετίες. Και αν δεν υπάρχει, ποιοί ακριβώς θα ήταν οι λόγοι και η απουσία κινήτρων στο να γραφτούν πολιτικά λογοτεχνήματα, τώρα που η πολιτική έχει εισχωρήσει στο μεδούλι του ανθρώπου;

Θα ήταν λίγο έως πολύ γελοίο να συγκρίνω τις εποχές. Το σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το χθες, παρόλο που δεν πρέπει να αψηφάται το παρελθόν. Και όσο κι αν μας σκεπάζει ένα τότε- χρησιμοποιώντας το συχνά ως παράδειγμα για το τώρα, κάποιες λεπτομέρειες, κάποιες μικρές ρωγμές είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Διότι το μόνο κοινό που εμπεριέχει το τότε με το τώρα βρίσκεται στις ρωγμές... 

Τότε λοιπόν υπήρχαν λογοτέχνες που- επιτρέψτε μου να τολμήσω να πω- δεν στιγματίστηκαν από μια εποχή, αλλά την στιγμάτισαν. Το πλήγμα ήταν καίριο, τρανταχτό. Άλλοι εξορίστηκαν- αυτοεξορίστηκαν, μετανάστευσαν, σιώπησαν. Υπήρχε μια μάχη, κείτονταν στα πόδια τους μπροστά. 

Τώρα, μια διαφορετική εποχή, ένα διαφορετικό πολίτευμα, μία... επιφανειακή ελευθερία λόγου, παρόλα αυτά υπαρκτή κι, όμως, υπάρχει κανείς να στιγματίσει την περίοδο αυτή; Τα μόνα κείμενα που προς το παρόν δεσπόζουν στην καθημερινότητα της κοινωνίας είναι, καλώς ή κακώς, ο Τύπος. Στα δικά του γράμματα θα βρούμε τις λογο-άτεχνες πληροφορίες που χρειαζόμαστε, θα μάθουμε για την ανθρώπινη απαξίωση έστω και με ψευδή τρόπο, θα συναντήσουμε την απαισιοδοξία και το αδιέξοδο των ημερών, θα αναρωτηθούμε για την νέκρωση και εξάτμιση κάθε ευαισθησίας και συναισθημάτων... 

Ίσως τελικά να πέσαμε έξω. Ίσως αυτό το δημοκρατικό ελευθεριάζων πολίτευμα να πέτυχε το σκοπό του: να κάνει τον σύγχρονο άνθρωπο- έλληνα να αδιαφορήσει για τα προβλήματα της πολιτείας, ακριβώς γιατί το μόνο που παρουσιάζεται στους δέκτες μας είναι τα ίδια προβλήματα. Δεν μπορείς να πρωτοτυπήσεις όταν γράφεις για τα χιλιοειπωμένα προβλήματα... έτσι δεν είναι; 
Το σημερινό σύστημα ίσως να κατάφερε αυτό που άλλα δεν μπόρεσαν: να δημιουργήσει αυτή την βαριεστημένη σιωπή, να στρέψει αλλού το ενδιαφέρον- σε κάποιες απιστίες, σε κάποια ανούσια ίσως πάθη, στα απομεινάρια και όχι στον όλεθρο που υπογράφει με το όνομά του.